Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 16 §

P.O.V Danica

Een stekende pijn gaat door mij heen. Wat the hell is dit? Ik maak een kermend geluid van de pijn en zak op mijn knieën. 'Danica!' hoor ik iemand roepen, maar ik besteed er geen aandacht aan. 'Help,' weet ik nog maar net uit te brengen. Ik sla mijn armen om me heen, in de hoop de pijn te verlichten, maar het helpt niet. Ik kijk snel de kant op van Connor, maar ik zie hem niet. Ik zie allemaal mensen op hun hurken zitten. 'C-conner,' zeg ik zachtjes. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik kijk op wie het is en vind de Luna. 'Connor,' zeg ik weer zachtjes. De Luna glimlacht lichtelijk naar me. 'Hij is flauwgevallen,' fluistert ze. Nee.. Nee, nee, nee! Dit is mijn fout! Waarom doe ik alles ook fout!

Tranen glijden weer over mijn wangen, van pijn en spijt. De pijn die ik heb en de spijt die ik voel voor wat ik Connor aandoe. Ik heb mijn mate afgewezen. Ik heb hem afgewezen. Ik heb Connor afgewezen. Dat blijft alleen maar door mijn hoofd spoken.

Ik merk hoe mijn ogen zwaarder worden. 'Danica? Blijf bij me, hoor je me? Blijf bij me,' hoor ik de Luna zeggen. Ik probeer mijn ogen open te houden, maar alles rond om mij heen begint te verzwakken. Ik zie hoe de Luna iemand roept, maar ik hoor niks. Alsof het alleen maar een ruis is. Zo'n ruis die je hoort op de radio, als je niet op het juiste zender zit. Ik voel mijn lichaam slapper worden, het gevoel begint langzaam weg te trekken. Zal ik hier door dood gaan? Zal dit mijn straf zijn dat ik mijn mate, de Alpha, heb afgewezen? Omdat ik een Hybrid ben?

Ik merk hoe ik door elkaar word geschud, ik zie hoe de Luna dingen naar mij roept. Hoe Alpha McLogan er bij is gekomen. Langzaam voel ik me ogen dichtvallen. Meegezogen in het diepe.

*

Ik open langzaam mijn ogen, maar sluit ze al gauw weer door het felle witte licht om mij heen. Is dit de hemel? Is mijn eindbestemming dan toch nog positief? Of word ik er in geluisd?

Ik open mijn ogen opnieuw, langzaam wennend aan het felle licht. Zodra mijn ogen zijn gewend aan het felle licht kijk ik om mij heen. Het enige wat ik zie is wit. Alsof ik in een doos zit.

Ik sta op van de grond, wat nog al wankel gaat, en probeer mezelf een beetje te oriënteren. In de verte zie ik een verschijning maar ik kan moeilijk zien wie of wat het is. 'Hallo?!' roep ik. Maar geen antwoord. Ik begin met stappen te zetten maar het lijkt alsof ik op mijn plaats loop. De verschijning in de verte is opeens verdwenen. Ik kijk snel om me heen waar het is gebleven. 'Verdomme, waar ben je?!' roep ik gefrustreerd. Plots verschijnt er een vrouw recht voor mijn neus. Van schrik zet ik een paar stappen naar achteren.

Ik bekijk de vrouw van top tot teen. Ze heeft een lange witte jurk aan die losjes om haar heen hangt. Asblonde haren, dat bijna wit lijkt. Ze lijkt me van middelbare leeftijd, misschien 40 jaar. Ik merk op dat de vrouw me teleurgesteld aankijkt. 'Wat?' vraag ik, misschien iets te bot. 'Sorry,' mompel ik snel. 'Het is oké,' zegt de vrouw, met een prachtige zangerige stem. 'Je weet waarschijnlijk niet wie ik ben, Danica' zegt de vrouw. Hoe weet zij mijn naam? 'Ik ben Selene, de maangodin,' zegt ze dan. Ik slik even en kniel dan voor de maangodin neer. 'Het spijt mij,' zeg ik met gebogen hoofd. 'Sta op,' zegt Selene. Ik doe wat ze zegt. 'Waarom? Waarom heb je het gedaan?' vraagt ze niet begrijpend. Ik zucht even en kijk beschaamd weg.

'Ik kan het hem niet aandoen,' fluister ik. 'U weet vast wel wat ik moet doen, als hij mijn mate zou blijven,' zeg ik. Selene, de maangodin, knikt. 'Maar dat betekend niet dat je hem meteen moet afwijzen,' zegt ze streng. 'Maar wat gebeurd is, is gebeurd. Jullie zullen een nieuwe mate vinden, misschien niet direct maar het zal wel gebeuren.' verteld ze. Ik wil geen andere mate.. Het kan en mag niet. 'Maar!' begint ze, met haar wijsvinger omhoog. 'Als Connor jou een kus op de lippen geeft waar alles is begonnen, word hij jouw mate weer.' Ik kijk haar verbaasd aan. Waar alles is begonnen?

'M-maar, ik dacht dat hij mijn mate helemaal niet meer kon worden,' mompel ik. 'Volg je hart, Danica. Wacht op je nieuwe mate, of neem Connor terug.' zegt de maangodin.

Voordat ik nog maar iets kan zeggen, voel ik mezelf weer zwak worden. Ik zak door mijn benen en zie nog net hoe de maangodin vervaagt.

*

'Danica? Danica, hoor je mij?' hoor ik vaag in de verte. Ik murmel wat. 'Ze is wakker,' zegt iemand. Ik open langzaam mijn ogen, en vind zes paar ogen die mij bezorgd aankijken. Ik wil overeind zitten maar ik word gelijk weer terug geduwd. 'Je moet rusten,' zegt de Alpha. 'Och meisje, je liet ons zo erg schrikken,' zegt de Luna met tranen in haar ogen. 'Sorry,' zeg ik schor. Ik ga met mijn hand naar mijn keel. De Luna geeft me een glas water aan die ik direct aanneem en een paar slokken van neem. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik dan. 'Je hebt Connor afgewezen, jullie zijn toen flauwgevallen, en jij bent drie dagen buitenwesten geweest.' zegt Lucy. Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Drie dagen? Dat kan niet..' zeg ik. 'Toch wel,' zucht de Alpha.

'Hoe? Het kan niet, ik had een gesprek met de maangodin, dat duurde echt niet drie dagen!' roep ik. 'De maangodin? Wat had ze je verteld?' vraagt de Luna direct. 'Dat ik een nieuwe mate zal vinden, tenzij Connor mij een kus op de lippen geeft waar alles is begonnen,' beantwoord ik haar vraag. 'Waar alles is begonnen?' herhaalt de Luna, meer voor zichzelf. Ik knik.

'School,' zegt Lucy dan. Ik kijk haar vragend aan. 'School, daar is alles begonnen tussen jullie,' legt ze uit. Ik denk even na. Het klopt wel, op school is alles begonnen. Hoe ik bij hem in de klas kwam, hoe de pesterijen begonnen. 'Of te wel, niet bij school komen.' zeg ik emotieloos. De Alpha en Luna kijken me verbaasd aan. 'Je wilt niet dat hij je mate weer word?' vraagt de Alpha. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kan het hem niet aandoen,' zeg ik.

'Daar voor geef ik te veel om hem.'