the road to SEDUCTION

Κεφάλαιο 51

Άννα

"Δεκατρία και εξήντα, κοπελιά" ακούω την τιμή που μου λέει ο μεσήλικας οδηγός και παθαίνω σοκ. Σε φαρμακείο μπήκα ή σε ταξί?

Ανοίγω το πορτοφόλι μου και βγάζω ένα δεκάευρω και δύο δίευρα κέρματα. "Κρατήστε και τα ρέστα" Δεν έχω χρόνο να ψάχνει για εικοσάλεπτα τώρα. 

Βιάζομαι..

Την τελευταία φορά που δεν μου απαντούσε στο τηλέφωνο τον βρήκα αγκαλιά με μια ξανθιά και μια μελαχρινή.. ήταν το βράδυ που είχαμε χωρίσει. Ελπίζω τώρα να μην παιχτεί και πάλι το ίδιο σκηνικό μπροστά στα μάτια μου. Δεν θα το αντέξω, είμαι σίγουρη.

Βγαίνω από το ταξί και κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου. 11 και τέταρτο. Δεν είναι ότι από το μεσημέρι δεν μου απαντάει μόνο ο Άρης στα μηνύματα και στα τηλέφωνα.. το ίδιο κάνει και ο Γιώργος. Την Δώρα έβαλα να μάθει που είναι τα αγόρια μας. Τουλάχιστον στα δικά της μηνύματα ο αδερφός μου απάντησε.

Κάτι έχει συμβεί, είμαι σίγουρη.

Ανοίγω την πόρτα από τον Λύκο και μπαίνω μέσα. Δεν αργώ να τους εντοπίσω. Το μέρος σήμερα δεν έχει ιδιαίτερα πολύ κόσμο. Τρεις παρέες υπάρχουν όλες και όλες. Ξεκινάω με γοργό βήμα να περπατάω προς το μέρος τους. 

"Γεια σας" λέω στα πέντε αγόρια που κάθονται γύρω από το ψηλό ξύλινο τραπέζι. "Όλα καλά?" ας είμαι ευγενική. Ο Πάνος, ο Μάριος και ο Νίκος δεν μου φταίνε σε τίποτα. Με τον Γιώργο θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή, τώρα προέχει να δω τι τρέχει με τον Άρη.

Περνάνε μερικά λεπτά σιωπής. Το μόνο που ακούγεται είναι το te bote να παίζει στα ηχεία. Δεν μου λέει κανείς τους τίποτα. Ούτε καν ο Άρης. Γυρνάω και τον κοιτάω. Κάθεται σε ένα ψηλό σκαμπό και πίνει το γνωστό καφέ υγρό που του αρέσει απευθείας από το μπουκάλι. Το βλέμμα του είναι στραμμένο πάνω στο τραπέζι μπροστά του και στο χέρι του κρατάει ένα αναμμένο τσι-

Για μισό..

Ο φωτισμός είναι αρκετά χαμηλός, αλλά.. ναι είμαι σίγουρη.. τα χέρια του είναι ματωμένα? Όλες οι αρθρώσεις των δαχτύλων του είναι γεμάτες πληγές και από πάνω υπάρχει μια κόκκινη κρούστα. Αίμα είναι?

Έπαιξε ξύλο? 

Κοιτάω και τους υπόλοιπους εξονυχιστικά. Δεν έχει κανένας τους κάποιο αντίστοιχο σημάδι. 

Τι φάση?

Στρέφω το βλέμμα μου και πάλι πάνω στο αγόρι μου. "Μπορούμε να μιλήσουμε?" τον ρωτάω με ένα τόνο ανησυχίας στην φωνή μου.. μόνο για να μην πάρω καμία απολύτως απάντηση.