Changes |✔|

F I V E

Tristan

Κάθομαι στη σκάλα η οποία από το σχολείο οδηγεί στο γήπεδο. Αυτό το μέρος το ξέρουν σχεδόν όλοι αλλά κανείς δεν το προτιμάει. Ίσως επειδή είναι ο διάδρομος αυτός είναι κρύος και σκοτεινός.

Αλλά εγώ εδώ βρίσκω την ησυχία μου.

Βάζω την τσάντα ανάμεσα στα πόδια μου και ψάχνω στις θήκες της αυτό που έκρυψα. Ελπίζω να μην μου έπεσε στον δρόμο ή να μην το βρήκε ο παππούς. Βέβαια αν το έβρισκε, θα γινόταν χαμός. Οπότε από αυτό είμαι καλυμμένος.

Βρίσκω χύμα στη μπροστινή θήκη της μαύρης μου τσάντας τα δύο τσιγάρα που κατάφερα να αγοράσω. Το πως είναι άλλο θέμα. Και νιώθω τύψεις. Αλλά δεν κάνω και κάτι καλό.

Το πρωί πριν έρθω στο σχολείο πέρασα από ένα περίπτερο. Φρόντισα να μην είναι της γειτονιάς γιατί εκεί με ξέρουν και δε θέλω να με βλέπουν. Γενικά είμαι εξαφανισμένος. Ακολουθώ μια συγκεκριμένη διαδρομή.

Σπίτι-σχολείο-ψυχολόγος.

Κι αυτό όποτε μπορώ το αλλάζω. Καμιά φορά κάνω τα πάντα για να μπορέσω να μείνω σπίτι. Σπίτι μου. Μακριά από κάθε κακό μέρος και κακό άνθρωπο.

Εκεί όπου είμαι μόνος με τον εαυτό μου.

Πριν φύγω από το σπίτι, άνοιξα το συρτάρι στο δωμάτιο του παππού και πήρα κάποια χρήματα. Κάνει τα πάντα για εμένα και ήταν λάθος να κλέψω λεφτά. Αλλά δεν μπορώ να με ελέγξω. 

Κρατάω το τσιγάρο και το ανάβω με τον αναπτήρα που έχω. Τον αφήνω μες την τσάντα και καπνός υψώνεται. Η φλόγα του τσιγάρου φωτίζει όλον τον διάδρομο και χαμογελάω. Χαμογελάω γιατί αυτό το φως, είναι ότι πιο αληθινό έχω δει στη ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια.

Το να καπνίζω είναι μέσα στις λάθος επιλογές μου. Και δεν ήμουν ποτέ εθισμένος αλλά το έκανα κι αυτό. Όπως κάνω και πολλά άλλα που μπορεί να με σκοτώσουν.

Ή να με έχουν ήδη σκοτώσει. Ποιος ξέρει...;

Το βάζω ανάμεσα από τα χείλη μου και η γεύση του είναι έντονη όπως κάθε φορά. Ρουφάω την νικοτίνη που μου προσφέρει και με πιάνει βήχας. Έντονος βήχας. Όμως δεν το σβήνω, το βγάζω από τα χείλη μου και το κρατάω ανάμεσα από τα δάχτυλα μου.

Λίγη στάχτη πέφτει στο βρώμικο μάρμαρο και μια σκηνή έρχεται στο μυαλό μου. Μια σκηνή που εύχομαι να μην είχα δει ποτέ.

Η μαμά θα ξέρει να με βοηθήσει. Αρκεί όμως να μην με δει ο μπαμπάς. Δεν θέλει να με βλέπει πως διαβάζω βιβλία. Λέει πως οι άντρες ασχολούνται με πιο αρρενωπές δραστηριότητες.