Untamed | Herschrijven

D2 |Chapter 14

- P.O.V Danica -

Xandro heeft mij alles verteld. Hoe alles komt en is gegaan. Ik ben officieel nooit gek geworden. Hoe vaak ik het ook tegen mensen zei, niemand geloofde mij. En dat doet pijn, veel pijn.

Xandro pakt plots mijn hand vast en verstrengeld onze vingers. Ik voel de tintelingen niet meer die ik vijf jaar terug voelde. Ik voel niet de zelfde tintelingen als die ik bij Connor soms nog voel.

"Dani," begint hij. Ik kijk hem in zijn ogen aan. "Ik wil weer verder met je."

Wil ik dit ook? Kan ik dit?

"Ik weet niet of ik het kan, Xandro. Het is vijf jaar geleden, ik dacht al die tijd dat je dood was." zeg ik zachtjes, proberend niet in huilen uit te barsten. Xandro knikt teleurgesteld.

"Denk er alsjeblieft goed over na." smekend kijkt hij mij aan. Twijfelend knik ik en trek voorzichtig mijn hand los.

"Goed." zegt hij dan en kucht even. "Wedstrijdje wie het eerste bij het pack huis is? Ik wil de rest wel zien."

Ik knik en sta op. "Op drie." zegt hij. "Eén, twee.. Drie!"

Ik sprint weg in Hybrid snelheid en merk dat Xandro mij op de hielen zit. Ik zet er nog wat meer snelheid achter en kom al snel bij het pack huis aan.

Kort daarna komt Xandro aangerend.

"Je bent nog steeds snel." hijgt hij. "Ik ben ook al langer een Hybrid."

We lopen samen het pack huis in en ik hoor vanaf een afstand al dat iedereen in de woonkamer zit. Letterlijk iedereen, waaronder Connor.. Ik weet niet of dit goed zal komen.

Ik geef het gebaar dat Xandro moet blijven staan, zelf loop ik de woonkamer in en iedereen valt stil. Ongemakkelijk kijk ik ze één voor één aan.

"En?" vraagt Lucy hoopvol. Ik knik voorzichtig. Haar mond valt open en haar ogen zijn zo groot als schoteltjes.

"Ik wil iemand aan jullie voorstellen, sommige kennen hem al en sommige niet." bij het laatste kijk ik naar Ziane, Cara en Jaimy.

Ik knik naar Xandro, die langzaam de woonkamer binnenstapt.

Een aantal happen naar adem, behalve Connor. Zijn ogen veranderen naar zwart en woest kijkt hij Xandro aan.

"Niet doen, Connor." sis ik streng, maar hij luistert niet. Hij stormt op Xandro af en duwt hem tegen de muur.

"Al die jaren leefde je?! Danica zat vol met verdriet en nooit kwam je opdagen!" schreeuwt Connor. "Ik kwam wel, in haar slaap en dromen. Maar niemand van jullie wou haar geloven!" schreeuwt Xandro terug. Xandro zijn ogen veranderen naar zwart met ijsblauw.

Ik kijk Jake, Hunter en Jaimy smekend aan. Ze knikken, staan op en trekken Connor van Xandro af.

"Connor, graag even onder vier ogen." mompel ik geïrriteerd. Hij zucht en knikt. "En jij, gedraag je." sis ik naar Xandro.

Ik trek Connor aan zijn arm mee, naar de gang.

"Waar the hell sloeg dat op?!" vraag ik meteen. Connor blijft stil en staart naar de grond. "Antwoord!" roep ik. Connor kijkt op en wat ik in zijn ogen zie, heb ik lang geleden voor het laatst gezien.

Verdriet, bezorgdheid en liefde.

"Connor?" vraag ik zachtjes. Een traan rolt over zijn wang die hij gelijk weer weg veegt. "Ik kan het niet hebben dat hij je zo veel pijn heeft gedaan en nu pas komt opdagen." zegt hij gebroken. "Wil je met hem doorgaan?" vraagt hij.

Ik schud voorzichtig mijn hoofd. "Zeg het met woorden, Danica. Alsjeblieft."

"Nee, ik wil niet met hem doorgaan." fluister ik.

"Duidelijk, ik dacht dat je zou nadenken." Geschrokken kijk ik naar Xandro. "Ik wou even kijken bij jullie omdat het ineens stil was, maar duidelijk gaat het prima." mompelt hij. Xandro kijkt me met afschuw aan.

"Als je mij begreep, had je het gesnapt." verdedig ik mijzelf. "Leg het me dan uit!"

"Jij bent verdomme vijf jaar weg geweest, waarvan je drie jaar dood was! Moet ik het wel geloven dat je pas sinds twee jaar terug bent? Misschien was je al veel eerder tot leven gekomen!" roep ik naar hem. "Ik had zo veel verdriet, Xandro. Ik wou niet meer lever, ik verweet het mijzelf dat ik je had vermoord. Dat ik het had fout gedaan." fluister ik gebroken. De tranen stromen inmiddels over mijn wangen.

"Je mag in deze pack blijven, maar ik kan het niet meer met jou." zeg ik. Xandro is de heletijd stil geweest, hij keek mij alleen maar aan. Xandro knikt langzaam en loopt vervolgens het pack huis uit.

De tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen. Connor tilt mij op en brengt mij naar boven. Ik verstop mijn gezicht in zijn nek en huil stilletjes verder. De oppervlakkige tintelingen maken mij langzaamaan rustig.

Connor is mijn kamer binnen gelopen en is met mij op bed gaan zitten, ik op zijn schoot.

Zodra ik eindelijk wat rustiger ben, zucht ik even.

"Connor?" vraag ik met een schore stem. Zijn groene ogen kijken mij vragend aan. "Voel.. Voel jij de tintelingen ook oppervlakkig?"

Connor zijn ogen lijken op te lichten, als opluchting. Hij glimlacht en knikt. "Elke keer als ik je aanraak voel ik ze, daarom dat ik je altijd aanraak. Gewoon om ze weer even te voelen." verteld hij. Ik glimlach klein naar hem.

"Wil je me iets beloven?" vraagt hij mij dan. "Ligt er aan wat." grinnik ik. "Wil je het met mij proberen? Door op een paar dates te gaan?" zenuwachtig kijkt hij mij aan. Ik glimlach en knik.

"Ik wil het met je proberen."

A/N: Sommige zal het niks boeien, sommige wel die er ook van weten.. Ik ben vandaag naar de huisarts geweest met de vraag voor medicatie voor mijn stoornis. En guess what? Ik wordt door gestuurd naar de psycholoog, ik kan waarschijnlijk medicijnen krijgen!