Changes |✔|

F O U R T Y - O N E

Tristan

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πως η Zoe, μου κρατάει το χέρι. 

«Είναι καλά;» ρωτάει ένας άνδρας ανήσυχος ενώ η Zoe είναι δακρυσμένη.

«Tristan; Πως νιώθεις; Πονάς κάπου;» με ρωτάει εκείνη και τότε τα θυμάμαι όλα καθαρά.

Ένα αμάξι ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα και παραλίγο να χτυπήσει την Zoe. Εγώ έτρεξα, την έσπρωξα και την έσωσα. Έπεσα στον δρόμο και τώρα είμαι εδώ.

«Κ...καλά είμαι» λέω και σηκώνομαι όρθιος.

Πονάνε τα πόδια μου και λίγο το κεφάλι μου αλλά δεν είναι κάτι το τρομερό. Μπορώ να περπατήσω όμως. 

«Μήπως να τον πάμε σε ένα νοσοκομείο; Ίσως έχει χτυπήσει εσωτερικά» λέει ο οδηγός του αυτοκινήτου αγχωμένος και του κουνάω τα χέρια μου για να δηλώσω την άρνηση μου.

Εκείνος ζητώντας συγγνώμη και στεναχωρημένος, μπαίνει στο αμάξι του και φεύγει. Η Zoe όμως ακόμα μου κρατάει το χέρι. Περπατάω με δυσκολία επάνω στο πεζοδρόμιο, αφού με πονάνε τα πόδια μου και εκείνη μου κρατάει το χέρι για να με στηρίξει.

Σταματάει να περπατάει και αναγκαστικά σταματάω κι εγώ μαζί της. Με κοιτάζει και καταλαβαίνω πως θέλει να κλάψει. Δεν λέω τίποτα όμως. Δεν ξέρω και τι να πω.

«Σε ευχαριστώ. Κανείς δεν το έχει κάνει αυτό για εμένα» μου λέει και χώνεται ανάμεσα από τα χέρια μου. 

Πάλι με αγκαλιάζει. Πάλι είναι πολύ κοντά μου. Αυτή τη φορά η αγκαλιά είναι διαφορετική. Την προηγούμενη φορά δεν ήξερα. Τώρα όμως είναι αλλιώς.

«Έχει τύχει ξανά στο παρελθόν, να κινδυνεύεις να χτυπηθείς από αμάξι;» την ρωτάω μεταξύ σοβαρού κι αστείου και την ακούω να ρουφάει τη μύτη της.

Κλαίει. Εντάξει τρόμαξε αλλά δεν βρίσκω τον λόγο να κλαίει στην αγκαλιά μου. Εγώ προσπαθώ να την απομακρύνω πιάνοντας την από τους ώμους αλλά εκείνη έχει τυλίξει, σχεδόν έχει δέσει τα χέρια της γύρω μου.

«Tristan, μου έσωσες τη ζωή» λέει και κουνάω το κεφάλι μου.

Το έκανα. Θα ήμουν μάρτυρας σε μια δολοφονία και μετά δεν θα το άντεχα. Συν του ότι δεν θα άντεχα να την δω, να την χτυπάει ένα αμάξι.

«Μην το συζητάμε. Θα το έκανα για τον καθέναν» της λέω με σιγουριά.

«Φυσικά και θα το έκανες. Γιατί τέτοιος είσαι. Είσαι καλός τελικά» μου λέει και νιώθω ένα φτερούγισμα.