Changes |✔|

S I X

Tristan

Μπαίνω μες το σπίτι και βλέπω τον παππού να με περιμένει στον καναπέ.

«Συγχαρητήρια. Όχι συγχαρητήρια» μου λέει και χτυπάει παλαμάκια.

Φυσικά και δεν τον κάνω περήφανο. Ούτε που θυμάμαι που άκουσα έπαινο ή κάτι καλό χωρίς ειρωνεία. Πάνε χρόνια.

Προχωράω μέσα αλλά δεν του απαντάω. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και ξαπλώνω. Εκείνος φυσικά και με ακολουθεί. Τα ξέρει όλα αλλά θα ζητήσει εξηγήσεις.

Πράγμα που δεν μπορώ να κάνω τώρα γιατί με πνίγουν οι τύψεις. Ξανά.

«Μην με αγνοείς. Θέλω να μιλήσουμε. Το σημερινό δεν μπορεί να περάσει έτσι» μου λέει εκνευρισμένος και γυρναω το κορμί μου για να τον βλέπω.

Είναι εκνευρισμένος. Τον απογοήτευσα. Πάλι.

Πόσο γελοίος είμαι;

«Κάπνισα. Εντάξει; Με έπιασαν και τώρα πρέπει να κάνω την τιμωρία που μου επιβλήθηκε. Τι άλλο έχουμε να πούμε;» τον ρωτάω με υψωμένο τον τόνο της φωνής μου.

Τόσα λάθη κάνω. Η κατάσταση είναι περίεργη και όλοι έχουν απαιτήσεις από εμένα. Πως γίνεται αυτό;

«Αυτά τα ξέρω. Πως κάπνισες; Που βρήκες τσιγάρο και κυρίως που βρήκες τα λεφτά για να πάρεις τσιγάρο;» με ρωτάει και νιώθω μια πίεση στον θώρακα μου.

Τι να του πω τώρα; Θα πέσω κι άλλο στα μάτια του αν μάθει πως τον έκλεψα.

«Tristan μην μου πεις ψέμματα. Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που σου έχει μείνει. Μην με κοροιδέψεις» μου λέει και εγώ νιώθω χάλια μετά από αυτό.

Είμαι άθλιος άνθρωπος. Αν μπορώ να αποκαλούμαι έτσι.

«Το πρωί σου πήρα λεφτά από το κομοδίνο σου. Και αλήθεια δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Όμως με έπιασε η διευθύντρια και τώρα το ξέρεις. Και σαν να μην φτάνει αυτό πρέπει να μείνω κι άλλο στο σχολείο. Δεν είναι αρκετό δηλαδή που πηγαίνω επειδή με πιέζεις, πρέπει να εγκλωβιστώ κι άλλο εκεί» του λέω και σκουπίζω τα δάκρυα μου.

Με έχει κουράσει η ζωή. Με έχει κουράσει το πόσο προβλέψιμος είμαι. Ότι κι αν κάνω καταλήγω πάντα να με λυπάται κάποιος. Κάποιος ίσως και να γελάει μαζί μου. Και όσο και να προσπαθώ να τερματίσω αυτό το μαρτύριο, δεν τελειώνει.

Σαν να έχει ορκιστεί κάποιος να με αφήσει να ζήσω για να υποφέρω.

«Tristan αυτό που ζεις εσύ είναι μεγάλο βάσανο. Είσαι νέο παιδί και ψάχνεις πως θα τερματίσεις τη ζωή σου. Κι αυτό είναι μαχαιρία στη καρδιά. Όμως ξέρεις τι με πόνεσε περισσότερο;» με ρωτάει και περιμένω να τον ακούσω.