Tristan
Καλά μου έκανε. Αυτά παθαίνω για να της μιλάω. Η κοπέλα είναι σκέτη συμφορά.
«Κράτα το κεφάλι σου χαμηλά και κράτα και το βαμβάκι. Σε λίγο η αιμορραγία θα σταματήσει» μου λέει η νοσοκόμα του σχολείου και κάνω αυτό που μου λέει.
Αφού προκαλεί συμφορές η Ζοε λογικό είναι να έχει σχέση με κάποιον τραμπούκο. Τον έβαλε μπροστά να την υπερασπιστεί και μετά ήθελε δήθεν και να με βοηθήσει.
Πολύ λογικό. Ήθελε να φανεί καλή ώστε κανείς να μη την κατηγορήσει. Προεδρεύει στο σχολείο μας και όλοι την αγαπούν.
«Μπορείς να μου δώσεις άδεια να φύγω;» την ρωτάω ενώ κάθεται στο γραφείο της.
«Φυσικά. Θα στο πρότεινα και εγώ. Ίσως ζαλιστείς κιόλας» μου λέει και γελάω.
Τέλεια. Καλά τα κατάφερε ο Mark. Ούτε που είμαι σίγουρος αν αυτό είναι το όνομα του. Άκουσα ένα όνομα και απλά υπέθεσα ότι έτσι λέγεται. Ποσώς με ενδιαφέρει δηλαδή.
«Να πηγαίνω σιγά σιγά. Θα κρατήσω τα βαμβάκια μέχρι να φτάσω σπίτι» της λέω και γνέφει καταφατικά.
Ανοίγω την πόρτα του ιατρείου και βγαίνω έξω. Δείχνω στον φύλακα την άδεια που πήρα και μου ανοίγει. Δεν νιώθω εντάξει με αυτό που έγινε.
Έφαγα ξύλο για κάτι που δεν φταίω. Αυτή με προσέβαλλε και εγώ απλά αντέδρασα. Τι να έκανα δηλαδή; Να της έλεγα και ευχαριστώ;
Αλλά αυτή έτρεξε στο αγόρι της για να την προστατέψει και αυτός ήρθε να μου δείξει την δύναμη του. Και αντικειμενικά ούτε σε αυτόν είπα κάτι κακό. Απλά αυτός εκνευρίστηκε και με χτύπησε. Και μετά με άφησε εκεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Αλλά δεν είναι κάτι πρωτότυπο.
Πάντα όταν προσπαθούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου βρισκόμουν μπλεγμένος. Και η καλή μου πρόθεση εξαφανιζόταν.
Για αυτό και έχω σιχαθεί τους ανθρώπους. Γιατί στην μοναξιά κανείς δε σε πληγώνει. Εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μπαίνω με προσοχή στο σπίτι και ελπίζω ο παππούς να μην είναι σπιτι. Γιατί θα πρέπει να εξηγήσω τι έγινε και θα αναστατωθεί και αυτός και εγώ.
Και αυτό είναι το τελευταίο που θέλω τώρα.
Πετάω την τσάντα μου στον καναπέ και πάω στο μπάνιο. Πετάω τα γεμάτα με αίματα βαμβάκια στα σκουπίδια και στηρίζω το βάρος μου στον νεροχύτη του μπάνιου. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και γελάω ειρωνικά.

YOU ARE READING
Changes |✔|
Teen Fiction𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...