the road to SEDUCTION

Κεφάλαιο 32

Άννα

"Κάν'το πάλι" ο Κομνηνός ακούγεται εκνευρισμένος.

Και εγώ έχω τα νεύρα μου.. πέντε φορές με έχει βάλει να επαναλάβω την εξέταση.

"Επίτηδες εξακολουθείς να το κάνεις λάθος?" λέει και με πλησιάζει. Τοποθετεί τα χέρια του πάνω στα δικά μου και με καθοδηγεί να κάνω την εξέταση στην κοιλιά της ασθενούς. 

Ξεροκαταπίνω.

Δεν μου αρέσει αυτή η στενή επαφή μας. 

"Θα συγκεντρωθείς καθόλου? Εννιά το βράδυ έχει πάει και καθόμαστε 10 άτομα να βλέπουμε εσένα να προσπαθείς να κάνεις μια ψηλάφηση εδώ και μία ώρα. Έχουμε και δουλειές κοπέλα μου!"

Κοιτάζω την κυρία Μαρία που είναι απέναντί μου. Με κοιτάει με τρόμο μες στα μάτια. 

"Φύγε!" φωνάζει ο Κομνηνός. "Ή άχρηστη είσαι... ή δεν διαβάζεις τόσο όσο πρέπει.. ένα από τα δύο συμβαίνει!"

ΤΙ ΛΈΕΙ?

Αμέσως συγκεντρώνομαι. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι στέκεται σαν τον Χάρο πάνω από το κεφάλι μου... και σε 3 λεπτά ολοκληρώνω την εξέταση. Μετά απομακρύνομαι από το κρεβάτι της ασθενούς, πετάω τα γάντια μου στο καλάθι και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

"Συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Δεν θα επαναληφθεί" του λέω με χαμηλό τόνο.

Το στομάχι μου σφίγγεται. 

Με κοιτάει και χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο σκοτεινό βλέμμα. Και δεν φταίνε τα μαύρα του μάτια.. είναι ο τρόπος που τα στενεύει και οι ρυτίδες που εμφανίζονται ταυτόχρονα στο μέτωπό του. 

Τον φοβάμαι.

"Πήγαινε άλλαξε και σε μισή ώρα στο γραφείο μου" λέει μετά από λίγη ώρα σιωπής. 

Άντε πάλι. Γιατί γαμώτο να πάω στο γραφείο του? Τι θέλει πια από την ζωή μου?

"Μάλιστα" του λέω και βγαίνω από τον θάλαμο.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο με τα ντουλαπάκια των φοιτητών όταν νιώθω το κινητό μου να δονείται. Μήνυμα από τον Άρη. <<Μου λείπεις... Πήγα από το σπίτι σου και δεν ήσουνα εκεί.. Πήγα στης ξανθούλας και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα, αφού μου είπε ότι όλα τα γουρούνια την ίδια φάτσα έχουν.. Πού είσαι μωράκι μου? Πού είσαι?>>

Αναστενάζω βαριά.

Του τα έχω μαζεμένα και αυτουνού. Μα να μου πει ότι θέλω επίτηδες να μείνω έγκυος για να τον τυλίξω? Τόσο καιρό είμαστε μαζί.. ακόμη να με μάθει? Ποτέ δεν θα έπεφτα τόσο χαμηλά. Αν τύχει, ναι θα το κρατήσω. Μόνη μου μάλλον.. γιατί από ότι κατάλαβα παιδιά δεν θέλει. Και για εμένα δεν θα ήταν το ιδανικό σενάριο να μείνω έγκυος στα 22 μου.. Αλλά παιδιά θέλω.. Σε καμία δεκαριά χρόνια.. όχι τώρα..