the truth always comes out || nomin ||

🔱 65 🔱

Jaemin z zawahaniem podniósł rękę, nie wiedząc do końca, czy może zrobić to, co chciał, lecz koniec końców przemógł się i chwycił delikatnie ramkę stojącą na półce w pokoju jego chłopaka. Rzadko kiedy mógł naprawdę obejrzeć pokój Jeno, nawet kiedy przypłynął tu po raz pierwszy zobaczył go jedynie pobieżnie, jako iż białowłosy od razu zaprowadził go do jego pokoju, w którym teraz spędzał razem z nim większość wolnego czasu. Jaemin najczęściej przebywał w pokoju syrena późno w nocy, kiedy mieli zamiar pójść spać, bądź wcześnie rano zaraz po obudzeniu się.

Jeno wciąż wywiązywał się ze swojej obietnicy i każdego ranka budził delikatnym pocałunkiem swojego ukochanego, czekając, aż ten uśmiechnie się i odwzajemni gest, przez co Jaemin niezbyt zwracał uwagę na wystrój jego pokoju, będący dla niego jedynie tłem dla niego i syrena. Na pierwszy rzut oka ich pokoje były niemalże identyczne, różniły się jedynie kolorem - pokój Jaemina został urządzony w turkusach, wyjątek stanowiły białe meble, zaś w pokoju Jeno przeważał granat. Oba pokoje odróżniały jednak od siebie dodatki stojące na półkach oraz różnego rodzaju pamiątki, których z oczywistych względów było więcej w pokoju białowłosego.

Dlatego za każdym razem, kiedy Jaemin miał okazję, korzystał z chwili i podziwiał wszystkie rzeczy skolekcjonowane przez Jeno, niekiedy słuchając także historii o nich. Ogromna, pomarańczowa muszla była pamiątką po pierwszej samotnej wyprawie Jeno poza Południową Rafę, która leżała najbliżej Perłowego. Często matki zabierały tam swoje dzieci na zabawy, gdy te były małe, lecz wiele popularniejsze była jednak Północna Rafa, leżąca równie blisko, głównie przez bardziej sprzyjające prądy morskie, dzięki czemu na Południowej można było zawsze znaleźć miejsce dla siebie i stawała się ona idealnym miejscem na wyciszenie się, jeśli nie miało się sił na dłuższe wyprawy lub też nie miało się na nie czasu, jak to często było w roku szkolnym

Południowa i Północna Rafa Koralowa były znane przez wszystkie syreny mieszkające w Perłowym, praktycznie już od urodzenia, dlatego dla żadnej z nich płynięcie na nią nie liczyło się jako wyprawa, a jedynie jako krótkie przepłynięcie się. Jaemin już wiele razy słyszał historię o tym, jak jego chłopak, będąc niespełna siedmioletnim dzieckiem, był tak ciekawy świata, iż pewnego dnia wymknął się z domu i samemu wybrał się poza Południową Rafę. Normalnie to rodzice jako pierwsi pokazywali dzieciom dalsze zakątki oceanu, lecz Jeno nie potrafił już dłużej czekać na to, aż jego mama to zrobi.

- Wtedy uważałem to za wspaniały pomysł i dzisiaj zdania wciąż nie zmieniłem - mówił zawsze Jeno, śmiejąc się przy tym, lecz jego mama nigdy nie uśmiechała się podczas tej historii, wciąż pamiętając, jaki lęk ją ogarnął, gdy wpłynąwszy do pokoju syna, nie zastała go tam.

Kobieta była gotowa angażować do akcji poszukiwawczej strażników, lecz na szczęście mama Doyounga powstrzymała ją od tego, po czym we dwójkę popłynęły szukać Jeno, ciągnąc za sobą niechętnego czarnowłosego, który wtedy jeszcze nie pałał wielką miłością do swojego kuzyna. Po prawie godzinnym pływaniu po pobliskich rafach, mniejszych lub większych, kobiety zdecydowały się popłynięcie na dalsze, choć wątpiły, iż właśnie tam znajdą białowłosego. Jednak myliły się i zaledwie kilka minut po podjęciu decyzji, udało im się wypatrzyć małego Rubina bawiącego się ze skorupiakami pomiędzy rafami.

Jego rączki były całkowicie pokryte czerwonymi śladami po ich szczypcach, lecz najwyraźniej Jeno nie czuł bólu, będąc zbyt zajętym zabawą i śmianiem się z uciekających przed nim zwierzątek. Jego mama od razu do niego podpłynęła i odciągnęła go od nich, a następnie karcąc go za ucieczkę, siłą zaciągnęła go domu. Była tak zaaferowana, iż nie zauważyła tego, że synkowi udało się w ostatniej chwili złapać jednego ze skorupiaków i przemycić go aż do domu, gdzie Jeno mimo iż dostał szlaban, nie potrafił się nim przejmować, ponieważ dzięki temu miał czas, by pobawić się ze swym nowym pupilem.