Tristan
Δύο μήνες αργότερα
Της σφίγγω το χέρι για να της δώσω κουράγιο αφού τρέμει ολόκληρη.
«Θα ηρεμήσεις; Ο παππούς μου είναι πολύ απλός άνθρωπος και είμαι σίγουρος ότι θα τον λατρέψεις» της λέω ενώ περπατάμε στον δρόμο προς το σπίτι μου.
Πέρασε καιρός από τότε που τα ξαναβρήκα με την Zoe. Ο παππούς μου ήξερε πως ήμασταν πάλι μαζί αλλά ποτέ δεν έβρισκα την κατάλληλη στιγμή να την φέρω σπίτι ώστε να γνωριστούν. Πάντα ένιωθα αφόρητο άγχος. Ομως, το πήρα απόφαση και αφού συμφώνησε και εκείνη, σήμερα επιτέλους γίνεται.
«Έχει ακούσει, δει και μάθει τόσα για εμένα που αν δεν με συμπαθήσει; Αν δεν εγκρίνει τη σχέση μας;» ρωτάει και ο ρυθμός της χαμηλώνει.
Περπατάει πιο αργά και με αναγκάζει να σταματήσω μαζί της. Είναι κατσουφιασμενη και έχει ανάγκη από μια ενθαρρυντική κουβέντα.
Στους δύο μήνες που τα ξαναβρήκαμε, όντως το πήραμε από την αρχή. Κάπως όλα έχουν ηρεμήσει και είμαστε πολύ καλύτερα. Ο Mark δεν μας ξαναενοχλησε αλλά πάντα με κοιτάει υποτιμητικά και μιλάει για εμένα.
Ακόμα και μπροστά μου το κάνει αυτό. Για να μην γίνουν όλα όπως πριν όμως, κάνω την μέγιστη προσπάθεια ώστε να μην του δίνω σημασία.
Και πιστεύω ότι τα καταφέρνω.
«Είσαι καλά; Εκείνος ζήταγε σαν τρελός να σε γνωρίσει. Θέλει να μάθει και να γνωρίσει την κοπέλα που κατάφερε να δώσει ζωή στον εγγονό του. Πέρασε δύσκολα, κι εγώ και εκείνος και νομίζω πως περίμενε αυτή τη στιγμή με αγωνία» της λέω και μαζί με το χαμόγελο της, λάμπουν και τα μάτια της.
Πραγματικά έχω αλλάξει. Έχω βάλει κάποια πράγματα σε μια θέση βασικά. Οι συνεδρείες μου με την Julia είναι πιο ευχάριστες και ο Mark δεν μας ενοχλεί πια. Ούτε ο Rick αλλά ούτε και ο James. Στο νεκροταφείο πηγαίνω όσο συχνά πήγαινα και πριν αλλά τώρα δεν τους διηγούμαι τόσο δυσάρεστα γεγονότα. Υπάρχουν πλέον καλά.
Φυσικά και δεν έχω αλλάξει τελείως. Τα χάπια ακόμα τα παίρνω, κατάθλιψη ακόμα έχω, όπως και εφιάλτες αλλά η επιθυμία να μου κάνω κακό έχει μειωθεί. Μπορώ να πω πως έχει εξαφανιστεί κιόλας. Και πιστεύω πως η Zoe έχει συμβάλλει πολύ σε αυτό.
Και αυτή όμως έχει αλλάξει. Δεν είναι τόσο αγενής και τόσο αδιάκριτη. Είναι ακόμα γλωσσού αλλά υποθέτω πως αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της. Άλλωστε εμένα για αυτό μου αρέσει. Δεν θα την αλλάξω. Θα την ανεχτώ όπως είναι. Αν θέλει εκείνη να αλλάξει για να γίνει καλύτερη αυτό είναι άλλη υπόθεση. Δεν μπορώ να της το επιβάλλω.
YOU ARE READING
Changes |✔|
Teen Fiction𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...