Changes |✔|

N I N E

Tristan

Ξαπλώνω στον καναπέ και κλείνω τα μάτια μου. Είμαι ξεθεωμένος από την κούραση αλλά δεν θα μπορέσω πάλι να κοιμηθώ.

Θα ξυπνήσω από τα άγρια χαράματα έχοντας κοιμηθεί μερικά λεπτά και θα τριγυρνάω σαν φάντασμα στο σπίτι. Και θα πάω σχολείο από πολύ νωρίς.

Βέβαια αυτό έχει και τα καλά του. Θα μπορέσω να απολαύσω την ησυχία μου. Όταν γεμίζει το σχολείο είναι σκέτη αηδία. 

«Θες να σου φτιάξω κάτι να φας;» με ρωτάει ο παππούς και κάθεται στον διπλανό καναπέ.

«Θα πάρω το χάπι μου και θα ξαπλώσω» του λέω με κλειστά μάτια.

«Tristan εδώ κάνουμε αμάν να είσαι υγιής και εσύ μένεις νηστικός; Θες να πας στο νοσοκομείο;» με ρωτάει λίγο πιο έντονα από άλλες φορές.

Αλήθεια θα συζητήσουμε για το τι θέλω; Γιατί νομίζω πως αυτό θα προκαλέσει καβγά και στεναχώρια.

«Αφού δεν πεινάω. Θα με ταίσεις με το ζόρι; Γιατί εσύ δεν είσαι από αυτούς. Είσαι αλλιώς» του φωνάζω και με αυτό ηρεμεί.

«Αφού δεν είμαι από αυτούς, βοήθησε με. Κάνε ένα βήμα μπροστά και φάε κάτι. Τρία χρόνια τώρα, δεν τρως σωστά. Είσαι ένα μάτσο κόκκαλα» μου λέει και εδώ μπορώ να συμφωνήσω.

Όταν με κοιτάω στον καθρέφτη, βλέπω έναν άλλο Tristan. Έναν Tristan εξαντλημένο, αδυνατισμένο, ταλαιπωρημένο και πονεμένο.

Δεν συγκρίνεται με τον Tristan που αντίκριζα πριν από κάποια χρόνια στον καθρέφτη.

«Και τι θες να κάνω; Να φάω απλά για να πω ότι τρώω και μετά να τα βγάλω; Γιατί ξέρεις ότι αυτό θα γίνει» του λέω και κρατιέμαι να μην κλάψω.

Δεν θέλω πάλι. Έχω κουραστεί. 

«Θέλω να κάνεις μια προσπάθεια. Μόνο μια αρκεί» μου λέει ήρεμα και εγώ σηκώνομαι όρθιος.

Τον κοιτάω στα μάτια αλλά επειδή είμαι πιο ψηλός το βλέμμα μου χαμηλώνει. 

«Εσύ θα νιώσεις ότι πρσπαθώ όταν με δεις ότι τρώω; Το ότι πάω σχολείο και ας μου τσαλαπατάει την ψυχολογία και το ότι κάνω ψυχοθεραπείες δεν είναι προσπάθεια;» του φωνάζω και τρέχω στο δωμάτιο μου.

Κλειδώνω την πόρτα και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Ξέρω πως να τον αγνοώ έτσι και να του κόβω κάθε δίοδο επικοινωνίας αλλά ο εαυτός μου καταρρέει. 

«Όλα αυτά είναι προσπάθειες. Ξέρεις όμως πότε θα ηρεμήσω; Όταν δω μπροστά μου τον αληθινό Tristan. Τον Tristan που γεννήθηκε για να αγαπάει και να είναι ευτυχισμένος. Τότε μόνο» μου λέει πίσω από την κλειστή πόρτα και καταλαβαίνω ότι έφυγε επειδή ακούω τα βαριά βήματα του.