Changes |✔|

T W E N T Y - F O U R

Tristan

Φτάνω έξω από το διαμέρισμα μας και δεν μπορώ καν να βγάλω τα κλειδιά από την τσέπη μου. Τρέμουν τα χέρια μου.

Δεν μπορούσα να τρέξω από εκεί μέχρι εδώ για να μην γλιστρήσω και έτσι βράχηκα. Από τον πολύ αέρα η ομπρέλα έσπασε και έπρεπε να είμαι μέσα στη βροχή για αρκετή ώρα.

Πετάω την ομπρέλα κάτω και τινάζομαι λίγο. Όσο μπορώ δηλαδή.

Τα μαλλιά μου στάζουν νερό και τα παπούτσια μου έχουν γίνει σαν βάρκες. Έχουν μουλιάσει.

Βάζω το δάχτυλο μου πάνω στο κουδούνι και με όση δύναμη έχω αφού κρυώνω χτυπάω το κουδούνι.

Η πόρτα ανοίγει και βλέπω τον παππού μου μπροστά μου με το τηλέφωνο στο αυτί.

Μάλλον εμένα θα έψαχνε. Αλλά είμαι τόσο μουλιασμένος που το κινητό μου θα βγάζει μπουρμπουλήθρες.

«Tristan...;» ρωτάει και η χροιά της φωνής του κρύβει και έκπληξη και ανησυχία.

Εγώ απλά σηκώνω το χέρι μου και τον χαιρετάω. Η φωνή μου ούτε που βγαίνει.

«Από που να αρχίσω...Περίμενε εδώ» μου λέει και αφού φύγει κοιτάζω προς τα έξω.

Τώρα σταμάτησε να βρέχει. Έχει βγάλει και ουράνιο τόξο. Όχι όμως. Όσο ήμουν εγώ στον δρόμο έπρεπε να ρίξει καρέκλες. Κυριολεκτικά.

Έφυγα από το σπίτι της Zoe με λίγη βροχή και αέρα και μέχρι να έρθω εδώ έσπασε η ομπρέλα, βράχηκα μέχρι το κόκκαλο και πιθανώς να ανεβάσω πυρετό.

Νομίζω πως η ζωή μου όλο και καλυτερεύει.

«Βγάλε τα παπούτσια σου. Θα μου τα δώσεις και μαζί θα μου δώσεις και τις βρεγμένες κάλτσες» μου λέει και αφού το κάνω και του τα δώσω εκείνος μου δίνει μια καθαρή και μαλακή πετσέτα μπάνιου και ένα καθαρό ζευγάρι κάλτσες.

Σκουπίζω τα πόδια μου και φοράω τις μαύρες κάλτσες. Ξαφνικά νιώθω μια ζεστασία και τα πόδια μου πονάνε λιγότερο.

«Τώρα τι άλλο για να μην κρυώσεις; Α, άσε τη σακούλα που κρατάς κάτω και βγάλε το μπουφάν και τη μπλούζα. Φόρα αυτά και μετά θα βγάλεις το παντελόνι» μου λέει και μου δίνει ένα χοντρό μαύρο φούτερ.

Μου έφερε και το αγαπημένο μου.

Το φοράω και νιώθω μια ζέστη να με διαπερνάει. Βέβαια νιώθω λες και το κρύο έχει διαπεράσει το σώμα μου και έχει φτάσει μέχρι και τα κόκκαλα μου.