Changes |✔|

F I F T Y - E I G H T

Zoe

Έχουμε κάτσει σε ένα παγκάκι που είναι πιο μακριά από τον τάφο τους. Δε του έκανε καλό να είναι εκεί. Τον έβλεπα. Μπορεί να μην ξεσπούσε αλλά έτρεμε.

«Δεν είναι ανάγκη να μου μιλήσεις. Αν δεν θες, εμένα δεν με πειράζει. Με νοιάζει να είσαι καλά» του λέω κρατώντας ενωμένα τα χέρια του.

«Θέλω, το έχω ανάγκη. Δεν μπορώ να ζω μια ζωή με αυτό το βάρος» μου λέει με τρεμάμενη φωνή.

Δεν θα τον πιέσω. Θα τον αφήσω να κάνει αυτό που θέλει. Εκείνος ξέρει καλύτερα. Ανατριχιάζω μόνο στη σκέψη όσων μου περιγράφει. Δεν μπορώ να φανταστώ να τα ζω.

Καλά τον αποκαλώ λοιπόν ήρωα.

«Ο πατέρας μου για κάποιο λόγο, ποτέ δεν με αποδέχθηκε. Τον είχα ακούσει μια μέρα να λέει στη μάνα μου πως έπρεπε να είχε κάνει έκτρωση. Προσπαθούσα να βρω που είχα φταίξει. Δεν το βρήκα όμως. Κατέληξα πως εκείνος ήταν απλά αχάριστος» λέει και νιώθω οργή να ξεχειλίζει από μέσα μου.

Σαφώς και έφταιγε ο πα-τέρας του. Γιατί πατέρας δεν θεωρείται. Από αυτά που μου λέει μπορώ να καταλάβω πόσο τοξικός, κακός και διεστραμμένος άνθρωπος ήταν.

«Φυσικά και δεν φταις εσύ. Ήσουν ένα παιδί. Ούτε η μητέρα σου. Εκείνος είχε το πρόβλημα» του λέω ενθαρρυντικά αλλά δεν φαίνεται να είναι καλά.

Τώρα καταλαβαίνω όλη του τη συμπεριφορά. Πριν ήξερα μόνο πως ήταν ορφανός. Τώρα όμως μαθαίνοντας αυτήν την τραγωδία, δεν έχω λόγια.

«Με χτύπαγε. Μας είχε στείλει και στο νοσοκομείο. Τον μισούσα από τότε. Όμως θα προτιμούσα να συνεχίσω να ζω αυτήν την κόλαση, παρά να με αποκαλούν όλοι ορφανό και φρικιό. Γιατί έτσι με ξέρουν όλοι» λέει και δεν λέω κουβέντα.

Βλέπεις ένα άνθρωπο να είναι διαφορετικό, να συμπεριφέρεται ιδιαίτερα, να ξέρεις πως δεν έχει οικογένεια και τον αποκαλείς έτσι; 

Σε τι κόσμο ζούμε;

«Βίαζε τη μητέρα μου. Της έκανε πράγματα που δεν ήθελε και όποτε του έλεγα κάτι, κατέληγα με μαυρισμένο μάτι, με σπασμένα πλευρά από τις κλωτσιές και γρατζουνιές παντού» λέει γελώντας πικρά.

Χριστέ μου. Ζούσε σε μια επίγεια κόλαση.

«Μην τα σκέφτεσαι αυτά. Πέρασαν. Ίσως η μαμά σου και η γιαγιά σου να είναι πιο ευτυχισμένες από εκεί πάνω. Σίγουρα όμως θα είναι περήφανες για εσένα» του λέω χαιδεύοντας στην πλάτη για να του δώσω θάρρος.