the road to SEDUCTION

Κεφάλαιο 41

Άννα

"Τι καιρό λες να κάνει στο Αμβούργο?" Γυρνάω και κοιτάω με απορία τον Μάνο. Είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και στα χέρια του κρατάει το tablet του. "Είναι πολύ βόρια το μέρος. Σίγουρα θα κάνει κρύο.. ακόμη και Οκτώβρη μήνα"

Ξεφυσάω βαριά και συνεχίζω να βγάζω τα ρούχα μου από την βαλίτσα. Πριν δυο ώρες φτάσαμε Αθήνα... Κυριακή σήμερα.. Αύριο είναι η πρώτη μέρα της σχολής. 5ο έτος πλέον.

"Ξέρεις θέλω να πάμε για ψώνια μες στην εβδομάδα. Πώς θα πάω Γερμανία? Πρέπει να ανανεωθώ" προσθέτει ύστερα από μερικά λεπτά σιωπής.

Γυρνάω πάλι και τον κοιτάω. Τον θεωρώ κολλητό μου πλέον. Και στεναχωριέμαι πολύ που φεύγει. Το Σάββατο που μας έρχεται πετάει. Θα πάει δύο μήνες για πρακτική σε νοσοκομείο στην Γερμανία. Όταν κάναμε τις αιτήσεις αρχές Αυγούστου, είχαμε την ελπίδα να μας πάρουν και τους δύο, μαζί. 

Αλλά όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει. 

Τον Μάνο τον πήραν Οκτώβριο-Νοέμβριο και εμένα Μάρτιο-Απρίλιο. Τον Μάνο τον δέχτηκαν σε μια γυναικολογική κλινική στο Αμβούργο και εμένα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Αννοβέρου. 

Θα μου λείψει. 

Χαίρομαι που ξεκαθάρισαν τα πράγματα μεταξύ μας. Είμαστε πολύ καλύτερα έτσι, ως φίλοι. Βασικά κολλητοί. Θα μου φανεί περίεργο που από την στιγμή που για τέσσερις μήνες ήμασταν όλη μέρα μαζί, τώρα θα κάνω δυο μήνες να τον δω από κοντά. 

Κλείνω την βαλίτσα και την βάζω πάνω στην ντουλάπα. Στην νέα μου ντουλάπα. Κοιτάω το καινούριο μου δωμάτιο γύρω μου. Έχει ένα διπλό κρεβάτι, μια βιβλιοθήκη, ένα γραφείο με μια καρέκλα και μια μεγάλη ντουλάπα. Χαμογελάω διάπλατα. Ο Γιώργος έκανε καταπληκτική δουλειά! Επίσης έκανε και ολόκληρη την μετακόμιση μόνος του.. Πρέπει να τον ευχαριστήσω.

Κοιτάω το ρολόι μου. Του έστειλα πριν μια ώρα ότι γύρισα. Μα πού είναι και δεν έχει έρθει ακόμη σπίτι μας? 

"Γιατί ξεφυσάς?" από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του Μάνου. "Άννα έλα εδώ" μου κάνει νόημα με το χέρι του να πάω και να ξαπλώσω δίπλα του. Με ένα μεγάλο πήδημα βρίσκομαι πάνω στο νέο μου στρώμα. "Τι έχεις? Από την στιγμή που ανεβήκαμε στο καράβι είσαι κάπως.."

Μα φυσικά και είμαι κάπως. 

Μου λείπει.

Τέσσερις μήνες έχω να τον δω. Τέσσερις μήνες έχω να ακούσω νέα του. Ο οποιοσδήποτε θα περίμενε να τον είχα ξεχάσει, να είχα προχωρήσει. Η αλήθεια είναι ότι.. όχι μόνο δεν τον ξέχασα.. αντιθέτως. Η αγάπη μου για αυτόν έχει δυναμώσει πιο πολύ.