Changes |✔|

T H I R T Y

Tristan

Εισέρχομαι μέσα στο σχολείο και νιώθω περίεργα. Νιώθω λες και από προχθές που έχω να έρθω πως έχουν αλλάξει κάποια πράγματα.

Ίσως φταίει το τι έγινε χθες. 

Ο παππούς δεν το έχει ξεπεράσει. Μου μιλάει και μου φέρεται όπως πριν αλλά είναι μαγκωμένος. Είμαι σίγουρος ότι θα φοβάται μην κάνω κάτι ανάλογο.

Περπατάω αργά αφού τα πόδια μου πονάνε και καθώς πηγαίνω προς την τάξη μου περνάω από ένα παγκάκι. Σε αυτό το παγκάκι κάθονται ο Mark, ο Rick και ο James. Με κοιτούν αδιάκριτα και τα γέλια και οι ψίθυροι δίνουν και παίρνουν.

Ποτέ δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να τους φωνάξω και να τους ρωτήσω γιατί με κοιτάνε. Ειδικά μετά από αυτό που μου είπε η Julia.

Το έχω αποφασίσει. Θα έρχομαι σχολείο απλά για να έρχομαι. Δεν θα καβγαδίζω. Δεν θα μιλάω σε κανέναν. Όσο περνάει από το χέρι μου δηλαδή.

Γιατί προέχει ο εαυτός μου. Και πολλοί εδώ, θέλουν να με κάνουν χειρότερα.

Αλλά ο Tristan δεν γίνεται χειρότερα.

Μπαίνω στην τάξη μου και αφήνω την τσάντα μου στην καρέκλα μου. Κάθομαι και πηγαίνω κοντά στο θρανίο μου. Σκύβω το κεφάλι μου και κρύβομαι ανάμεσα στα χέρια μου.

Η τάξη είναι άδεια οπότε έχω την ευκαιρία να καθαρίσω το κεφάλι μου.

«Tristan...» ακούω και νιώθω ένα άγγιγμα στο μπράτσο μου.

Δεν θα το καθαρίσω όμως αν με ενοχλούν. Και επειδή η φωνή αυτή είναι γνωστή, ξέρω πως δε θα τελειώσουμε εδώ.

«Ορίστε;» της λέω και σηκώνω το κεφάλι μου.

Μαζεύει απότομα το δάχτυλο της και κάνει δύο βήματα πίσω. Σαν να με φοβάται. Σαν να τρέμει μην της επιτεθώ.

Με κοιτάζει αλλά δεν απαντάει. Είναι αφηρημένη. Πιο χαμένη από άλλες φορές.

«Zoe; Τι συμβαίνει;» την ρωτάω και κουνάω τα χέρια μου μπροστά της.

«Ήθελα να δω πως είσαι. Τελευταία φορά σε είδα στο νοσοκομείο και φαινόσουν κάπως» μου λέει και χαμηλώνω το βλέμμα μου.

Με εκνευρίζει που ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο ευάλωτος είμαι. Δεν θέλω να το δείχνω σε όλους. Δεν χρειάζεται να το ξέρουν όλοι.

«Καλά είμαι. Δηλαδή έτσι πιστεύω» της λέω και τότε με πλησιάζει.

«Γιατί τσακώθηκες με τον Mark:» με ρωτάει και κάθεται δίπλα μου.