Untamed | Herschrijven

D2 | Chapter 11

- P.O.V Danica -

We zijn een week verder. Lucy en Jake zijn weer teruggekeerd en ik heb ze gelijk verteld over Ziane. Ze vonden het geweldig en hebben haar gelijk in de pack opgenomen. Ook Hunter mag in de Crystal Blood Pack blijven.

De pack zelf is ook op de hoogte van Ziane, ze vonden het even eng dat er een mens in de pack is maar ze beginnen er langzaam wel aan te wennen.

Van Sam heb ik een tijd niks gehoord, ook niet via Connor. Ik denk dat ik maar eens moet kijken hoe het daar gaat.

'Is Sam nog in je pack?' mind-link ik naar Connor. 'Ja, maar hij beweert te weten wie de Hybrid is.' mompelt hij. Oh Godinnen..

Ik mind-link snel terug dat ik er aan kom en sluit dan de link af.

Op Hybrid snelheid ren ik naar Connor zijn pack. Met tien minuten ben ik er. Connor staat voor zijn pack huis blijkbaar al te wachten.

We lopen samen naar binnen, richting zijn kantoor. Zijn pack huis is ongeveer net zo groot als het huis in de Crystal Blood Pack, de kleuren zijn alleen erg anders. Wij hebben crème kleuren, wit en veel hout. Bij Connor is alles zwart, wit en grijs.

We komen aan in zijn kantoor waar hij gelijk plaats neemt in de stoel. Ik leun tegen zijn bureau aan en kijk hem vragend aan.

"Hij beweerde dus te weten wie de Hybrid is," begint hij. Ik knik even, als teken dat hij verder kan. "Dus ik vroeg hem hoe hij dat wist. Hij zei toen in de mind-link dat ie er achter kwam door het gedrag." gaat hij verder. Ik zucht even.

Connor pakt mijn hand voorzichtig vast en streelt met zijn duim de rug van mijn hand. Hele lichte oppervlakkige tintelingen ontstaan weer. Er komt een kleine glimlach op mijn gezicht, die ik snel weer probeer weg te drukken.

"Volgens mij weet hij dat jij de Hybrid bent." mompelt hij. "Dan zal dat maar zo zijn, we gaan straks wel bij hem langs. Ik wil weten waar hij mij dan voor nodig heeft." zeg ik vastberaden. Connor knikt begrijpend.

Voorzichtig laat ik zijn hand los en loop richting de deur.

Vragend draai ik mij om en zie Connor denkend voor zich uit kijken.

"Kom je ook?" vraag ik. Connor lijkt te ontwaken uit zijn denksessie en knikt snel. Samen lopen we het pack huis uit, richting Sam zijn huis.

*

Zodra we daar aankomen klopt Connor op de deur en wachten we geduldig af. De deur wordt kort daarna geopend en Sam kijkt ons vragend aan.

Hij maakt een paar handgebaren. Kan ik jullie helpen? "We willen graag even praten." zeg ik serieus. Sam slikt even en knikt.

We lopen zijn huis binnen en gaan op de bank zitten.

"Ik begreep dat je er achter was gekomen wie de Hybrid is?" vraag ik. Sam knikt enthousiast. 'Ik weet dat jij het bent.' zegt hij in mind-link. "Hoe weet je dat zo zeker?" vraag ik hem. 'Toen ik je voor het eerst zag en er over begon, het is me later duidelijk geworden.' zegt hij. "Maar zal ik je eens vertellen, aan mij heb je niet veel."

Niet begrijpend kijkt Sam me aan.

Ik leg hem uit over de gaves die ik heb en dat ik er simpelweg niet meer heb. Teleurgesteld kijkt hij weg als ik klaar ben met vertellen.

"Ik heb een deal voor je." begint Connor. Sam knikt en kijkt vragend naar Connor. "Je mag in mijn pack blijven, op de voorwaarde dat je je niet in je wolven vorm laat zien. Zodat niemand weet dat je ook een secular bent." zegt Connor.

Connor zijn ogen worden goudkleurig, hij is aan het mind-linken met hem.

"Dat is dan een deal." zegt hij uiteindelijk.

"We kunnen gaan." zegt Connor zachtjes tegen mij. Ik knik en sta op.

Zodra ik de voordeur heb geopend, rend er iemand op weerwolf snelheid naar binnen. Ik kijk snel om en zie Same tegen de muur gedrukt. "Mate." gromt een jongens stem. "Jesus, is dit de week van het mate worden?" vraag ik aan niemand. Connor begint te lachen.

"We laten hun wel alleen." zegt Connor en trekt mij mee het huisje uit.

"Nooit geweten dat een jongen zijn mate zou zijn." zeg ik, als we buiten staan. "Ik had wel al zo'n vermoeden. Hij is bi." zegt Connor. Ik knik.

"Goed, ik ga een rondje rennen." zeg ik dan. "Is goed. Uhm, wanneer zie ik je weer?" hij krabt nerveus aan zijn nek. "Weet ik nog niet." zeg ik zachtjes. Connor knikt.

Zonder nog wat te zeggen, ren ik op Hybrid snelheid richting het bos. Even luchten en tijd voor mezelf.

*

Ik zit langs een kleine vijver, verzonken in mijn eigen gedachten. Maar mijn gedachten wordt al snel verstoord door gegrom. Ik zucht even en draai mij langzaam om.

Een rogue, leuk. Kuch, sarcasme.

De rogue gromt nog een keer naar mij, maar ik laat me niet kennen. Ik laat mijn ogen naar zwart met rood veranderen en grom dreigend naar de rogue. Hij piept even en buigt zijn kop.

Plots springt hij op me af en ik kan nog net optijd weg springen. Zal ik dan toch mijn Hybrid stem moeten gebruiken? Ik zucht even.

De rogue wilt weer op me afspringen maar ik brul één keer hard.

"Verander!" schreeuw ik met mijn Hybrid stem. De rogue piept en niet veel later verandert hij.

Maar.. Het is geen jongen, maar een meisje! Haar blonde haren hangen nat over haar schouders. Haar grijze ogen kijken mij boos aan. Ik trek mijn jas uit en gooi het naar haar toe, die zij vervolgens behendig opvangt en om zich zelf heen slaat.

Met moeite komt ze uit het water.

"Wat is je naam?" vraag ik. Ik stel deze vraag nou al zo vaak..

"Cara. Cara McClain." zegt ze. "Ik ben Danica." ze knikt ongeïnteresseerd.

"Luister, je kan ook een beetje aardig doen. Dan kan ik je misschien helpen, anders mag je verder met je leven als rogue." zeg ik met mijn kaken op elkaar. Cara zucht even.

"Mijn roedel is vermoord door een groep vampieren. Ik zou de toekomstige beta worden, maar goed. Nu ben ik hier, als rogue." zegt ze. "Ik snap hoe je je voelt, mijn roedel is ook uitgeroeid." mompel ik.

"Maar, ik kan je misschien wel helpen."

A/N: Personage Cara McClain bedacht door faatosh12