Changes |✔|

T W E N T Y

Tristan

Σερβίρει στο πιάτο μου λίγο φαγητό και κάθεται απέναντι μου. Δεν έχω όρεξη ούτε να μιλήσω.

«Φάε. Νομίζω πως τα πέτυχα σήμερα τα γεμιστά» λέει και πιάνω το κουτάλι μου.

Βάζω λίγο ρύζι πάνω του και πριν το φάω, διστάζω. Ειλικρινά το στομάχι μου είναι κόμπος και δεν έχω όρεξη για τα πιάτα του παππού μου. 

Το τρώω και είναι νόστιμο. Δεν μπορώ να πω. Όμως δεν είναι για πολύ.

«Βλέπω πως η μύτη σου είναι καλύτερα. Έχει ξεπρηστεί» μου λέει χαρούμενος.

Α ναι; Δεν το πρόσεξα. Όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, το μάτι μου πέφτει αλλού. Όχι ότι δεν με νοιάζει για τη μύτη μου αλλά δεν είναι και το μεγαλύτερο μου πρόβλημα.

«Μάλλον. Δεν την έχω δει» του λέω και πίνω λίγο από το νερό μου.

Νιώθω ακόμα αυτή τη πίεση. Αυτό το τρέμουλο που νιώθω ότι μου στερεί το οξυγόνο.

«Σε βλέπω κάπως. Έγινε κάτι στο σχολείο;» ρωτάει και αυτή του η ερώτηση με φέρνει σε δύσκολη θέση.

Τι του λέω τώρα; Σίγουρα όχι ότι έγινε. Θα ταραχτεί. Και αν μπορώ να τον γλιτώσω από τον πανικό για εμένα γιατί να μη το κάνω;

«Σ...σαν τι να γίνει;» τον ρωτάω και κοιτάζω το πιάτο μου.

Είναι επίμονος. Και δεν πρέπει να καταλάβει ότι κάτι συνέβη. Θα του χαλάσω πάλι την διάθεση.

«Δεν ξέρω. Για αυτό σε ρωτάω. Φαίνεσαι ταραγμένος» μου λέει και χαμογελάω αμήχανα.

Πως να μην είμαι; Θέλω να απαλλάξω τον εαυτό μου από αυτό το βασανιστήριο και δεν μου κάνει την χάρη κανείς. Συνέχεια εμφανίζεται μπροστά μου η Zoe.

Και δεν ξέρω αν είναι από αυτές τις βλακείες σε σχέση με το γραφτό και τη μοίρα ή αν απλά με ακολουθεί.

Γιατί αδιάκριτη και αγενής είναι.

«Καλά είναι όλα. Μην ανησυχείς» του λέω και πιάνω το κουτάλι μου και βλέπω πως έχει σηκωθεί το μανίκι.

Ελπίζω να μην το δει. Γιατί την προηγούμενη φορά την γλίτωσα λέγοντας για το κλαρί. Τώρα δεν ξέρω τι άλλο να πω.

«Γιατί έχεις γραντζουνιά στο χέρι;» με ρωτάει και πιάνει τον καρπό μου για να τον δει καλύτερα.

Γιατί άραγε;

«Στο σχολείο. Περπατούσα και τρίφτηκε στο κάγκελο το χέρι μου» του λέω και αποφεύγω να τον κοιτάξω στα μάτια.