Changes |✔|

T W E N T Y - S E V E N

Tristan

«Με αποκάλεσε ορφανό και πως θα έκανα τα πάντα για να έχω κάποιον δίπλα μου. Τι ήθελες να κάνω;» τον ρωτάω και θυμάμαι πως μου μίλησε.

Κι όλο αυτό επειδή με μισεί. Ποιος ξέρει τι του έχουν πει και σκέφτεται έτσι.

«Όχι βία. Ξέρω πως ότι είπε ήταν λάθος. Όμως φαίνεσαι εσύ λάθος. Χάνεις το δίκιο σου» μου λέει και εκνευρίζομαι.

Κανείς δεν με καταλαβαίνει. 

«Με κάρφωσε στην διευθύντρια επειδή με βοήθησε η κοπέλα του. Πάλι έφταιξα δηλαδή. Μια ζωή πρέπει κάποιος να με βρίζει και να με χτυπάει;» τον ρωτάω έξαλλος και ακουμπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Μια θα είναι ο πατέρας μου, μια ο Μark...

«Σου είχα πει πως αν μετά το χτύπημα στη μύτη συνέβαινε κάτι αντίστοιχο, θα έπαιρνα θέση εγώ. Αύριο κιόλας, θα πάω σχολείο και θα μιλήσω με την διευθύντρια. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση» μου λέει στον ίδιο τόνο και χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι.

«Θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα...» του λέω και τον αγκαλιάζω επειδή φοβάμαι.

Φοβάμαι και δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Νιώθω απροστάτευτος.

«Tristan όσο είμαι εγώ εδώ, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να σε πειράζει. Είσαι πολύ ταλαιπωρημένος και πίστεψε με δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι» μου λέει και με χαιδεύει στην πλάτη.

Ίσως η μονοημέρη αποβολή που πήρα να μου κάνει καλό. Δεν θα πάω σχολείο και θα μείνω σπίτι να ηρεμήσω.

«Και αν με χτυπήσει πάλι;» τον ρωτάω αφού ο Mark είναι τόσο περίεργος που μπορεί να με ξαναβρεί.

«Και τι προτιμάς; Να μην πάω και να σας πάρουν πάλι με τα ασθενοφόρα αναίσθητους όπως σήμερα;» με ρωτάει και σοκαρίζομαι.

Δεν το θυμάμαι. Ήμουν αναίσθητος από το ξύλο. Θυμάμαι λίγο από τον καβγά μας και μετά το νοσοκομείο.

«Θέλω απλά να μείνω μόνος. Μακριά από αυτούς τους δυο. Είδες πόσα προβλήματα μου προκαλούν...» του λέω και μπαίνω στο μπάνιο.

Ανοίγω την βρύση και ρίχνω κρύο νερό στο πρόσωπο μου. Μπας και φύγει όλος αυτός ο πόνος που νιώιω στη μύτη, το κεφάλι και το σώμα μου.

«Από το λίγο που την είδα την κοπέλα στο δωμάτιο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι μαζί του. Αυτός φαίνεται οξύθυμος και κακός και αυτή φάνηκε γλυκιά. Μη σου πω και φοβισμένη» μου λέει και γελάω.