Tristan
«Να σου βάλω πρωινό;» με ρωτάει και εγώ ανακατεύοντας με τα χέρια μου τα μαλλιά μου, κάθομαι στο τραπέζι.
Εκείνος όπως κάθε πρωί φτιάχνει έναν καφέ για τον ίδιο. Συνήθως δεν τρώω πρωινό αλλά σήμερα έχω την όρεξη να φάω κάτι. Μπορεί μέχρι προχθές να μην έτρωγα αλλά τώρα είναι αλλιώς.
«Ναι, κάτι ελαφρύ όμως. Δεν θέλω να βαρύνω» του λέω και εκείνος μου χαμογελάει.
Μου βάζει μπροστά μου μια κούπα γάλα και ένα πιάτο με ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι κέικ σοκολάτας. Το έχει φτιάξει εκείνος και πάντα μου δίνει ένα κομμάτι κάθε πρωί. Απλά τις άλλες φορές δεν έτρωγα.
«Χαίρομαι που τρως πάλι. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει κάποια βελτίωση» μου λέει και μπορώ να διακρίνω πόσο χαρούμενος είναι.
Ελπίζω να κρατήσει για πολύ αυτή η καλή διάθεση και η χαρά γιατί και εγώ νιώθω αλλαγμένος αλλά και ο παππούς χαίρεται. Και του αξίζει. Περισσόετρο από ότι αξίζει σε εμένα.
«Μάλλον έτσι είναι. Δεν θέλω όμως να χαρώ ακόμα. Ξέρεις ίσως κάτι αλλάξει...» του λέω και μου πιάνει το χέρι.
«Μην σκέφτεσαι έτσι. Για πες μου λοιπόν, όσο τρώμε το πρωινό μας, τι άλλαξε και είσαι τόσο διαφορετικός; Γιατί κάτι καλό έχει συμβεί» μου λέει και σκέφτομαι την συμφωνία μου με τη Zoe.
Συμφωνήσαμε να μην το πούμε σε κανέναν. Εγώ όμως εννοούσα να μην το μάθει κανείς στο σχολείο. Εκεί είναι το θέμα μου. Ο παππούς φυσικά και είναι διαφορετική περίπτωση και πρέπει να ξέρει.
«Απλά μετά από συζήτηση και προτροπή της Julia, μίλησα στην Zoe και ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα. Τώρα είμαστε μαζί. Εγώ είμαι άπειρος από αυτά και δεν μπορώ να δώσω κάτι αλλά την εμπιστεύομαι» του λέω και σκουπίζει τα μάτια του.
Συγκινήθηκε. Ειλικρινά δεν το περίμενα.
«Ο εγγονός μου μεγάλωσε. Δεν το πιστεύω» λέει συγκινημένος και προσπαθώ και εγώ να μην συγκινηθώ.
Δεν θέλω. Ήδη νιώθω φορτισμένος και δεν θέλω να κλάψω κι εγώ.
«Για καλό στο είπα, όχι για να κλάψεις» του λέω γελώντας και τον παρασύρω κι εκείνον να γελάσει.
«Για καλό κλαίω. Απλά μου φαίνεται απίστευτο πως έφτασε αυτή η ώρα. Πότε θα την φέρεις να την γνωρίσω. Κανονικά εξάλλου αφού την έχω δει μόνο μια φορά» λέει και σκέφτομαι.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Changes |✔|
Ficção Adolescente𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...