Changes |✔|

S I X T Y - F O U R

Tristan

Βάζω τα κλειδιά μου στην πόρτα και ανοίγω. Μπαίνω μέσα και τα φώτα είναι ανοιχτά άρα ο παππούς δεν κοιμάται. Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να λείπω και να κοιμάται. Νωρίς είναι ακόμα εξάλλου. 

«Tristan, ήρθ...» μου λέει ο παππούς ο οποίος μόλις με αντικρίσει, μένει με ανοιχτό το στόμα.

Με πλησιάζει και εγώ κάθομαι στον καναπέ. Πετάω το σακάκι μου και την γραβάτα και κλείνω τα μάτια μου. Κουράστηκα, στεναχωρήθηκα και χάλασε όλη η καλή διάθεση που είχα. Αυτό δεν υπάρχει. Πως να υπάρχει βασικά μετά από αυτό που έγινε;

«Αγόρι μου, τι έγινε; Γιατί είσαι έτσι; Έκλαιγες;» με ρωτάει και κάθεται δίπλα μου.

«Βασικά, ναι. Χάλασε το βράδυ μου και η έκπληξη...» του λέω και γελάω πικρά.

Γελάω γιατί είμαι τόσο χαζός. Νόμιζα πως όλα είχαν μπει σε μια σειρά και πως θα μπορούσα να κάνω μια νέα αρχή. Νόμιζα πως μπορούσα να εμπιστευτώ την Zoe, νόμιζα πως είχαμε αφήσει τον Mark στην άκρη και κυρίως νόμιζα πως όταν μου υποσχέθηκε ότι δεν θα τσακωνόμαστε, ότι το εννοούσε.

Σε ένα ζευγάρι και σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν οι καβγάδες. Φυσιολογικό είναι αλλά όχι να με περνάει για βλάκα και να με πληγώνει έτσι. Όχι όταν βλέπω να φιλιούνται μπροστά μου και φεύγω πληγωμένος να μου λέει πως την αφήνω εύκολα. Τι περίμενε δηλαδή; Να κάτσω να τους βλέπω και να χειροκροτώ;

Είπαμε είμαι καλός, ευγενικός, θέλω να βοηθάω και θέλω να υπάρχει μόνο αγάπη αλλά δεν πρόκειται να ταπεινωθώ. Γιατί το σημερινό ήταν σκέτη ταπείνωση.

«Γιατί; Δεν χάρηκε που σε είδε; Μήπως δεν πέρασες καλά;» ρωτάει και σπεύδω να του απαντήσω.

Να μπορέσει κι εκείνος να γελάσει με το ρεζίλι μου. Γιατί νιώθω χαζός και ταπεινωμένος. Τόλμησε να κλάψει κιόλας η Zoe γιατί δεν την άκουγα.

Πόση υποκρισία δηλαδή...;

«Όχι, πέρασα πολύ καλά. Ειδικά όταν γύρισα με δύο ποτήρια με χυμό στα χέρια και είδα την Zoe να φιλιέται με τον Mark. Τρελάθηκα...» του λέω και με το ζόρι κρατιέμαι να μην βάλω τα κλάμματα.

Σε όλη τη διαδρομή έκλαιγα. Στο σχολείο όταν της μίλαγα και ξέσπασα, έκλαιγα. Πόσο ακόμα;

«Έκανε τέτοιο πράγμα...;» ρωτάει και με κλειστά μάτια, κουνάει το κεφάλι του απογοητευμένος.

«Έκανε και μετά έκλαιγε που δεν καθόμουν να μιλήσουμε. Την αφήνω εύκολα λέει, με αγαπάει λέει, θέλει να ξεχάσουμε το φιλί λέει» του απαντάω και με τα δάχτυλα μου κρατάω τα μάτια μου.