"Neden böyle yapıyorsun Egemen?" Derken sesim ağlamaklı çıkmıştı.
Gözlerim dolu dolu olsa da inatla kendimi tutuyorum. Ağlamayacağım!
Egemen bana döndüğünde, kahve gözlerinde gördüğüm kararlılık canımı acıttı.
"Anlamıyorsun değil mi Gülce?"
"Anlamı...
Sizlerden finale yakışır oy ve yorum istiyorum güzellerim. Karakterlerimize onlara yakışır bir şekilde veda edelim.
İyi okumalar...
Pamir ÜNAL
Bir aydır devamlı olarak izlediğim görüntüyü hala kabullenemezken bizi ayıran camın dışından yine karımı izliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seval lanet olasıca bir aydır bizi ayıran camın ardında her şeyden habersiz uyuyordu. Gözlerimin önünde kendini vurduğunda bir insan yaşarken nasıl ölürmüş onu anladım.
Gözlerimin içine baka baka yere çökerken onunla birlikte dünyam başıma yıkılmıştı. Beynim hala daha bu yaptığını kabul etmiyor, gözümün önünde yatanın o olduğunu reddediyordu.
Tüm olanlar nasıl bu hale gelmişti hala daha algılayabilmiş değilim! O şerefsiz nasıl evimize girip kızımızı götürdü? Seval nasıl bizden habersiz gitmeye kalktı? Kızımızı güvene almamıza rağmen nasıl kendine bunu yaptı? Anlayamıyorum!
Gözümden yaşlar sessizce akarken elimi cama uzattım. Her daim sıcak olan çitlembiğim yerine bu soğuk cama dokunmak adama koyuyor.
Bir aydır buradan bir saniye olsun ayrılmamıştım. Hayat'a Gülce bakıyordu ve kızımız sanki annesine olanları hissetmiş gibi devamlı huysuzluk yapıyordu.
Gülce beni hissetmesi için sık sık hastaneye yanıma getirse de bir işe yaramıyordu. Minik kızımız annesinin yokluğunu anlıyor ve devamlı ağlıyordu.
Seval'e bir şey olursa Hayat'a nasıl bakacağımı bilemiyorum. Doktorun bunun olma ihtimalinin yüksek olduğunu söylemesi ise ruhumun canlı canlı cehennem kuyularında yanmasına sebep oluyordu.
Seval kendini vurduğunda salon bir anda karıştı. Adamlar Jason'u ve babasını yakalarken ben kızımı Gülce'ye verip hızla karımın yanına gitmiştim.
Kalbinin üzerinden deli gibi kan akarken onu kucaklamış ve koşarak hastaneye gitmeye başlamıştım. Ta ki Egemen beni durdurup arabaya bindirene kadar.
Hastaneye geldiğimizde hemen ameliyata alınmıştı. Geçmek bilmeyen saat kaplumbağa hızında ilerlerken güzelimden tek bir haber alamadım.
İnsanı delirten habersiz saatlerin sonunda sadece kan lazım olduğunu öğrenmiş ve hemen harekete geçmiştim.
Seval 0Rh- kana sahipti ve bu kan çok zor bulunuyordu. Bunu bildiğim için onun kan grubunda olan tanıdığımız insanların bir listesini yapmış ve iletişim bilgilerini saklamıştım.
Hemen gerekli kanı bulduğumuzda beklemeye devam ettik. Hayat ile evde kalmak zorunda kalan Gülce ve Nevin teyze her dakika bizi arayıp;
"Bir gelişme var mı?" Diye sorduğunda her seferinde;
