Tristan
Το κουδούνι χτυπάει και η τάξη αδειάζει. Όλοι βγαίνουν έξω και κάνω και εγώ το ίδιο. Αφήνω την τσάντα μου στο θρανίο μου και φοράω μόνο το μπουφάν μου.
Το φοράω και το κουμπώνω μέχρι πάνω. Σηκώνω τη κουκούλα μου και την βάζω πάνω από το κεφάλι μου. Με τα χέρια μου προσπαθώ να σπρώξω τα μαλλιά μου προς τα πίσω. Χθες που έκανα ένα μπάνιο και ήταν βρεγμένα τα μαλλιά μου, τα άφησα να στεγνώσουν μόνα τους. Πάντα έτσι κάνω. Τώρα όμως είναι μπερδεμένα και ανακατωμένα και με ενοχλούν.
Οπότε υποθέτω ότι ήρθε η ώρα να κουρευτώ.
Περπατάω αργά για να βγω έξω από την αίθουσα όπου κάναμε μάθημα για να βγω στο προαύλιο. Πέφτω όμως πάνω στην Zoe. Κρατάει κάποια βιβλία και από την σύγκρουση μας όλα πέφτουν κάτω.
Την βοηθάω να τα μαζέψει και της τα δίνω στα χέρια. Εκείνη με κοιτάει περίεργα και εγώ μετά από την χθεσινή μου συζήτηση με τον παππού, νιώθω άβολα δίπλα της. Πιο άβολα από πριν.
«Καλημέρα» μου λέει ενώ είμαστε σκυμμένοι.
Τα μάτια μου συναντούν τα δικά της και νομίζω πως τώρα είμαστε πιο κοντά από ποτέ. Κι αυτό μου προκαλεί μεγάλη αμηχανία.
«Γεια» της λέω ξερά χωρίς να της αφήσω το περιθώριο να πει κάτι άλλο.
Την αφήνω μόνη της έξω από την τάξη και τρέχω κάπου να είμαι μόνος. Πραγματικά μόνος όμως. Αλλά πιστεύω πως όπου και να πάω δεν θα μπορέσω ποτέ να είμαι μόνος. Πάντα θα με κυνηγούν οι σκέψεις μου.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι στην άκρη του σχολείου και αφήνω μια ανάσα που κρατούσα ώρα. Ακόμα και το να βρίσκομαι δίπλα της με ταράζει. Πως λοιπόν μπορεί να τρέφω αισθήματα για αυτήν;
Και στο κάτω κάτω τι θα γίνουν αυτά τα αισθήματα; Στο κενό θα πέσουν. Είμαι σίγουρος. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί τίποτα μεταξύ μας. Είμαστε τα δύο άκρα. Αλλά για να μην το πηγαίνω μακριά, εκείνη βρίσκεται σε σχέση. Οπότε οτιδήποτε άλλο περισσεύει.
Την βλέπω που στέκεται στα κάγκελα έξω από την τάξη της μαζί με ένα αγόρι, φίλος της είναι απ'ότι έχω καταλάβει και είναι πολύ ήρεμη.
Και αυτή είναι η βασική μας διαφορά. Αυτή είναι ήρεμη και έχει μια τακτοποιημένη ζωή. Εγώ από την άλλη μεριά, πάσχω από κατάθλιψη και η ζωή μου είναι άνω κάτω.
Εκείνη είναι η πρόεδρος του σχολείου που σημαίνει η πιο διάσημη από όλους και εγώ ο τελευταίος και χειρότερος μαθητής αυτού του σχολείου.
YOU ARE READING
Changes |✔|
Teen Fiction𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...