Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 11 §

P.O.V Danica

Ik begin nerveus te lachen. 'Dat kan niet, ik kan u niet genezen' mompel ik. 'Toch deed je dat Danica, het mes was zilver.. We horen niet zo snel te kunnen genezen' zegt de Alpha, mij proberen te overtuigen. Ik slik en schut langzaam mijn hoofd. 'Nee' mompel ik.

Ik schrik van een stevige hand op mijn schouder. Aan de geur en hartslag weet ik dat het Connor is. 'Alpha McLogan, ik leen Danica even van u' zegt Connor. Ik rol met me ogen. ''Wat moet hij nou weer? Moet hij niet bij die troela zijn?'' zegt Caillin geërgerd. 'Geen idee, maar ik geef je wel gelijk over dat troela gedeelte'

Met tegenzin volg ik Connor. Als ik Lucy tegenkom kijkt ze me vragend aan, maar het enige wat ik doe is mijn schouders ophalen. 'Ga naar je vader, vraag over het ritueel van net' Mind-link ik naar Lucy. 'Zal ik doen, maar waarom ga je met Connor mee?' mind-linked ze terug. 'Hij wou mij mee hebben' zucht ik in de mind-link. Doordat ik aan het mind-linken was had ik niet door dat Connor was gestopt met lopen, waardoor ik dus volop tegen zijn rug aan botste. 'Met wie was je aan het mind-linken?' vraagt hij. 'Niemand' zeg ik droog. Hij zucht en rolt met zijn ogen. 'Lul niet, Danica. Je was aan het mind-linken' Ik trek een wenkbrauw op. 'En hoezo ben je daar zo van overtuigd?' zeg ik met een spottend lachje. 'Je was afwezig, ik vroeg je een aantal keer iets, je ogen stonden glazig, en ja je liep volop tegen mijn rug aan' somt hij op. Ik kreun geïrriteerd inwendig. 'Waarom moet je zo vervelend zijn' mompel ik. 'Niet mompelen Danica.' zegt hij streng.

'Sorry? En sinds wanneer maak jij dat uit?' vraag ik boos. 'Weet je, laat maar. Nou, schiet op, waarom moest ik mee?' vraag ik nu verveeld. 'Ik weet meer over je gaves' zegt hij met een trotse grijns. 'Oké, en dan?' Connor rolt met zijn ogen. 'Je hebt de Alpha zijn hand net wel genezen, met je bloed' zegt hij dan. Ik trek mijn wenkbrauw omhoog. 'En daar ben je zo zeker van, omdat?' 'Ik heb zo mijn connecties' zegt hij schouderophalend. Ik zucht. 'Luister Connor, ik heb geen zin in deze bullshit. Dus als je me wilt excuseren.' Ik draai me om en wil weglopen, als Connor mijn bovenarm stevig vast grijpt. Ik kijk hem boos aan, terwijl hij me met zijn zwarte Alpha ogen aankijkt. ''Maar natuurlijk'' zegt Caillin, rollend met haar ogen. 'Laat me los' sis ik kwaad, met me zwart met ijsblauwe Hybrid ogen. Connor zijn ogen veranderen weer naar normaal groen en hij laat me gelijk los.

Ik draai me gelijk om en loop nu wel weg, richting de grote kamer. Onderweg kom ik onze verfkwast, Joy, tegen. Ze stoot expres tegen mijn schouder aan, wat haar een kwade blik van mij oplevert. Ze slikt even en loopt snel weg. Is ze nou echt bang van mijn kwade blik?

'Danica, waar-' Lucy stopt gelijk met praten. Ik kijk haar vragend aan. 'Je hebt je Hybrid ogen' zegt ze zacht. Ik knijp me ogen even stevig dicht, in de hoop dat ze weer normaal worden. Zodra ik me ogen weer open, kijk ik gelijk Lucy aan. Ze knikt met een kleine glimlach. 'Hoezo moest je nou met hem mee?' vraagt ze nu. Ik zucht even. 'Hij beweerde meer te weten over mijn gaves' zeg ik. 'Hoezo zou hij daar nou weer meer over weten?' vraagt Jake, die blijkbaar er bij is komen staan. Ik haal me schouders op. 'Het is jou beste vriend' zeg ik. Jake rolt met zijn ogen.

'Yo, wat heb ik gemist. Jullie kijken allemaal verdomd serieus' zegt Roos, die aan komt lopen. 'Connor beweert dat hij meer over Danica haar gaves weet' zegt Lucy. Roos fronst haar wenkbrauwen. 'Hoezo zou hij daar meer over weten' Ik gooi verslagen me armen in de lucht. 'Dat vragen wij ons ook af' zucht ik. Ik kijk weer naar mijn hand, waar het litteken nog altijd zit. Misschien had de Alpha toch gelijk, dat ik hem genas. Maar ik wil het niet geloven, ik wil het niet eens kunnen. Ik heb dat verdomde litteken over me neus al, en dan nu op mijn hand. Zullen ze überhaupt ooit wel weg gaan? "Misschien moeten we Connor geloven" zegt Caillin voorzichtig. 'Nee, dat moeten we niet, gaan we niet, willen we niet.' zeg ik vastbesloten.

Misschien moet ik dat genezen maar proberen, maar dan op plekken waar de littekens niet te zien zijn. Maar, wie wilt zich nou vrijwillig laten verwonden? De Alpha sowieso niet, Lucy denk ik ook niet aangezien zij al bijna flauw valt van een papier snee. "De mensen in de kerkers?" stelt Caillin voor. 'Verrek! Je bent een genie!' roep ik enthousiast. "Ben ik altijd toch" zegt ze arrogant. 'Pas op, je ego komt omhoog'

'Luus, waar is je vader?' 'Op zijn kantoor denk ik, hoezo?' vraagt ze. 'Gewoon' zeg ik snel, terwijl ik opsta om richting de Alpha zijn kantoor te lopen.

Ik wil net aankloppen als ik twee stemmen hoor, die van de Alpha en.. En Connor? Ik loop een stukje van de deur weg en ga om de hoek staan. Verdomme, er lopen te veel mensen.
"Pak je telefoon, doe alsof je belt en luister hun dan af" zegt Caillin. 'Wat ben je weer slim'

Ik pak mijn telefoon uit me kontzak en hou hem aan me oor. Ik versterk mijn gehoor om de Alpha en Connor te kunnen afluisteren.

'Ik zeg het je Steve, zij is het' hoor ik Connor zeggen. 'Ik weet het niet Noah' Noah? Heet hij Noah? Oké, dingen worden steeds gekker.

'Kom op, geloof me. Ze is achter haar Hybrid stem gekomen, ze heeft je genezen.. Net toen ik haar meenam werd ze boos, en haar Hybrid ogen bleven!' roept Connor, of Noah, overtuigend. Ik hoor de Alpha zuchten. 'Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat zij-' Ik schrik door een hand op mijn mond. Uit schrik laat ik me telefoon op de grond vallen, en loop ik langzaam naar achteren.

'Beloof je niet te gillen?' vraagt een jongensstem. Ik knik. Langzaam haalt hij zijn hand voor mijn mond weg. Ik draai me snel om, om te zien wie het was. Maar tot mijn verbazing staan er twee jongens. 'Eikels! Zagen jullie niet dat ik bezig was?' sis ik boos. De wat langere jongen, met grijze ogen en donker bruin haar die er best sexy uit ziet, rolt met zijn ogen. 'Ik ben Stefan,' stelt de sexy jongen zich voor. 'De gamma van Noah, of hoe jij hem kent, Connor' zegt hij er achter aan. Zei ik dat hij sexy was..? Na-ah. 'Ik ben Mike, de beta' stelt een blonde jongen met donker groene ogen zich voor. 'Danica' zeg ik droog.

'Vondael' hoor ik achter me. Ik kreun inwendig van irritatie. Ik draai me om, om tegen de grijns van Connor aan te kijken. 'Wat moet je Connor, of zal ik Noah zeggen?' Connor zucht even. 'En hoe weet jij überhaupt mijn achternaam? Ik heb het niemand verteld' zeg ik. Connor begint weer te grijnzen.

'Dat, mijn lieve Danica, komt doordat mijn vader met jou vader zaken deed'

Ja ja, lieve mensen. Vanaf nu heet dit boek Untamed. De vorige titel vond ik misschien toch wel te lang.

Wel wil ik |floralifex bedanken die mijn vorige cover heeft gemaakt! Ook wil ik lowalowa1 bedanken voor de nieuwe cover.