Changes |✔|

F O U R

Tristan

Φοράω την κουκούλα μου και είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ του σαλονιού. Απολαμβάνω την ησυχία που για λίγο επικρατεί.

«Δεν θα ετοιμαστείς για το σχολείο;» με ρωτάει ο παππούς και κάθεται από πάνω μου. Με κοιτάει εξεταστικά όμως.

«Δεν θα ετοιμαστώ. Όχι. Δεν μπορώ να πάω» του λέω και γυρνάω πλευρό.

Σίγουρα όλοι θα ξέρουν και το σκηνικό με την καρέκλα που έσπασα αλλά και ότι πήγα να κόψω τις φλέβες μου με ένα κομμάτι γυαλί. Η Zoe ως το πιο γνωστό κορίτσι θα έχει πει τα πάντα.

«Και γιατί παρακαλώ; Τι καλύτερο έχεις να κάνεις με το να μείνεις σπίτι;» με ρωτάει και έρχεται προς το μέρος μου.

Κατεβάζω τη κουκούλα μου και έτσι δεν βλέπω ούτε εκείνον αλλά ούτε και το φως δεν μπαίνει στα μάτια μου.

«Γιατί στο σχολείο τι θα κάνω; Μην μου λες τα ίδια. Ξέρεις πως ότι και να κάνω, θα καταλήξω να κλαίω και να κλειδώνομαι στο δωμάτιο μου» του φωνάζω και μπαίνω στο δωμάτιο μου.

Έρχεται από πίσω και ανοίγει με φόρα την πόρτα. 

Γιατί δεν με αφήνει μόνο; Γιατί πρέπει να με φέρνει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση;

«Όσο μένεις εδώ, νηστικός και άυπνος υπογράφεις την καταδίκη σου. Σήκω. Αρχικά μάζεψε το δωμάτιο σου. Μετά αν δεν θες να πας σχολείο θα πας στο φαρμακείο να αντικαταστήσεις τα χάπια που πέταξες χθες μέσα στην τουαλέτα» μου λέει και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.

Κλείνω τα αυτιά μου και τα μάτια μου. Εκείνος μου τα ανοίγει πάλι και κάθεται δίπλα μου. Κλείνω τα μάτια μου και πάλι αλλά εκείνος παραμένει δίπλα μου.

Δεν το βάζει κάτω.

«Tristan θες να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Μην το κάνεις όμως. Η ζωή σου θα συνεχιστεί. Στο υπόσχομαι» μου λέει αλλά αυτό με διαλύει.

Ποια ζωή;

Θα προτιμούσα να είμαι νεκρός παρά να ζω έτσι. Δεν κοιμάμαι, δεν τρώω, παίρνω χάπια και τραυματίζω τον εαυτό μου.

Τι μπορεί να το αλλάξει αυτό;

Σηκώνομαι όρθιος για να κουνηθώ λίγο αλλά νιώθω πως τρελαίνομαι. Πέφτω στα γόνατα και τα μάτια μου πλημμυρίζουν από δάκρυα. Κλείνω τα αυτιά μου και τα μάτια μου για να εμποδίσω όλες τις μνήμες να ξυπνήσουν.

«Ποια ζωή μου λες; Αυτή που διαλύθηκε πριν τρία χρόνια; Όταν έχασα τους γονείς μου και τη γιαγιά μου; Όταν ήμουν μόνο δεκατεσσάρων χρονών αλλά είδα κάτι που συμβαίνει μόνο στις ταινίες; Να τη βράσω αυτή τη ζωή...» του φωνάζω και κοπανάω τα χέρια μου στο πάτωμα.