Changes |✔|

E I G H T

Tristan

Πάντα πρέπει να με ακολουθεί. Τρεις μέρες τώρα συνέχεια μπλέκεται στα πόδια μου.

«Γιατί κρύφτηκες κάτω από την έδρα;» με ρωτάει και τινάζω το χέρι της από πάνω μου και κάνω ένα βήμα πίσω.

Τρομάζω. Δεν θέλω να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους. Πόσο μάλλον αγνώστους όπως η Zoe.

«Τι σε νοιάζει; Με είδες, βγήκα και τώρα πάω σπίτι μου» της λέω αγενώς και απομακρύνομαι.

«Απλά δεν είναι κάτι συναντάω συχνά...» μου λέει και γελάει.

Τι προσπαθεί να πει με αυτό; Ότι είμαι αφύσικος; Μπορεί και να είμαι αλλά δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό.

«Τελείωσες; Γιατί βαρέθηκα. Καλό απόγευμα» της λέω και φεύγω αφήνοντας την πάλι μόνη της να λέει τα δικά της.

Δεν θέλω να μου μιλάει κανείς. Πάω στο σχολείο επειδή πρέπει και επειδή μου επιβάλλεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί ο καθένας και η καθεμία να με πλησιάζει και να μου λέει ότι θέλει.

Περπατάω στον δρόμο και φοράω την κουκούλα ακόμα. Την τραβάω λίγο ακόμα για να καλύψει τα μάτια μου ώστε να μην πέφτει το απογευματινό φως του ήλιου στα μάτια μου αλλά δε το πετυχαίνω.

«Αυτό που κάνεις δεν είναι ευγενικό» μου λέει και την βλέπω πάλι δίπλα μου.

Τι πρέπει να κάνω για να την ξεφορτωθώ; Να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ ή να πεταχτώ στη μέση του δρόμου;

«Ξέρεις που...σου μιλάω και χωρίς να έχω τελειώσει, φεύγεις» μου λέει και συνεχίζω να την αγνοώ.

Θα μου μάθει και τρόπους;

«Δεν είναι αλλά το κάνω» της λέω κοφτά χωρίς καν να την κοιτάξω.

Εγώ στη θέση της δεν θα πλησίαζα κάποιον τόσο απόμακρο και αγενή. Αν έβλεπα ότι με αντιμετωπίζει έτσι, θα έφευγα.

«Δεν μου είπες, τι έκανες κάτω από την έδρα» λέει ξανά και αρχίζω να θυμώνω.

Ήξερα όπως και όλο το σχολείο ότι είναι κοινωνική και δημοφιλής αλλά ότι είναι αδιάκριτη και αγενής δεν το ήξερα.

«Τώρα εσύ γίνεσαι αγενής» της λέω και γελάει. 

«Γιατί;» 

«Γιατί ρωτάς κάτι που δεν σε αφορά. Πολλές φορές» της λέω και σταματάει.

Ξέρω πως αναρωτιέται τι μπορεί να συμβαίνει αλλά δεν πρόκειται να ανοίξω κουβέντα μαζί της. Δεν έχω χρόνο και διάθεση.