Changes |✔|

S I X T Y - T H R E E

Tristan

«Πως σου φαίνεται το πάρτι;» με ρωτάει ενθουσιασμένη ενώ καθόμαστε έξω.

Ήμασταν πολύ ώρα μέσα και επειδή κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο, βγήκαμε έξω. Πόνεσε το κεφάλι μου από την μουσική και τον καπνό. Η ώρα περνάει γρήγορα όμως. Και αυτό οφείλεται μάλλον στο ότι περνάω καλά.

«Είναι πολύ ωραίο. Εντάξει, δεν παύει να είναι πολύ ασυνήθιστο για εμένα αλλά κάνατε καλή δουλειά» της λέω εύθυμα και εκείνη μου χαμογελάει.

Κοιτάει τον ουρανό, τον ξάστερο ουρανό και τρίβει τα χέρια της μεταξύ τους. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λένε ότι όταν κάποιος πεθαίνει γίνεται αστέρι στον ουρανό αλλά αν ισχύει, ελπίζω η μαμά και η γιαγιά να με βλέπουν και να είναι. Γιατί σήμερα αξίζει να είναι περήφανες για εμένα. 

Καταλαβαίνω ότι κρυώνει και έτσι παίρνω το θάρρος να βγάλω το σακάκι μου και να της το δώσω. Είπαμε, είναι όμορφη αλλά όχι και να παγώσει. Έτσι, της το φοράω πάνω από τους ώμους της και τα μάτια της συναντούν τα δικά μου. 

«Τι κάνεις; Γιατί μου έδωσες το σακάκι σου;» ρωτάει παραξενεμένη και επιχειρεί να το βγάλει για να μου το δώσει.

«Κρυώνεις και στο έδωσα για να το βάλεις. Μπορεί να είσαι όμορφη αλλά δεν θέλω να παγώσεις. Αυτό το φόρεμα σε συνδυασμό με το καλσόν, δεν σε ζεσταίνουν. Είπαμε, είμαι ερωτευμένος μαζί σου αλλά δεν θέλω να σε δω παγάκι» της λέω και το κρατάω. 

Μαζί κρατάω και τα χέρια της τα οποία κρατούν το σακάκι. Την φέρνω πιο κοντά μου και την αγκαλιάζω. Πολλοί μας κοιτούν και σίγουρα θα αναρωτιούνται τι συμβαίνει μεταξύ μας. Αλλά σήμερα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ασχοληθώ με κανέναν άλλον παρά με εμένα και την Zoe.

«Είπες ότι είσαι ερωτευμένος μαζί μου;» ρωτάει έκπληκτη και για μια στιγμή τρομάζω.

Μήπως το είπα σε λάθος στιγμή; Μήπως δεν έπρεπε; Αφού το ένιωσα, δεν μπορούσα να το κρατήσω μέσα μου.

«Ναι. Ήθελα μέρες να στο πω αλλά με όλα αυτά που έγιναν που χρόνος και διάθεση. Είμαι και ας το ζω πρώτη φορά. Ξέρω πως το ζω και πως είναι σωστό» της λέω και της κλείνω το μάτι με νάζι.

«Με νοιάζεσαι πολύ. Τελικά έχω δίκιο που σε αποκαλώ ήρωα. Το αξίζεις» λέει και δεν μπορώ να μην χαμογελάσω.

Τα λόγια της με κολακεύουν. Τα εννοεί οπότε δεν έχω λόγω να μην νιώσω καλά.

«Έτσι με αποκαλείς ε; Κάτι έχει πάρει το αυτί μου» της λέω γελώντας.