Tristan
Κατεβαίνω τις σκάλες για να φύγω από το σχολείο αλλά πέφτω πάνω στην Zoe. Με κοιτάζει με χαρά και εγώ εύχομαι να μπορούσα να τρέξω προς τα πίσω.
Δεν θέλω να την κοιτάζω. Δεν μπορώ. Δεν μου είναι εύκολο.
Ακόμα έχω την εικόνα της στο μυαλό μου. Το να την σκέφτομαι να φιλάει αυτόν και να ανταλλάσουν γλυκόλογα, με τσακίζει.
Με κάνει να νιώθω χίλιες φορές πιο ηλίθιο που πίστεψα ότι είχα έστω μια ελπίδα, να είμαι μαζί της.
«Tristan! Δεν σε έχω δει όλη μέρα. Που ήσουν;» ρωτάει ενώ κρατάει την κουπαστή.
Στις τουαλέτες και έκλαιγα...
Κρατιέται από εκεί για να μην πέσει και όλα της τα μαλλιά έχουν πέσει στην αριστερή μεριά του λαιμού της. Έτσι η δεξιά μεριά, είναι ακάλυπτη και μπορώ να διακρίνω τον λαιμό της.
Η αλυσίδα που φοράει, δένει με το κάτασπρο χρώμα του δέρματος της και το σκούρο καστανό χρώμα των μαλλιών της.
Μπορεί να πληγώθηκα αλλά δεν παύω να πιστεύω πως είναι όμορφη και ελκυστική. Δεν το λέω με μεγάλη ευκολία αφού το να εκφράζω τις σκέψεις μου και τα αισθήματα μου, είναι κάτι δύσκολο για εμένα.
«Στο γυμναστήριο ήμουν. Δεν είχα πολύ όρεξη σήμερα» της λέω, πράγμα που είναι κι αλήθεια.
«Δεν βοηθάει κι ο καιρός. Συννεφιά με κρύο, δεν λέει» μου λέει και χαμογελάω πικρά.
Στέκομαι απέναντι της, μιλώντας της σαν να μην τρέχει τίποτα ενώ την είδα να φιλιέται με το αγόρι της. Τα αισθήματα μου διαλύθηκαν και εκείνη δεν ξέρει τίποτα. Μου μιλάει όπως πάντα. Και για να μην κινήσω υποψίες, κάνω κι εγώ το ίδιο. Δεν θέλω να ανοίξω συζήτηση για την κακή μου διάθεση.
Στο κάτω κάτω αυτή έκανε ότι θα έπρεπε να κάνει. Εγώ έκανα την βλακεία να τρέφω αισθήματα για μια κοπέλα που ποτέ δεν θα χαρώ μια σχέση μαζί της.
«Ναι. Πρέπει να πηγαίνω...» της λέω βιαστικά και κατεβαίνω μερικά σκαλιά αλλά εκείνη με σταματάει, κρατώντας με από τον καρπό του δεξιού μου χεριού.
Όλο μου το σώμα γυρίζει προς τα εκείνην και σκύβω το κεφάλι. Δεν μπορώ να την κοιτάζω στα μάτια. Ντρέπομαι και αισθάνομαι χαζός.
«Τα μάτια σου είναι κατακόκκινα. Δεν πιστεύω να έκλαιγες;» με ρωτάει και τινάζω το χέρι της από το δικό μου.
YOU ARE READING
Changes |✔|
Teen Fiction𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...