Changes |✔|

F I F T Y - F I V E

Zoe

Βγαίνουμε έξω από την τάξη τρέχοντας και στεκόμαστε πίσω από τον τοίχο. Δεν πρέπει να φανούμε εμείς. Αυτοί είναι μια στιγμή για τους δυο τους. Ελπίζω να τα κάνει όπως του τα είπα. Κι αν αυτοσχεδιάσει να είναι για καλό.

«Είμαι πολύ αγχωμένος. Λες να πετύχει;» με ρωτάει ο Tristan και τον βλέπω που από το άγχος του τρώει τα νύχια του.

Κι εγώ είμαι αγχωμένη η αλήθεια είναι. Πρώτη φορά σχεδιάζω κάτι τέτοιο και ευελπιστώ να δεχτεί.

«Έρχεται» του ψιθυρίζω και τον σκουντάω με τον ώμο μου και γυρνάμε και οι δύο να κοιτάξουμε την Daphne που έρχεται προς το μέρος μας.

Εκείνη κρατάει την τσάντα της στα χέρια και προχωράει με σκυμμένο κεφάλι προς την τάξη. Βάζει μια τούφα από τα σπαστά και καστανά μαλλιά της πίσω από το αυτί της και μας κοιτάζει με την άκρη του ματιού της. Δεν μας μιλάει όμως.

«Καλημέρα» της λέμε ταυτόχρονα με ένα τεράστιο χαμόγελο και εκείνη μας κοιτάζει περίεργα.

Λογικό. Δεν της έχουμε ξαναμιλήσει ποτέ. Ούτε εγώ αλλά ούτε κι ο Tristan.

Δεν μας απαντάει και μπαίνει μέσα στη τάξη της. Όλοι είναι καθισμένοι και ο μόνος όρθιος είναι ο Anthony. Στέκεται μπροστά από τον πίνακα και κρατάει το λουλούδι. Κάνω νόημα στον Tristan να με ακολουθήσει και το κάνει. Στεκόμαστε στο παράθυρο και κοιτάζουμε γεμάτοι περιέργεια το τι θα ακολουθήσει.

«Daphne;» φωνάζει με απαλή φωνή ο Anthony την Daphne και εκείνη τον αντικρίζει παραξενεμένη.

Της προσφέρει το λουλούδι και έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα της δείχνει με το δεξί του χέρι τον πίνακα. Εκείνη κοιτάζει προσεκτικά αυτό που γράψαμε και αργεί να του απαντήσει. Ελπίζω να αργεί για καλό πάντως.

Θα συγκινηθώ. 

Νιώθω το χέρι μου να κινείται και κοιτάζω προς τα κάτω. Ο Tristan μάλλον θα κατάλαβε την συγκίνηση μου και μου έπιασε το χέρι. Δεν με κοιτάζει όμως. Χαμογελάει και κοιτάζει με ενδιαφέρον την Daphne και τον Anthony.

«Εντάξει, θα σε συνοδέψω» του λέει και παίρνει το θάρρος να τον αγκαλιάσει.

Όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στην τάξη ξεσπούν σε χειροκροτήματα και μαζί και εμείς. Χαιρόμαστε με αυτήν την εξέλιξη. Δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου.

Ο Anthony ψιθυρίζει και στους δυο μας "ευχαριστώ" και μας κλείνει το μάτι. 

«Πάμε; Νομίζω πως όλοι έχουν μπει στις τάξεις τους» λέω στον Tristan και μην έχοντας αφήσει το χέρι μου στιγμή, περπατάμε προς την τάξη του, ο καθένας ξεχωριστά.