Changes |✔|

E L E V E N

Zoe

Μόλις πω το όνομα του, κοντoστέκεται. Μετά όμως φεύγει πάλι.

«Τι φάση...» λέω και ξεκολλάω από τον τοίχο. 

Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα καστανά μου μαλλιά και κάθομαι σε μια καρέκλα. Τον νευρίασα αλλά δεν μπορεί να με κολλάει στον τοίχο και να μου φωνάζει. 

Που νομίζει ότι βρίσκεται και κυρίως σε ποια νομίζει ότι μιλάει;

Τρόμαξα. Είχε γυαλίσει το μάτι του. Λίγο ακόμα και νόμιζα ότι θα με χτύπαγε. Και δεν του είπα και κάτι τρομερό. Απλά πως δεν πρέπει να είναι τόσο αγενής. 

Γιατί αγενής είναι. Και απλά του έδωσα ίσως μια συμβουλή. Απλά ίσως του φώναξα.

«Εδώ είναι το μωρό μου;» μου λέει ο Mark και μπαίνει μες την τάξη.

Τον ξέχασα τελείως έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Μάλλον θα περίμενε εμένα αλλά ήμουν απασχολημένη να κυνηγάω τον Tristan.

Με πλησιάζει και πάει να με αγκαλιάσει αλλά τον απομακρύνω. Δεν έχω όρεξη για αγκαλιές και χάδια τώρα. Είμαι ταραγμένη.

«Τι είναι αυτό τώρα; Κομμένες οι αγκαλιές;» με ρωτάει με παράπονο και εγώ απλά κάθομαι σε μια καρέκλα.

Δεν μου φταίει αυτός απλά δεν μπορώ να χωνέψω πως μου μίλησε έτσι. Δεν το αξίζω. 

«Θα με πάρεις αγκαλιά. Απλώς όχι τώρα» του λέω και εκείνος γονατίζει και μου πιάνει τα χέρια.

«Εσύ είσαι ταραγμένη. Τι έγινε πρωί πρωί;» με ρωτάει και τον κοιτάζω.

«Απλά είχα έναν καβγά με κάποιον. Και μου μίλησε άσχημα» του εξηγώ και σηκώνεται όρθιος.

Είναι πολύ οξύθυμος. Αλλά δε μπορώ να μην του πω τι έγινε.

«Ποιος μίλησε άσχημα στη κοπέλα μου;» ρωτάει και κοιτάζει έξω.

«Ας το αφήσουμε καλύτερα. Τελείωσε τώρα. Και κοίτα. Ούτε ταραγμενη είμαι. Μου πέρασε» του λέω και κάνω μια στροφή για να τον πείσω.

Το αντίθετο ισχύει όμως. Αυτό το πρωινό με τάραξε. Του είπα μια καλημέρα και απλά μπήκα στην ταξη μαζί του. Τόσο κακό ήταν αυτό;

«Ξέχνα το. Για αυτό είμαι εδώ. Για να σε προστατεύω. Ακούω. Με ποιον μάλωσες;» ρωτάει πάλι και ξεφυσάω.

Θα επιμένει. Και δε μπορώ να μην του πω.

«Με τον Tristan. Του είπα δυο κουβέντες και αυτός με κόλλησε στον τοίχο και μου φώναζε» του λέω και το βλέμμα του σκοτεινιάζει.