Παιδιά, είμαι πολύ συγκινημένη. Αυτό λέω μόνο.
Φτάσαμε στο τέλος και αυτού του βιβλίου. Το οποίο τελείωσε τόσο γρήγορα. Ούτε κατάλαβα πότε ξεκίνησα να το γράφω, πότε το δημοσίευσα, πότε το αγαπήσατε και πότε το αποχαιρετούμε.
Εδώ αποχαιρετούμε όλους τους ήρωες. Καλούς ή κακούς. Εμένα προσωπικά θα μου λείψουν, δεν ξέρω για εσάς. Είχαν γίνει κομμάτι της καθημερινότητα μου.
Επειδή θεωρώ πρέπει να αγαπάμε αυτό που κάνουμε γιατί αλλιώς γίνεται ρουτίνα και η ρουτίνα δεν κάνει καλό, εγώ ανυπομονούσα να γράφω αυτό το βιβλίο, να προχωράω την υπόθεση. Το έγραφα με αγάπη και ανυπομονησία και για αυτό έφτασε στο τέλος του χωρίς να το καταλάβω. Το είχα αγαπήσει αυτό το βιβλίο. Είχα αγαπήσει τον Tristan και πραγματικά δεν τον έβλεπα ως έναν απλό ήρωα της φαντασίας μου.
Σκέφτηκα πως χιλιάδες άνθρωποι ζουν τη δική του ζωή και υποφέρουν από τάσεις αυτοκτονίας ή κατάθλιψη.
Τον σκέφτηκα σαν δικό μου άνθρωπο. Γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να φερθώ όπως ο Rick και ο James που σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, εγκατέλειψαν τον Tristan. Κατ'εμέ αυτό είναι απάνθρωπο.
Δεν θα μπορούσα όμως και να κρίνω κάποιον και να τον βασανίζω λόγω της εσωστρέφειας του, όπως έκανε ο Mark εξαιτίας της ζήλειας του και των ανασφαλειών του.
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν ανάγκη την βοήθεια μας, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Δεν λέω ότι είναι εύκολο να προσεγγίσεις έναν άνθρωπο που είναι εσωστρεφής και φειδωλός. Μπορεί να μην σε δεχτεί ποτέ. Αξίζει όμως να προσπαθήσεις.
Γιατί μπορείς, εσύ που διαβάζεις αυτό, να κάνεις καλό σε έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη. Αν πάλι νιώθεις πως αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα και έχεις ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον, κάν'το. Θα νιώσεις καλύτερα. Μίλα σε κάποιον, είτε αυτός είναι γονιός, είτε φίλος, είτε καθηγητής. Κάποιος θα βρεθεί που θα σε ακούσει.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Changes |✔|
Genç Kurgu𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...