Changes |✔|

S I X T E E N

Zoe

«Χθες δεν με πήρες ένα τηλέφωνο...» μου λέει και με αγκαλιάζει.

Σωστά. Το ξέχασα τελείως. Δεν είχα όρεξη. Μετά από ότι έγινε με τον Tristan δεν είχα όρεξη για κουβέντες.

«Είχα πονοκέφαλο και ξάπλωσα νωρίς» του λέω και χαιδεύω τα μαλλιά μου.

Θέλω κούρεμα. Έχω ψαλίδα και οι άκρες είναι ξερές. Η αλήθεια είναι πως με έχω παραμελήσει λίγο τελευταία. Λίγο τα μαθήματα, λίγο οι υποχρεώσεις της προέδρου και λίγο που βοηθάω στο μαγαζί τον μπαμπά, δεν είχα χρόνο να πάω στο κομμωτήριο.

Πρέπει όμως να πάω σύντομα. 

Πρέπει να είμαι στην τρίχα. Είμαι κοπέλα και πρέπει να δείχνω ελκυστική.

«Και γιατί δεν με πήρες να ξαπλώσουμε μαζί; Θα σου περνούσε ο πονοκέφαλος» μου λέει και με πλησιάζει πολύ.

Με αγκαλιάζει όπως πριν και βάζει το κεφάλι του στον λαιμό μου. Περνάει και τα χέρια του από τη μέση μου. Και είμαστε πολύ κοντά. Και επίσης ξέρω ότι το μυαλό του είναι μόνο σε ένα πράγμα.

Κάτι που εγώ δεν σκέφτομαι. Δεν είμαι έτοιμη. Και αυτός με πιέζει. 

«Mark, άσε με» του λέω και δεν σταματάει. Τον σπρώχνω αλλά δεν κουνιέται.

Με φιλάει ακόμα και αγνοεί τελείως αυτά που του λέω. Και εκνευρίζομαι πολύ.

«Άσε με ρε γαμώτο...» του λέω και φωνάζω τόσο δυνατά που ξεκολλάει από πάνω μου.

«Τι έπαθες ρε Zoe;» με ρωτάει και στρώνει τα μαλλιά του και την μπλούζα του.

«Τι να πάθω; Κάνεις κάτι που δεν μου αρέσει και δεν άκουγες. Με ανάγκασες να φωνάξω» του λέω και κάνει μια γκριμάτσα.

Δεν του αρέσει να του φωνάζουν. Αλλά όταν δεν ακούει, η φωνή είναι η μόνη λύση. Δεν θα πιεστώ εγώ για να μην αγχωθεί αυτός.

«Πολύ με αποφεύγεις. Συμβαίνει κάτι που δεν ξέρω;» με ρωτάει σοβαρά.

«Σαν τι να συμβαίνει; Απλά δεν θέλω. Είμαι ξεκάθαρη» του λέω και με πλησιάζει.

«Ή αυτό ή το μυαλό σου τρέχει κάπου αλλού...» μου λέει με ένα πονηρό χαμόγελο.

Ότι είναι κάπου αλλού, είναι, αλλά όχι με την έννοια που το εννοεί αυτός. Σκέφτομαι το χθεσινό σκηνικό. Αυτή τη φορά όντως πλήγωσα τον Tristan. Και ήταν σαν να μην με άκουσε.

Αλλά όπως είπα είναι πολύ τοξικός για να ασχολούμαι. Μου προκαλεί άγχος που δεν μου χρειάζεται.