F O U R T Y - F I V E

333 44 121
                                    

Tristan

Μαζεύω τη τσάντα μου και φοράω το μπουφάν μου. Όλοι έχουν φύγει πιο γρήγορα από την τάξη απ'ότι εγώ αλλά η αλήθεια είναι πως μένω και μετά το πέρας του μαθήματος για να απολαύσω λίγη ησυχία.

Όλη μέρα δεν μπορώ να μείνω και πολύ μόνος γιατί όπου και να πάω συναντάω κόσμο, οπότε τώρα είναι μια καλή ευκαιρία.

Περπατάω ως την πόρτα αλλά σταματάω βλέποντας τον χαμό που γίνεται έξω. Βρέχει καταρρακτωδώς και φυσάει. Η ορατότητα είναι τόσο χαμηλή που δεν βλέπεις απέναντι. Δεν μπορώ να μείνω εδώ για πάντα. Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Οπότε θα το διακινδυνεύσω.

Φοράω την κουκούλα και από τη ζακέτα μου και από το μπουφάν ώστε να βραχώ όσο λιγότερο γίνεται και κρατώντας σφιχτά τα λουριά της τσάντα μου, βγαίνω έξω από την αίθουσα. 

Ο αέρας είναι πολύ δυνατός και όλο το νερό έρχεται κατά πάνω μου. Πηγαίνω από τις σκάλες γρήγορα και βγαίνω στο προαύλιο. Τα πόδια μου πατάνε μέσα σε λιμνούλες με νερό και βρέχονται πολύ. Νιώθω ένα κύμα κρύου και ρίγους να διαπερνάει το κορμί μου και προσπαθώ να κάνω γρήγορα.

Η μέρα ξεκίνησε με λιακάδα οπότε δεν πήρα ομπρέλα μαζί μου. Τώρα λοιπόν πρέπει να βγω και να περπατήσω στην επιθετική και ορμητική βροχή.

Βγαίνω έξω από το σχολείο μου και περπατάω στο πεζοδρόμιο. Προσπαθώ να πηγαίνω κάτω από υπόστεγα ώστε να προστατεύομαι λίγο. Το νερό πέφτει με ορμή πάνω μου και προσπαθώ να δω που πατάω. Η ορατότητα παραμένει χαμηλή και έτσι δυσκολεύομαι να δω που πάω.

Δεν μπορώ να αλλάξω και δρόμο. Δεν βλέπω αν έρχεται αμάξι και δεν θέλω να το ρισκάρω.

Στέκομαι κάτω από ένα υπόστεγο ενός μικρού σπιτιού ώστε να πάρω μια ανάσα. Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει και έχω στα σίγουρα ταχυκαρδία. 

«Άφησε με. Θα φωνάξω»

Ακούω μια φωνή μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό που γίνεται και προσπαθώ να εντοπίσω από που έρχεται. Κανείς δεν βρίσκεται δίπλα μου και έτσι μπερδεύομαι ακόμα περισσότερο. Όντας βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο και τρομαγμένος από την θεομηνία που επικρατεί, προσπαθώ να εντοπίσω τη φωνή που άκουσα.

Σίγουρα είναι γυναικεία. Είναι πολύ λεπτή. Όσο χαμός και να γίνεται, αυτό μπορώ να το διακρίνω.

Περπατάω πιο βαθιά από το υπόστεγο που στέκομαι και βρίσκομαι σε μια σχεδόν εγκαταλελειμένη πυλωτή. Σκουπίζω τα μάτια μου αφού από τη βροχή βλέπω τα πάντα θολά. Η όραση μου καθαρίζει και βλέπω ένα ζευγάρι. 

Changes |✔|Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang