the road to SEDUCTION

Κεφάλαιο 5

Άννα

Τοποθετούμε το φίλτρο, βάζουμε νερό για 6 κούπες και 6 κουταλάκια του γλυκού καφέ με άρωμα φουντούκι. Μμμ ο αγαπημένος μου! Πατάω το on και.. γιατί δεν δουλεύει; 

"ΝΕΦΈΛΗΗΗΗΗ!!!!!! Τι έπαθε η καφετιέρα; Γιατί δεν δουλεύει;" ρωτάω την ξαδέρφη μου και ταυτόχρονα συγκάτοικο μου. Αγχώνομαι. Χωρίς αέρα ζω. Αλλά χωρίς καφέ, όχι.

"Τι έπαθες μωρή και φωνάζεις; Με ξεκούφανες!" έρχεται γρήγορα από το μπάνιο στην κουζίνα. 

Καλά δεν είχε να διανύσει και καμία τεράστια απόσταση. Το σπίτι μας είναι αρκετά μικρό, αλλά βολευόμαστε και οι δυο. Η κάθε μία μας έχει το δωμάτιό της και ουσιαστικά μοιραζόμαστε την κουζίνα και το καθιστικό, που είναι ένας ενιαίος χώρος. 

Γενικά, είμαι άτομο που του αρέσει η ησυχία. Στο πρώτο έτος, όταν η Ζωίτσα με έστειλε Αθήνα,  την φοβόμουνα την συγκατοίκηση. Αλλά λεφτά δεν περισσεύουν και η Νεφέλη δεν ζήτησε ενοίκιο. Απλά μοιραζόμαστε όλα τα κοινά έξοδα. Εγώ λείπω σχεδόν όλη μέρα τις καθημερινές γιατί τρέχω με την σχολή και η Νεφέλη πάντα φεύγει τα Σαββατοκύριακα, για να περάσει χρόνο με το αγόρι της που μένει Πάτρα. Εκτός από αυτό το ΣΚ, είχε δουλειά είπε. Αγόρια στο σπίτι δεν πατάνε. Η Νεφέλη δεν έχει μάτια για άλλον εκτός από τον Σπύρο και εγώ... εγώ είμαι μια πονεμένη ιστορία! Πάντως εδώ μέσα έχουν έρθει μόνο τα παιδιά από την σχολή. Και είναι όλοι μόνο φίλοι. 

"Χάλασες την καφετιέρα; Γιατί δεν δουλεύει;" την ρωτάω.

"Γιατί για να δουλέψει χρυσό μου μια μηχανή, γενικά μιλώντας, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΊΖΑ!" λέει και κρατάει το καλώδιο.

Ουπς.

Της χαμογελάω γλυκά και βάζω την καφετιέρα στην πρίζα.

"Εμ, Άννα μου, μόνη σου θα πιεις έξι κούπες καφέ;" απορεί. 

"Φυσικά και όχι. Περιμένω την Δώρα να έρθει σε λίγο. Πέντε κούπες για εμένα και μία για εκείνη" της λέω και της κλείνω το μάτι.  

"Θα σε πάω εγώ στην απεξάρτηση, μην ανησυχείς!" τώρα αυτό ήταν αστείο; "Και για πες, τι έχει το πρόγραμμα για σήμερα; Τι θα κάνουν τα κορίτσια μου;"

"Τα κορίτσια σου θα παρτάρουν!"

"Έλα ρε, γίνεται κανένα καλό πάρτυ;"

"Έχει γενέθλια ο Γιώργος. Και έχει ημι-open πάρτυ σπίτι του" της λέω και με κοιτάει έντονα στα μάτια. Ξέρει τι είχε γίνει τότε και ότι είχαμε να μιλήσουμε 4 χρόνια περίπου, μέχρι πριν από δύο εβδομάδες που βρεθήκαμε ξανά.