love maze

wszystko będzie dobrze, obiecuję

Kimiko nie wiedziała nawet kiedy kolejny raz odpłynęła. Jej sen jednak był bardzo płytki, ze względu na bóle które mimo mniejszej intensywności, wracały co jakiś czas.
-I jak?- lekarka wsunęła się do pomieszczenia i zerknęła w stronę wtulonej pary. Taehyung przekręcił głowę na bok i spojrzał na gościa.
-Boli nadal, teraz śpi a ja czuwam.
-Dobrze, sprawdzimy rozwarcie- sięgnęła po rękawiczki, a brunet przytulił się znowu
-Kimi, pani doktor przyszła, obudź się- powiedział wprost do jej ucha czym bez problemu ją obudził. Dziewczyna przekręciła się powoli na plecy, a on zeskoczył na ziemię wbijając wzrok w kobietę, która pochyliła się w milczeniu.
-Najwidoczniej akcja nastała..
-Ale jak to?- zaniepokoił się Taehyung
-Spokojnie, to normalne. Jesteśmy w pierwszej fazie porodu. Może to trochę potrwać. Póki możecie, odpoczywajcie. - uśmiechnęła się i zostawiła ich samych. Chłopak przeniósł swój zmartwiony wzrok na Kimiko, która leżała teraz zakrywając swoje oczy dłońmi.
-Znowu boli?- usiadł na brzegu łóżka i chwycił jej dłoń, a ona pokiwała głową i zaczęła cicho płakać- jestem cały czas- chwycił jedną z jej dłoni
-To tak bardzo boli....- pisnęła zaciskając swoje powieki. Usiadł bliżej i pocałował czule jej czoło- nigdy więcej.
Taehyung zamrugał pare razy oczami zaskoczony i zaśmiał się cicho powtarzając pocałunek.
-Myślę, że nie powiedzieliśmy ostatniego słowa w tym temacie.
-Dobrze, ale następnym razem Ty rodzisz- spojrzała na niego, a on kolejny raz parsknął śmiechem.
-Może usiądę za Tobą?- zaproponował, a ona chwytając się wszystkiego zgodziła się. Uśmiechnął się zadowolony i ostrożnie wszedł na łóżko. Kimiko po chwili przylgnęła plecami do niego i przymknęła oczy wspierając swoją głowę na jego ramieniu. Poczuła się odrobinę lepiej, a gdy usłyszała jego przyjemny głos ponownie odpłynęła. Taehyung mimo, iż było mu cholernie niewygodnie siedział bez ruchu i postanowił też się zdrzemnąć. Spali tak chyba z dwie godziny, dopóki w pokoju nie rozległ się przeraźliwy krzyk dziewczyny- co jest?- chłopak podniósł się przestraszony i zerknął na swoją żonę. Tym razem wyglądała naprawdę źle. Zeskoczył i chwycił jej twarz w dłoniach. Była cała mokra i płakała głośno nie mogąc wytrzymać dłużej z bólu- kochanie, spójrz na mnie. Oddychamy razem tak? Siostro!- zawołał i zrzucił kołdrę z łóżka. Dopiero teraz zauważył czerwoną plamę między nogami swojej żony. Przełknął głośno ślinę i spojrzał na przybyłą kobietę, która gdy tylko zobaczyła co się dzieje, pobladła i nacisnęła alarmowy dzwonek. Po kilku minutach dołączyła lekarka, która od razu przystąpiła do maszyny do której podpięty był brzuch Kimiko, a która w tej chwili szalała.
-Dobra, nie mamy czasu- zadecydowała- zabieramy ją na salę.
-Co?! Nie!- wrzasnęła Kimiko i spojrzała bezradnie na oszołomionego Taehyunga- zrób coś..
-Proszę państwa, coś złego się dzieje i musimy szybko działać. Inaczej może stać się krzywda zarówno pani jak i dziecku- kobieta spróbowała ich uspokoić, a chłopak gdy tylko usłyszał ostatnie zdanie, oprzytomniał.
-Zrobimy jak pani doktor każe, zgoda? Będę cały czas z Tobą- chwycił jej rękę, a ona nie miała już siły dalej protestować. Została przetransportowana do sali operacyjnej, gdzie znieczulono ją od pasa w dół. Gdy leki uspokajające zaczęły działać, obok pojawił się Taehyung przebrany w fartuch ochronny, a jego twarz zakrywała maska chirurgiczna. Mimo to, doskonale widziała jego ciemne oczy. Zerknęła w jego stronę, a on usiadł na krześle które zostało mu podsunięte- już za chwilę będzie po wszystkim.
-Przepraszam, że nie dałam sama rady- westchnęła cicho ze wstydem, a on od razu posłał jej karcące spojrzenie. Widząc łzy w jej oczach, postanowił odwrócić jej uwagę i zaczął przypominać wszystkie ich absurdalne kłótnie o najmniejsze rzeczy, czym wywołał nie tylko u niej, ale również wśród personelu medycznego, rozbawienie.
-A pamiętasz jak pojechaliśmy do Tokio na randkę?- jego oczy się zaśmiały- Taemin już był z nami- pogładził dłonią jej czoło i w tym momencie usłyszeli głośny płacz. Taehyung zamarł przez moment i z ogromnym strachem podniósł głowę do góry- to on?- rozejrzał się, a otrzymując kiwnięcie głową pielęgniarki wstał i zaśmiał się głośno- jest, Kimi! Jest- nachylił się nad zdezorientowaną dziewczyną i pocałował ją przez materiał maski.
-Gdzie? Tae , gdzie jest?- zapytała czując jak cały ciężar spoczywający na jej sercu, spada.
-Tutaj. Godzina narodzin 7:47- jedna z kobiet ułożyła ostrożnie na klatce piersiowej dziewczyny płaczącego chłopca. Kimiko zerknęła w dół i rozpłakała się szczęśliwa. Taehyung pochylił się i pocałował jego główkę
-Hej, maluchu. Tu Twój tata, już na żywo a nie w stereo- zaśmiał się przez łzy.
-Zabieramy gentlemana na pomiary, zaraz wróci- ta sama kobieta zabrała Taemina i oddaliła się na bok aby wykonać resztę obowiązków.
-Jesteś cudowna- brunet zwrócił się kolejny raz do Kimiko i otarł sobie łzy z twarzy. Uśmiechnęła się słabo pod nosem i po chwili do jego uszu dobiegł ciągły wysoki dźwięk. Rozejrzał się zaniepokojony , a gdy wrócił wzrokiem do swojej żony, była już nieprzytomna.
-Musi pan opuścić salę- podeszła do niego pielęgniarka.
-Co? Ale co się stało? Kimiko? Co się dzieje? - spojrzał na lekarkę, która teraz uwijała się za parawanem i rzucała pojedyncze hasła do współpracowników. Zrozumiał tylko to, że jego żona traci mnóstwo krwi i że szwy puszczają. Mimo swoich protestow, został wyprowadzony siłą na korytarz. Usiadł oszołomiony na krześle i schował twarz w dłoniach.