Untamed | Herschrijven

D2 |Chapter 19

- P.O.V Hunter -

We zijn inmiddels drie uurtjes verder. Ziane is nog niet bijgekomen. Misschien heb ik iets niet goed gedaan? Ik hoor haar hart wel langzaam kloppen, dus ze leeft nog wel. Opgelucht haal ik adem. Zacht geklop op de deur trekt mijn aandacht.

''Binnen.'' zeg ik. De deur wordt voorzichtig open gedaan en Jake zijn hoofd verschijnt om de hoek. ''Yo man.'' zeg ik. Hij geeft mij een knikje. ''Is ze al bij gekomen?'' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en zucht even.

''Hoe weet je eigenlijk-''

''Lucy.'' kapt hij mij af. Ik maak met mijn mond een o-vorm. Het zal eens niet Lucy zijn. Ik schrik als ik Ziane naar adem hoor snakken. Snel ga ik naast haar zitten. Ze knippert een aantal keer met haar ogen en kijkt verward om zich heen. Zodra ze mij aan kijkt veranderen haar ogen naar goud.

''Mate.'' mompelt ze. Ik laat mijn ogen naar blauw veranderen. ''Mate.''

Ze vliegt mij om mijn hals en snuift mijn geur op. ''Ik ben een weerwolf.'' fluistert ze in mijn nek. Ik grinnik even en streel over haar rug heen. ''Oh mijn god, die tintelingen!'' roept ze enthousiast. Jake en ik beginnen te lachen.

''Oh, hey Jake!'' zegt ze dan. Jake grinnikt en zwaait naar haar. Plots blijft Ziane voor zich uit staren en zakt haar mond een stukje open.

''Haar wolf.'' zegt Jake zachtjes. Ik knik. ''Zia, hoe heet je wolf?'' vraag ik. Haar mond vormt een grote grijns. ''Lola!''

''Goed, ik laat jullie weer alleen. Hunter, leer haar de benodigde dingen.'' zegt Jake. ''Komt goed.''

- P.O.V Danica -

Met een glimlach kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Zachtjes ga ik met mijn vingers langs mijn hals, waar mijn mark zit. Een intenst tintelend gevoel ontstaat zodra ik mijn mark aanraak. In de spiegel zie ik Connor met een glimlach naar mij kijken.

''Je hebt er geen spijt van?'' vraagt hij en krabt in zijn nek. Ik loop naar het bed toe en ga weer naast hem liggen.

''Totaal niet.'' zeg ik met een grote glimlach. Connor glimlacht ook en drukt zijn lippen op die van mij. ''Mooi zo.'' fluistert hij. ''Zullen we ontbijten?'' stel ik voor. Connor knikt instemmend en samen stappen we uit bed. Ik wissel mijn slaapkledij om voor een lichtblauw jurkje en witte sneakers. Connor trekt zijn kleding van gisteravond aan, aangezien hij niks anders mee had.

''Misschien kan je straks iets van Jake lenen, heel veel verschillen jullie niet qua maat.'' zeg ik. ''Komt wel goed.'' zegt Connor. Ik verstrengel onze vingers, waar gelijk tintelingen ontstaan. Hand in hand lopen we naar beneden, richting de keuken om te ontbijten.

*

Na dat we hebben ontbeten zijn we in de woonkamer gaan zitten.

''Dani,'' begint Connor. Ik kijk hem vragend aan. ''Ik heb iets met Jake afgesproken.'' zegt hij twijfelachtig. ''En dat is?'' dring ik aan. ''Dat Jake en Lucy mijn pack overnemen, zodat het geen gevolgen voor mij zal hebben als je mij marked.'' Hij bijt op zijn lip en kijkt mij onderzoekend aan. Bang dat ik boos zal worden, waarschijnlijk.

Ik zucht even. ''Als jij zelf zeker bent van je keus, dan heb ik er verder niks over te zeggen.'' 

Connor zucht opgelucht en drukt een kus op mijn slaap. ''Ik was even bang dat je boos zou worden.'' mompelt hij. ''Dacht ik al.'' grinnik ik.

'Wanneer ga je hem marken?' hoor ik Lucy haar stem ineens in mijn hoofd. 'Stop is met rond snuffelen.' grinnik ik in de mind-link. 'Sorry, ik kon het van ver af al ruiken. Maar vertel, wanneer?' mind-linked ze terug. 'Vandaag nog.' mompel ik in de link.

''Dani?'' Ik schrik op uit mijn gedachten. ''Wat?''

''Met wie was je aan het mind-linken?'' vraagt Connor nieuwsgierig. ''Met Lucy.'' zucht ik. ''Is er iets aan de hand?'' Connor kijkt me bezorgd aan. Ik glimlach klein naar hem en schud mijn hoofd. ''Nee hoor, ze is gewoon weer nieuwsgierig zoals altijd.'' grinnik ik.

''Danica?!'' hoor ik Lucy roepen. ''Wat moet je?!'' roep ik terug. Connor kijkt mij met gefronste wenkbrauwen aan. ''KOM IS!'' schreeuwt Lucy nu. Ik rol met mijn ogen en sta op. ''Ben er zo weer.'' mompel ik.

Op Hybrid snelheid ren ik naar Lucy haar kamer.

''Pas op!'' roept ze. Ik weet nog net op tijd te stoppen, anders had ik nu een zilver mes in mijn buik. Met grote ogen kijk ik naar Lucy, die weer nerveus lacht.

''Ga zitten.'' zegt ze, zodra ze het mes heeft weg gelegd. Ik ga op haar bed zitten en kijk haar afwachtend aan. ''Ik neem aan dat Connor al heeft verteld van hoe of wat?'' vraagt ze. Ik knik. ''Hij geeft aan wanneer ik hem moet marken.'' zeg ik. ''Klopt, heeft hij ook verteld over het tintelende gevoel?'' Ik knik weer. ''Je hoeft hem geen, uh, kusjes in zijn nek te geven. Hij kan zelf aangeven waar je hem moet marken.'' zegt ze en haar wangen worden een paar tinten roder.

''Vind je dit ongemakkelijk?'' lach ik. Lucy kijkt mij quasi-boos aan. ''Neem dit mes, ga naar je kamer, ik haal Connor.'' zegt ze. ''Waarom wil je het zo graag?'' vraag ik en kijk haar doordringend aan. Lucy zucht even.

''Omdat ik vind dat je hem nooit had moeten afwijzen. Hij kon aan niemand anders denken, dan jou.'' verteld ze. Ik knik langzaam. Ik pak het mes van haar bureau af, loop naar mijn kamer en ga vervolgens op bed zitten.

Het gaat nu gebeuren. Ik ga Connor marken en in een Hybrid veranderen. We zullen beide onsterfelijk zijn, voor altijd bij elkaar zijn. Wat zal zijn gave worden? Hij zal ook andere kunnen genezen, maar hij zal nog een gave hebben.

Mijn gedachtes worden verstoord door Connor die mijn kamer langzaam binnen komt lopen. Ik zie aan hem dat hij gespannen is. Ik sta op en zet een paar stappen naar hem toe. ''Als je het nog niet wilt, moet je het zeggen.'' zeg ik tegen hem. Connor schud zijn hoofd en glimlacht geruststellend.

''Ik wil dit.'' zegt hij zachtjes. Connor loopt naar mijn bed en gaat er op liggen. Ik ga naast hem zitten op het bed. Beelden van vijf jaar terug schieten voorbij.

Hoe Xandro op bed lag.

Ik druk mijn lippen voorzichtig op die van Connor. We laten trekken ons terug en kijken elkaar diep in de ogen aan. ''Ik hou zo veel van je, Danica Vondael.'' fluistert hij. Ik glimlach zwakjes. ''Ik hou ook van jou, Connor Noah Dawn.''

Ik pak het mes met beide handen vast en merk hoe ik begin te trillen. Connor legt zijn handen over die van mij heen en begeleidt het mes richting zijn hart. Geluidloos telt hij af. Hij sluit zijn ogen en duwt het mes in één keer in zijn hart.

Xandro, met een mes in zijn hart.

Connor begint schokkerig adem te halen. Zijn hand gaat trillend naar zijn hals en legt vervolgens twee vingers op een bepaalde plek. De plek waar zijn mark komt. Ik buig alvast iets over hem heen, tot hij het zegt.

''Nu.''

Ik zet mijn tanden in zijn nek en voel hoe zijn lichaam verslapt.