Tristan
Βγαίνω από το γραφείο της και περπατάω προς το σπίτι μου. Είναι νωρίς αλλά δεν έχω διάθεση να πάω κάπου. Ούτε καν για έναν περίπατο στο πάρκο ή στην παραλία.
Χτυπάει το κινητό μου αλλά αργώ να το απαντήσω. Ξέρω πως με παίρνει τηλέφωνο ο παππούς αλλά δεν θέλω να μιλήσω. Όμως χτυπάει επίμονα.
«Πως πήγε;» με ρωτάει και κάνω μια γκριμάτσα.
Κάθε φορά με ρωτάει το ίδιο. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι απλά πάω για να του κάνω τη χάρη;
«Πως να πάει; Όπως κάθε φορά» του λέω απότομα.
«Τι είπατε με την Julia;» με ρωτάει πρόθυμα.
Ειλικρινά δεν μπορώ να συζητήσω. Δεν έχω διάθεση.
«Παππού να τα πούμε όταν έρθω σπίτι;» τον ρωτάω και καταλαβαίνω πως στεναχωριέται αλλά δεν μπορώ να πιεστώ άλλο.
Αρκετή πίεση νιώθω.
«Καλά αγόρι μου. Σε περιμένω» μου λέει και αφού κλείσω το κινητό μου, το χώνω στη τσέπη μου.
Κουμπώνω το μαύρο μου μπουφάν και βάζω την κουκούλα μου. Κοιτάω τα χέρια μου και βλέπω τα σημάδια στα χέρια μου. Ζω με αυτά. Δεν στεναχωριέμαι όταν τα κοιτάω. Απλά υπάρχουν στα χέρια μου. Και υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Περπατάω στο πεζοδρόμιο και απλά δεν αντέχω όλη αυτή τη πολυκοσμία. Κόσμος τρέχει σαν τρελός, αυτοκίνητα έρχονται και αυτοκίνητα φεύγουν.
Όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο νιώθω μια πίεση και ένα βάρος στο στήθος. Δεν νιώθω πως ταιριάζω σε αυτόν τον κόσμο. Και στο σχολείο ακόμα είμαι μόνος. Αυτό είναι παντού.
Δεν έχω φίλους. Ή τουλάχιστον τώρα πια.
Κανείς δεν με πλησιάζει. Τι να με κάνουν άλλωστε; Είμαι βαρετός και κάποιοι τρομάζουν. Σκοπός μου δεν είναι να τρομάξω κάποιον αλλά να ζω αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή, όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Να περνάνε οι μέρες χωρίς εκπλήξεις και προβλήματα.
Βάζω το κλειδί στην πόρτα αλλά δεν προλαβαίνω να ξεκλειδώσω αφού η πόρτα ανοίγει από μόνη της. Μου ανοίγει ο παππούς μου. Πάντα με περιμένει. Πρόθυμος να μιλήσουμε, να φάμε μαζί και να περάσουμε χρόνο μαζί.
Με την χαρά όμως μένει.
«Καλώς τον. Πως πήγε σήμερα;» με ρωτάει και μπαίνω μέσα στο σπίτι μας.
Βγάζω το μπουφάν μου και το πετάω στον καναπέ. Μυρίζει σπιτικό και μαγειρεμένο φαγητό αλλά δεν έχω όρεξη. Θα πάρω τα χάπια μου όπως κάθε βράδυ και θα πάω στο δωμάτιο μου.
STAI LEGGENDO
Changes |✔|
Teen Fiction𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα; Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα. «Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» μ...