Changes |✔|

F O U R T Y - E I G H T

Tristan

Κάθομαι στο γυμναστήριο μόνος και πραγματικά δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ακόμα παίζει αυτό το φιλί στο μυαλό μου. Από χθες κυρίως αυτό σκέφτομαι. Ήταν το πρώτο και μοναδικό μου φιλί, πως λοιπόν θα μπορούσε να μην με απασχολεί;

Ευτυχώς στάθηκα τυχερός μέσα στην όλη ατυχία μου και δεν έχω συναντήσει την Zoe. Δεν ξέρω τι να της πω. Δεν ξέρω καν αν πρέπει να της πω κάτι. Θα το έχει μετανιώσει και θα ήταν καλύτερα να μην έρθουμε αντιμέτωποι.

Κοιτάζω γύρω γύρω το στολισμένο γυμναστήριο και εντυπωσιάζομαι από το πόσο γεμάτος είναι όλος ο χώρος. Έχει χρώματα, πανό, ονόματα, ζωγραφιές. Σαν να βρισκόμαστε σε αίθουσα νηπειαγωγείου. Και αυτό δεν το λέω με την κακή έννοια.

«Εδώ είσαι; Πρέπει να μιλήσουμε...» μου λέει η Zoe η οποία παραλίγο να σπάσει τη πόρτα για να μπει μέσα.

Γιατί την μελέτησα; Εμφανίστηκε αμέσως μπροστά μου.

«Δεν νομίζω πως είναι απαραίτητο. Πρέπει απλά να ξεχάσουμε ότι έγινε χθες» της λέω και αρπάζοντας το μπουφάν μου και την τσάντα μου, την προσπερνάω.

Εκείνη μου πιάνει το μπράτσο και έτσι αναγκάζομαι να σταματήσω. Δεν μιλάει κανείς για λίγο. Μόνο κοιταζόμαστε. Και αυτό μου προκαλεί μεγάλη αμηχανία. Εγώ εξάλλου δεν ξέρω κιόλας τι είναι σωστό να πω.

«Πρέπει. Τουλάχιστον έτσι θα μου φύγει ένα βάρος από μέσα μου. Το έχω ανάγκη μετά τα χθεσινά» λέει συγκινημένη χωρίς να μου αφήσει το χέρι.

Προς το παρόν δεν της λέω κάτι. Θέλω να δω που το πάει. 

«Κοίτα Tristan, ξέρω πως δεν σου έχω φερθεί καλά. Ξέρω πως έχω υπάρξει αδιάκριτη, αγενής και επιφανειακή. Ξέρω πως σε έχω πληγώσει. Και εγώ και ο Mark. Δεν είμαι τέτοια όμως. Έδωσα λάθος εντύπωση και πιθανότατα τώρα να μην μπορώ να το διορθώσω. Θέλω όμως. Ή τουλάχιστον ήθελα. Τώρα απλά θα κάνω αυτό που μου ζήτησες. Στο χρωστάω μετά από όσα έχεις κάνει εσύ για εμένα. Θα σε αφήσω στην ησυχία σου. Δεν χρειάζεσαι έναν μπελά σαν εμένα. Παραείμαι δύσκολη για να σε δυσκολεύω κι άλλο» μου λέει και εντυπωσιάζομαι από αυτά που ακούω. 

Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο. Ακούγονται πολύ σοβαρά για να βγαίνουν από το δικό της στόμα. Φαίνεται να τα εννοεί όμως. Και δεν θα την αμφισβητήσω. 

«Zoe, δεν...» λέω αλλά βίαια και απότομα με διακόπτει.

«Όχι Tristan. Σήμερα θέλω να με ακούσεις. Σε παρακαλώ. Δεν μου είναι εύκολο να το πω αλλά θα προσπαθήσω. Στην αρχή όταν σε γνώρισα, δεν σε ήξερα. Σε έβλεπα μόνο. Ήμοουν όντως αδιάκριτη να σε γνωρίσω. Το έκανα ενώ δεν το ήθελες. Όσο περνούσε ο καιρός και σε μάθαινα, έστω και με αυτόν τον τρόπο, όταν έμαθα αυτά τα λίγα πράγματα για τη ζωή σου, σε θαύμαζα. Κατάλαβα πόσο αχάριστη και λίγη ήμουν. Εσύ είσαι μαχητής. Στέκεσαι στα πόδια σου έχοντας περάσει τόσα. Ο θαυμασμός λοιπόν χωρίς καν να το καταλάβω, μετετράπη σε μια αθώα έλξη. Προσπάθησα, στο ορκίζομαι να το ξεπεράσω...όμως δυνάμωνε. Δεν ήθελα γιατί αυτό ήταν ολέθριο. Για εμένα αλλά κυρίως για εσένα. Μόνο κακό θα σου έκανα με το να έμενα δίπλα σου. Για αυτό και το φιλί χθες. Σου υπόσχομαι όμως πως δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση» λέει και μένω στήλη άλατος.