F O U R T Y - S I X

342 45 130
                                    

Tristan

Έχει περάσει αρκετή ώρα που είμαστε εδώ και κανείς από τους δυο δεν έχει μετακινηθεί. Απ'όσο βλέπω με την άκρη του ματιού μου, η βροχή έχει σταματήσει. 

«Με έσωσες» μου λέει και γελάω με αυτό που ακούω.

Την έχω ακούσει πολλές φορές να το λέει αυτό. Δεν με κάνει όμως χαρούμενο γιατί πολύ απλά εκτείθεται σε κίνδυνο. Και αν συνεχίσει να το κάνει αυτό, δεν θα είμαι για πάντα εγώ εκεί. Τότε πως θα προστατευτεί;

«Μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο; Θα σε βίαζε αν δεν ερχόμουν...» της λέω χαιδεύοντας της τα μαλλιά.

Εκείνη ρουφάει τη μύτη της και μπορώ να αισθανθώ πως κλαίει. Δεν ξέρω πως αντέχει να κλαίει για τόση ώρα. Εγώ τουλάχιστον έκλαιγα για όλη μου τη ζωή. Οπότε δεν στέρεψα.

«Ο Mark δεν ήταν έτσι...» μου λέει και νιώθω κάτι μέσα μου να βράζει.

Ακόμα και τώρα; Γιατί;

«Τον δικαιολογείς; Μετά απ'ότι έκανε, τον δικαιολογείς;» την ρωτάω και η ένταση της φωνής μου ανεβαίνει σημαντικά.

Δεν θέλω να φωνάζω. Δεν πρέπει τέτοιες ώρες να φωνάζω. Δεν με αφορά αλλά πέραν του σημερινού, της έχει φερθεί απαίσια. Και εκείνη δεν χάνει ευκαιρία να τον δικαιολογεί.

«Δεν τον δικαιολογώ. Από σήμερα και μετά, τον σιχαίνομαι. Απλά προσπαθώ να σκεφτώ τι άλλαξε...» 

«Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μένουν οι ίδιοι. Απλά βγάζουν στην επιφάνεια πράγματα που δεν ξέρουν οι άλλοι για αυτούς. Κάτι που κρύβουν. Έτσι κι αυτός. Μπορεί να ήταν έτσι τόσο καιρό και απλά να μην στο είχε δείξει. Ή να φοβόσουν να το παραδεχτείς» της λέω και εκείνη απομακρύνεται από κοντά μου.

Βγαίνει από την αγκαλιά μου και ξαφνικά νιώθω άδειος. Δεν θα με πείραζε να έμενε λίγο ακόμα εκεί αλλά αφού έφυγε, δεν πειράζει. Δεν θα της πω κάτι.

Κάθεται σε ένα σκαλάκι μερικά μέτρα μακριά μας και ακουμπάει τους αγκώνες τις επάνω στα γόνατα της. Στηρίζει το πρόσωπο της επάνω τους και κατσουφιάζει.

Αν πω ότι δεν είναι αστεία η έκφραση της, θα πω ψέμματα. Και δε μου ταιριάζει.

«Μήπως δεν ήμουν εγώ αρκετά καλή για εκείνον;» ρωτάει και την κοιτάζω, μη πιστεύοντας αυτό που ξεστόμισε.

Τι πρέπει να της πω τώρα;

«Zoe, στο κόσμο φαίνεσαι τόσο δυναμική και ανεξάρτητη. Αυτό γιατί δεν το έβγαζες στη σχέση σας; Σε έκανε ότι ήθελε, σε έβριζε, σε κατάφερε να ξαναείστε μαζί και παραλίγο να σε βιάσει. Πως μπορείς να κατηγορείς τον εαυτό σου;» την ρωτάω και εκείνη κοιτάζει το κενό.

Changes |✔|Where stories live. Discover now