Tristan
«Julia, στο λέω. Εδώ κι έναν μήνα, την αποφεύγω. Δεν έχω πολλές επαφές μαζί της. Δεν πρέπει να καταλάβει το οτιδήποτε. Ούτε που την κοιτάω. Προσπαθώ δηλαδή» της λέω και αυτή ακόμα με κοιτάζει.
Ένας μήνας πέρασε από τότε που παραλίγο να χτυπήσει αμάξι την Zoe και από τότε και στο εξής, μένω μακριά της.
Τα αισθήματα μου αντί να φεύγουν, μεγαλώνουν. Πια όταν την βλέπω, νιώθω ένα ρίγος σε κάθε σημείο του κορμιού μου. Νιώθω πως δεν πατάω στη γη αλλά πάνω σε ένα σύννεφο που ανά πάσα στιγμή θα καταρρεύσει. Το στομάχι μου το νιώθω εύθραυστο και τα πόδια μου να τρέμουν.
Και όταν τυχαίνει τα μάτια μου να συναντήσουν τα δικά της, κάνω τα πάντα για να μην συμβαίνει αυτό. Το βλέμμα μου αλλάζει και προσπαθώ να είμαι ψυχρός απέναντι της.
Αν τυχόν καταλάβει το οτιδήποτε, σίγουρα θα ρεζιλευτώ. Θα μαθευτεί και θα δώσω έναν ακόμα λόγο για να γελάνε μαζί μου.
«Εκείνη; Πως σου συμπεριφέρεται;» με ρωτάει και σπεύδω αμέσως να της απαντήσω.
«Αυτή όπως πάντα. Προσπαθεί να μου μιλάει, να είναι κοντά μου αλλά εγώ την απορρίπτω. Δεν θέλω να καταλάβει πως έχω αλλάξει στάση απέναντι της. Τότε ίσως νομίζει πως όλα είναι εντάξει. Και δεν είναι. Κατά βάθος όλο αυτό που μου συμβαίνει, το φοβάμαι. Αν πληγωθώ;» την ρωτάω φοβισμένος.
Αυτό είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει στο μυαλό μου. Και δεν βγαίνει. Από τότε που σιγουρεύτηκα μέχρι και σήμερα, δεν ξεχνάω πως όλο αυτό αφορά μόνο εμένα. Και έτσι πρέπει να παραμείνει. Αλλιώς θα έχω προβλήματα.
«Μόνο και μόνο που το σκέφτεσαι αυτό, κάνεις κακή αρχή. Ξέρεις, όταν αγχώνεσαι για κάτι πριν καν συμβεί, τότε αγχώνεις τον εαυτό σου διπλά. Περνάς το άγχος νωρίτερα και άδικα. Ίσως και να μην πληγωθείς. Αλλά και να πληγωθείς, θα είναι ένα μάθημα» μου λέει και γελάω.
Άρα εγώ πρέπει να είμαι πολύ μορφωμένος. Έχω πληγωθεί τόσο πολύ αλλά έχω πάρει και πολλά μαθήματα.
Μπούρδες.
«Και τι προτείνεις να κάνω; Να πέσω στην αγκαλιά της και να μην την αφήσω να φύγει; Μπορεί να είναι ακόμα χωριστά από το αγόρι της, αλλά δεν παύει να καραδοκεί αυτός. Και αυτή δεν παύει να έχει αισθήματα για αυτόν. Άρα είμαι χαμένος» της εξηγώ.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα και κοιτάζει κάπου σαν να είναι χαμένη. Μετά επανέρχεται και τα μάτια της συναντούν τα δικά μου.
YOU ARE READING
Changes |✔|
Teen Fiction𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...