Changes |✔|

S I X T Y - T W O

Tristan

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και αυθόρμητα χαμογελάω. Είναι σαν να βλέπω κάποιον άλλον. Βλέπω έναν Tristan περιποιημένο, καλοντυμένο και ευδιάθετο.

Πόσα χρόνια έχω να με δω έτσι...

«Να μπω επιτέλους; Θέλω πολύ να σε δω» μου λέει ο παππούς οποίος στέκεται έξω από το δωμάτιο μου και μόλις κουμπώσω ένα κουμπί που είχα ξεχάσει του δίνω το σύνθημα να μπει.

Το κουστούμι που μου δάνεισε ο Anthony, μου κάθεται πολύ καλά. Σαν να είναι κομμένο και ραμμένο για εμένα. Και η γραβάτα που μου δάνεισε ο παππούς, έδεσε ακόμα καλύτερα.

«Είσαι πολύ όμορφος. Άλλος άνθρωπος. Άντρας έγινες» μου λέει και με αγκαλιάζει. 

Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω άνετα με το ντύσιμο αλλά και το ότι θα πάω σε πάρτι και μάλιστα του σχολείου αλλά είναι για καλό σκοπό. Έχουν περάσει τρεις μέρες από τότε που μίλησα με τον Anthony και δεν έχει αλλάξει κάτι. Επίτηδες δεν πλησίασα την Zoe γιατί ήθελα να είναι πιο αυθόρμητη η έκπληξη. Να δω την αντίδραση της, να πιαστεί εντελώς απροετοίμαστη. Την απέφευγα και με απέφευγε αλλά την κοιτούσα συνέχεια. Τα μάτια μου την έψαχναν. Ένιωθα άβολα με όσα έγιναν αλλά θέλω να τα διορθώσω σήμερα

Και ελπίζω να πετύχει.

«Μην κλάψεις γιατί δεν θα κρατηθώ και δεν θέλω να πάω με δάκρυα στο πάρτι...» του λέω με χιούμορ και εκείνος γελάει.

«Το κουστούμι σου πάει πολύ. Ο φίλος σου το σκέφτηκε πολύ καλά. Δεν θα τον αφήσουμε έτσι όμως» λέει και συμφωνώ.

«Έχεις δίκιο. Και εγώ δεν νιώθω άνετα να μην του δώσω ένα δώρο. Δεν έχω σκεφτεί τι όμως» του λέω.

«Θα το δούμε. Πάντως, χαίρομαι που σε βλέπω καλύτερα. Τόσες μέρες που είχες κλειστεί στον εαυτό σου, νόμιζα πως θα ξανακυλούσες. Και δεν ήθελα. Ευτυχώς, όμως είσαι καλά. Είσαι έτσι;» με ρωτάει ανήσυχος και σπεύδω να τον καθησυχάσω.

«Είμαι, ναι. Εσύ να μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Εντάξει; Έχεις παραμελήσει τον εαυτό σου. Κάνε κάτι που θα σε ευχαριστήσει, κάτι που θα σε ανανεώσει» του λέω.

Παλιά και φίλους είχε και εκδρομές πήγαινε όποτε έβρισκε χρόνο και δούλευε και μαγείρευε. Ήταν πολυάσχολος άνθρωπος αλλά μόλις μας βρήκε αυτή η συμφορά, τα παράτησε όλα. Και αυτό με έκανε να νιώθω ακόμα πιο άσχημα.

«Όλα θα μπουν σε μια τάξη. Εσύ να πας, να περάσεις καλά απόψε και μην με έχεις έννοια. Εντάξει;» με ρωτάει και πλησιάζω προς την εξώπορτα του σπιτιού.