Untamed | Herschrijven

§ HOOFDSTUK 27 §

P.O.V Danica

Volgens mij loop ik al een halfuur rond in de zelfde woonwijk. Misschien had ik beter Josie kunnen mee vragen, of één van de jongens. Want de winkels, die kan ik niet vinden.

'Jonge dame?' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie een vrouw van middelbare leeftijd mij onderzoekend aan kijken. 'Ja?' vraag ik. 'Ik zie je hier al een paar keer langs lopen, ben je de weg kwijt?' vraagt ze met een vriendelijke glimlach. Ik frunnik een beetje aan mijn nagels. 'Eerlijk gezegd wel. Ik ben hier pas sinds gisteren, maar ik kan de winkels niet vinden,' zeg ik. 'Gelukkig woon ik hier al heel mijn leven,' lacht ze.

'Als je de straat helemaal uitloopt en dan rechts gaat, dan kom je op een kruispunt. Daar moet je naar links en dan zal je in de verte het winkelcentrum al zien,' legt ze me uit. 'Caillin, help me met onthouden,' mompel ik. "Komt voor elkaar!"

'Dank u wel,' zeg ik. 'Gaat het je lukken?' Ik knik. 'Dan wens ik je veel plezier,' ze glimlacht weer vriendelijk. Zo erg zijn mensen nog niet.

*

Ik heb gedaan wat de vrouw mij vertelde, en inderdaad ben ik nu bij de winkels. Ik loop de eerste kleding winkel binnen die ik zie. Weer een bom vol geuren komt mijn neus binnen. Waarom ruiken mensen nou zo lekker.. "Dat is het vampier deel in ons," verklaart Caillin. En vervelend dat het is.

Ik merk dat mensen mij aankijken, doordat ik al een lange tijd stil sta. Ik glimlach kort naar ze en loop verder de winkel binnen.

Mijn hand glijdt langs verschillende kleding stukken, soms zie ik een leuke broek of t-shirts en zoek ik mijn maat er tussen. Passen doe ik niet, daar heb ik niet genoeg tijd voor. Het zal mij waarschijnlijk toch wel passen.

Nu heb ik ongeveer vier setjes kleding. Alleen nog ondergoed en dan zal ik wel genoeg hebben.

Wonderbaarlijk hebben ze in deze winkel een aparte afdeling voor ondergoed. Ook hier pak ik een paar setjes in mijn maat. Met al het kleding en ondergoed loop ik naar de kassa om alles af te rekenen.

'Dat word dan €128,67,-' zegt de vrouw achter de kassa. Dat is nog al goedkoop..

Ik geef haar drie briefjes van vijftig euro en neem vervolgens het wisselgeld weer aan. Ze overhandigd mij drie grote tassen waar het kleding en ondergoed in zit en wenst mij een fijne dag. Ik mompel iets terug en verlaat de winkel.

Wat zal ik nu doen? Ik wil nog niet terug naar het huis, het is tenslotte pas vier uur. Misschien kan ik nog een grotere tas kopen, waar wat meer kleding in past.

*

Vermoeid kom ik aan bij het grote huis. Het liefste was ik in mijn wolven vorm gaan rennen, maar jammer genoeg bestaan er ook nog gewoon mensen die niet van ons bestaan af weten.

Ik loop rechtstreeks door naar mijn kamer om de spullen te dumpen. Ik gooi al het kleding op bed. Ik pak gelijk de rugzak in met het kleding en ondergoed, zodat ik dat morgenochtend niet meer hoef te doen.

Zodra dat klaar is, schuif ik de rugzak onder het bed zodat hij uit het zicht is. Met een zucht val ik op bed.

'Lekker geshopt?' Ik slaak een gil van de schrik. 'Jezus, Xandro!' roep ik geschrokken. Xandro begint te lachen. 'En ja, ik heb lekker geshopt,' mompel ik. Een ongemakkelijke stilte volgt.

'Dus,' zeggen we tegelijk. We beginnen te lachen. 'Ik wou weten hoe je het hier tot nu toe vindt,' zegt Xandro. Ik haal mijn schouders op. 'Wel oké,' zeg ik. 'Maar je wilt weg,' zegt hij. Ik kijk hem geschrokken aan. Zou hij mij gezien hebben, dat ik de tas aan het inpakken was? 'Natuurlijk is het wennen, een nieuwe omgeving. Ik wou ook weg aan het begin,' vervolgd hij.

Xandro sluit mijn deur en loopt naar mijn bed toe. Elke beweging die hij maakt hou ik in de gaten. Rustig neemt hij naast mij plaats en bukt even voorover. In een vlugge beweging trekt hij het rugzak onder mijn bed vandaan.

Nog voordat ik kan protesteren, praat hij weer verder. 'Ik snap het, Danica. Maar laat mij een paar dingen vragen,' zegt hij, zonder mij aan te kijken. 'En dat is?' vraag ik twijfelend. 'Wanneer ga je weg, en met wie?'

Verbaasd van de vraag kijk ik hem aan. 'Uhm, alleen.. En morgenochtend,' zeg ik zachtjes. 'Laat mij mee gaan,' Xandro kijkt me nu aan. Verschillende emoties lijken door zijn ogen te gaan, maar ik kan niet plaatsen welke. 'Hoezo?' is het enige dat ik vraag. 'Omdat ik nog steeds weg wil hier. Drew denkt alles te kunnen bepalen, hij denkt de Alpha te zijn van ons,'

'Hoe weet ik zo zeker dat je mij nu niet voor de gek houdt?' twijfelend kijk ik hem aan. 'Je kan vampier dwang toch?' Ik knik langzaam. 'Doe het op mij,' zegt hij.

Ik ga goed voor hem zitten en leg mijn handen op zijn schouders. Ik voel hoe mijn ogen zwart met ijsblauw worden. Xandro glimlacht klein voordat zijn ogen ook veranderen. Ze worden blauw. Onschuldige moord.

'Je gaat rustig en duidelijk met woorden antwoorden, begrepen?' vraag ik serieus. 'Ik antwoord rustig en duidelijk, met woorden.' herhaalt hij mij eentonig. 'Ben je eerlijk, en hou je mij niet voor de gek als je met mij mee gaat?'

'Ik ben eerlijk en ik hou je niet voor de gek,' zegt hij weer eentonig. 'Zal je mij trouw blijven?' vraag ik dan. 'Ik zal je trouw blijven,' zegt hij dan.

Ik laat zijn schouders los en kijk hem met een glimlach aan. Zijn ogen worden weer normaal en hij glimlacht ook. 'Zie je?' Ik grinnik even en knik.

'Ik breng je morgenochtend wel zo gezegd naar school, dan vertrekken we gelijk naar een andere stad,' zegt Xandro. Ik knik. 'Ik leg je tas alvast in de auto, de mijne leg ik er ook bij,' voegt hij er nog aan toe. 'Is goed,'

Xandro staat op met mijn tas en wilt weglopen, maar ik hou hem nog tegen. 'Xandro?'

Vragend draait hij zich om.

'Dank je wel. Dat je met mij mee wilt,'