the road to SEDUCTION

Κεφάλαιο 2

Άννα

Την τύχη μου! Πάλι καθυστερημένη θα φτάσω γαμώτο! Και αυτό το νοσοκομείο σήμερα βρήκε να έχει τόσο κόσμο; Αρχές Οκτωβρίου πότε πρόλαβαν να αρρωστήσουν όλοι αυτοί; Τι σκατά γίνεται εδώ μέσα; Ούτε καρφίτσα δεν πέφτει στους διαδρόμους! 

Ανοίγω την πόρτα από το δωμάτιο με τα ντουλαπάκια των φοιτητών και τρέχω να αλλάξω. Βγάζω το μπουφάν μου και βάζω την ποδιά μου. Μαλλιά μαζεμένα, στηθοσκόπιο, σφυράκι, μπλοκάκι, στυλό και έτοιμη. Ανοίγω την πόρτα για να βγω και συγκρούομαι με ένα σώμα, ωραίο σώμα. 

"Ρε Άννα πρόσεξε που πατάς κοπέλα μου!" Ω ναι, μόλις έπεσα πάνω σε έναν εκνευρισμένο Μάνο. Περίεργο, αυτός είναι με τον γλυκό το λόγο στο στόμα κάθε φορά που με βλέπει. Μου την πέφτει από το πρώτο έτος. Και ας τον έχω απορρίψει τόσες φορές, συνεχίζει να μου κολλάει.

"Μάνο, πολύ θα ήθελα να κάτσω να τα πούμε αλλά άργησα, έπρεπε να ήμουνα στα ΤΕΠ του Παθολογικού πριν μισή ώρα" του λέω και κατευθύνομαι προς τα επείγοντα. 

"Από εκεί έρχομαι. Ο Παπαδόπουλος είναι μες στα νεύρα, να ξέρεις." λέει και με ακολουθεί. 

"Γιατί; Τι έγινε; Πέταξες κανένα μαργαριτάρι πάλι;"

"Ο ξεφτιλισμένος με έκανε σκουπίδι μπροστά σε ασθενή. Δύο εβδομάδες έχει που ξεκινήσαμε τις κλινικές και νομίζει ότι είμαστε ήδη παθολόγοι."

"Κούλαρε Μάνο, αφού ξέρεις ότι πάντα βγάζουν τα νεύρα τους πάνω μας." του λέω και προσπερνάω μια ασθενή. Πιάνω το χερούλι της πόρτας των ΤΕΠ και πριν την ανοίξω το χέρι του Μάνου με σταματάει. 

"Να σε περιμένω για να φύγουμε μαζί όταν τελειώσεις;" Και να'τος πάλι, ξεκίνησε. Έχε χάρη που είμαστε στην ίδια παρέα και δεν τον έχω βρίσει ακόμη. Τον απορρίπτω πάντα με ευγένεια. 

"Μάνο λογικά θα αργήσω. Θα τα πούμε αύριο το βράδυ που έχουμε κανονίσει να βγούμε όλοι μαζί." Τονίζω το όλοι μαζί.

"Και οι δυο μας πότε θα βγούμε;"

"Δεν υπάρχει λόγος να βγούμε οι δυο μας. Και τώρα με συγχωρείς, αλλά θα φάω βρίσιμο αν αργήσω ένα λεπτό ακόμη" του λέω και μπαίνω στο δωμάτιο με τους ασθενείς. Απευθείας το μάτι μου πέφτει πάνω στους τέσσερις συμφοιτητές μου και στον καθηγητή που κάθονται σε πηγαδάκι στο κέντρο του δωματίου. Τους πλησιάζω σαν βρεγμένη γάτα. Έχω την αίσθηση ότι θα τα ακούσω για τα καλά. 

"Και το αμέσως επόμενο βήμα ποιο είναι; Τι θα κάνουμε σε αυτόν τον ασθενή;" Ρωτάει ο Παπαδόπουλος.