Untamed | Herschrijven

D2 |Chapter 15

- P.O.V Danica -

Connor en ik lopen samen naar beneden, ik was blijkbaar in slaap gevallen.

"Wat was er nou gebeurt?" vraagt Lucy zodra we in de woonkamer komen. Connor legt alles uit aan haar.

"Wat is hij van je?" vraagt Ziane nieuwsgierig. Ik slik even.

"Hij was mijn mate." zeg ik zachtjes. "Heb je hem afgewezen?" vraagt ze weer. Ik schud mijn hoofd.

"Lang verhaal, maar om het kort te vertellen; Danica zat in haar heat, zij wou hem marken maar dat ging mis. Hij was overleden maar nu is hij er weer." beantwoord Connor Ziane haar vraag. Dankbaar glimlach ik naar hem.

"Hoe kan het marken mis gaan? Ik bedoel, jullie weerwolven zetten alleen je tanden in andermans nek." zegt Ziane. Is ze een genie geworden of zo?

"Niet als je een Hybrid bent." zegt Jaimy. Ziane haar mond valt open. "Ben je een Hybrid?!" roept ze. Ik leg mijn handen op mijn oren en sluit mijn ogen even.

Ik voel Connor zijn hand zachtjes over mijn rug wrijven, wat voor lichte tintelingen zorgt.

"Waar is hij nu?" vraagt Jake. "Geen idee, hij is boos weg gelopen omdat ik niet verder met hem wil. Ik kan dat gewoon niet." zucht ik.

"Maar, Dani heeft wel gezegt dat hij in de pack mag blijven." voegt Connor toe. Ik knik.

"Dat mag ook inderdaad, maar goed, we weten nu niet waar hij is." zegt Jake dan. Lucy knikt instemmend. "Misschien komt hij nog terug?" zegt Hunter.

"We zullen het afwachten." mompel ik.

Ik schuifel naar een lege bank toe en plof er op neer. Connor neemt naast mij plaats en slaat zijn arm om mij heen waarna ik mijn hoofd tegen zijn borstkas leg.

"Schattig." piept Lucy met een grote glimlach. Ik rol lachend mijn ogen.

'We gaan het proberen.' mind-link ik naar Lucy. Ik zie dat ze haar best doet om niet te gillen. 'Hoe, wat, waar en wanneer?' vraagt ze gelijk. Ik grinnik even waardoor sommige mij vragend aankijken.

'Geen idee nog, hij wilt op date gaan.' mind-link ik.

"Waar zijn Roos en Stefan eigenlijk?" vraag ik aan Connor. "Die zijn nog in mijn pack, iemand moest daar blijven." antwoord hij. Ik knik begrijpend.

"Iemand iets te drinken?" vraagt Ziane uiteindelijk. "Bloed." antwoord ik. Ziane legt haar hand voor haar mond en kokhalst even. Met opgetrokken wenkbrauw kijk ik haar aan. "Hoe kan je dat lekker vinden?" vraagt ze vol walging. Ik haal mijn schouders op waardoor Connor moet grinniken.

"Doe mij maar water." antwoord Lucy. "Cola." zegt Connor. De rest hoeft niets.

Ziane verdwijnt in de keuken en er valt gelijk een stilte.

"Hunter?" begint Jake. "Hm?"

"Je weet wel dat je haar uiteindelijk zal moeten veranderen?" Hunter knikt langzaam. "Maar daar hebben we het nog niet over gehad." mompelt hij. "Misschien wilt-" Hunter stopt met praten als Ziane de woonkamer weer in komt lopen met een dienblad met wat drinken.

Ze zet het dienblad op de tafel en pakt haar eigen glas er van af. De rest pakt ook hun drinken waaronder ik, met mijn zak bloed.

*

Jake, Lucy, Cara en Jaimy moesten uiteindelijk weg voor wat zaken. Hunter en Ziane zijn rond gaan lopen volgens mij, dus blijven Connor en ik over.

"Wat zeg je er van als ik je morgen uit eten neem?" vraagt Connor. Ik kijk hem met een glimlach aan en knik. "Acht uur haal ik je dan op." hij drukt een kus op mijn voorhoofd.

- P.O.V Hunter -

Ik heb Ziane mee genomen om te wandelen. Eigenlijk wil ik ergens rustig zitten om haar ook beter te leren kennen.

"Kom, we gaan hier zitten." zeg ik als ik een bankje zie. We nemen beide plaats op het bankje en blijven vervolgens in stilte voor ons uit staren.

Ziane zucht even en bijt op haar lip.

"Wat is er?" lach ik. "Voordat je boos wordt, ik heb het niet met opzet gedaan! Echt niet! Ik was gewoon drinken aan het pakken voor jullie en toen hoorde ik jullie praten en ik hoorde dat jij ergens mee zat en dat je zat te twijfelen maar Jake vond dat je het wel snel moest doen en ik wil dat je weet dat ik er echt geen problemen mee heb." ratelt ze in één keer door.

Met open mond kijk ik haar verward aan.

"Waar heb je het over?" mompel ik. "Dat ik in een weerwolf zal moeten veranderen." fluistert ze.

Ik maak een O-vorm met mijn mond en glimlach vervolgens klein naar haar. "Ik ben niet boos, ik had er sowieso al met je over moeten praten."

"Dan bij deze, ik vind het geen probleem!" zegt Ziane nu wat enthousiaster. Ik grinnik even. "Ik weet het, maar ik wil je eerst wat beter leren kennen." zeg ik. Ze knikt langzaam.

"Wat wil je weten?"

"Wat is er met je ouders gebeurt?" vraag ik voorzichtig. Ze zucht weer even en lijkt zich zelf moed in te spreken.

"Oké, dus.. Mijn ouders zijn omgekomen in een auto ongeluk toen ik twaalf jaar was. Ik zat de hele rit heel vrolijk te zingen en te gillen met mijn wolven knuffel. Mijn ouders begonnen ineens dingen te mompelen en keken elkaar bang aan en toen begon mijn moeder te gillen. Mijn vader probeerde de auto nog de andere kant op te sturen maar een bus had ons aan de voorkant geraakt. Mijn ouders waren opslag dood en ik had een paar botbreuken. Aangezien ik geen andere familie had, die mij kon opvangen, ben ik in een woongroep gekomen. Iedereeb vind mij daar heel raar omdat ik er in geloofde dat weerwolven bestaan, maar zij verklaarde mij voor gek. En guess what?! Weerwolven bestaan!"

Het hele verhaal heeft ze, soort van enthousiast verteld? Met vele handgebaren en hoofd bewegingen.

Langzaam knik ik begrijpend.

"Dat moest.. Een nare tijd geweest zijn." mompel ik. Ziane knikt langzaam en slikt even. "Maar mijn leven is nu veel beter, al helemaal met jou!" ze drukt een kus op mijn lippen, wat mij doet glimlachen.

"Ik wil je iets laten zien. Niet hier, maar thuis." zegt ze dan.