Changes |✔|

T H I R T Y - N I N E

Tristan

«Να σου βάλω να φας;» με ρωτάει ενώ γεμίζει το δικό του πιάτο.

Έχει μαγειρέψει. Κάθε μεσημέρι μαγειρεύει κάτι. Όσο κι αν πνίγεται από τις δουλειές, πάντα βρίσκω μαγειρεμένο φαγητό. Πολλά και διαφορετικά φαγητά.

«Λίγο μόνο. Ίσα ίσα για να βάλω κάτι στο στόμα μου» του λέω και μου αφήνει μπροστά μου ένα πιάτο με μακαρόνια με κιμά, σαλάτα και φρέσκο χυμό.

Του είπα πως θέλω να φάω λίγο. Αυτό δεν είναι λίγο. Και είναι κρίμα γιατί θα πάνε στράφι όλα αυτά τα φαγητά.

«Φάε ότι θες. Όλα για εσένα είναι» μου λέει και κάθεται απέναντι μου.

«Το ξέρεις ότι τσάμπα τα έφτιαξες όλα αυτά;» τον ρωτάω και παίρνω το ποτήρι με τον χυμό στα χέρια μου.

Εκείνος γελάει και ξεκινάει να τρώει.

«Τι άνθρωπος θα ήμουν, αν σε άφηνα νηστικό; Πρέπει πάντα να βρίσκεις ζεστό και φρέσκο φαγητό, όταν έρχεσαι σπίτι σου» μου λέει.

Πίνω όλο τον χυμό που μου έβαλε και ύστερα πιάνω το πιρούνι στα χέρια μου. Τυλίγω μια μικρή μπουκιά με μακαρόνια στο πιρούνι μου και μετά το τρώω.

Αυτό το κάνω δυο με τρεις φορές και ύστερα νιώθω γεμάτος. Δεν μπορώ να φάω άλλο. Θα σκάσω. Και το κακό είναι πως έχει περισσέψει πολύ φαγητό. Και πάντα τρώω τόσο λίγο.

«Δεν θες άλλο;» με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου για να δείξω την άρνηση μου.

«Θα πάρω το χάπι μου και θα πάω μέσα. Δεν αισθάνομαι καλά. Θέλω να απομονωθώ» του λέω ενώ εκείνος μαζεύει τα πιάτα.

Τα βάζει στον νεροχύτη και αφήνει το νερό να τρέχει. Έρχεται δίπλα μου και μου πιάνει τον ώμο.

«Tristan, μπορεί να μην θες αλλά πρέπει να τρως. Έχεις μείνει μισός. Θα αρρωστήσεις. Κοίτα, σε ακουμπάω και μπορώ να μετρήσω τα κόκκαλα σου» μου λέει και ξεφυσάω.

Δεν αντέχω να ακούω άλλο αυτή την συζήτηση. Έχω κουραστεί. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζει. 

«Το φαγητό δεν έχει χώρο στο στομάχι μου. Πάει και τελείωσε. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Έτσι;» τον ρωτάω απομακρύνοντας το χέρι του από πάνω μου.

«Σωστά αλλά εδώ είναι και η υγεία σου στη μέση. Αν αρρωστήσεις, δεν θα το αντέξω. Είσαι νέο παιδί, αγόρι μου» μου λέει τρυφερά αλλά δεν αλλάζει κάτι.

Νομίζω πως υπάρχουν πιο σημαντικά προβλήμητα πέραν από το φαγητό.

«Αν αρρωστήσω, έγινε. Δεν με νοιάζει. Ίσως είναι και η ευκαιρία μου να ηρεμήσω πια» του φωνάζω και γουρλώνει τα μάτια του.

«Tristan, πάψε. Μην συμπεριφέρεσαι σαν μωρό» μου φωνάζει και νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει.

Αυτά που λέω είναι σκληρά. Πιο σκληρή όμως είναι η ζωή. 

«Παππού αυτή είναι η αλήθεια. Εγώ θέλω να ηρεμήσω και δεν με αφήνει κανείς. Αν είναι δυνατόν...» του λέω και σκύβω το κεφάλι μου.

Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και βίαια τα τραβάω προς τα πίσω. Έτσι και πονάω αλλά και δεν μιλάω.

«Τι σου συμβαίνει; Τι σε τάραξε και ξεστομίζεις τέτοια πράγματα;» με ρωτάει και κάθεται ακριβώς απέναντι μου.

Μου πιάνει το χέρι και εγώ προσπαθώ να το απομακρύνω αλλά μουτο κρατάει σφιχτά. Περιμένει να του πω. Θέλει να ακούσει τι με ταράζει. Θα του πω το ρεζίλι μου.

«Απλά...σήμερα βεβαιώθηκα για αυτό που μου είπες χθες. Μου είπε η Julia τι να προσέξω και όταν είδα αυτά τα σημάδια, σιγουρεύτηκα» του λέω και η φωνή μου τρέμει.

«Και γιατί στεναχωριέσαι; Το να σου αρέσει μια κοπέλα, είναι απολύτως φυσιολογικό. Θα έπρεπε να χαίρεσαι» μου λέει και τον κοιτάω.

Γιατί να χαίρομαι; Πρέπει να χαίρομαι για τον πόνο που θα με βρει; Γιατί σίγουρα θα πληγωθώ.

«Ίσως να ήταν φυσιολογικό υπό άλλες συνθήκες. Είμαι τόσο χαζός που το άφησα αυτό να συμβεί. Η Zoe είναι άπιαστο όνειρο για εμένα. Δεν της ταιριάζω και δε μου ταιριάζει» του λέω δυνατά.

Η ένταση της φωνής μου ανεβαίνει γιατί πρέπει να το ακούσω. Να το εμπεδώσω.

«Μόνο και μόνο που αποθαρρύνεις τον εαυτό σου, αυτό είναι αρκετό. Δεν είσαι κατώτερος, ούτε αυτή ανώτερη. Είστε και οι δύο άνθρωποι» μου λέει αλλά αυτό δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα.

Καθόλου όμως. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Πως περιμένει και ο παππούς αλλά και η Julia να συμβιβαστώ έτσι απλά με αυτό το νέο δεδομένο, έτσι απλά;

«Με έχεις δει; Πως θα μπορούσα εγώ να έχω αισθήματα για κάποια;» τον ρωτάω και νιώθω τα μάγουλα μου υγρά.

Κλαίω πάλι. Έχω βαρεθεί. Με έχω βαρεθεί.

«Επειδή σε έχω δει το λέω αυτό. Κυρίως όμως επειδή σε ξέρω, το λέω. Είσαι τόσο καλός άνθρωπος, κρύβεις τόση δύναμη μέσα σου που μπορείς να καταφέρεις τα πάντα» μου λέει και αφού μου σκουπίσει τα δάκρυα με τα χέρια του, πάει στο δωμάτιο του.

Τα πάντα. Πως θα καταφέρω τα πάντα; Δεν είμαι ικανός για τα πάντα. Η λέξη που με χαρακτηρίζει είναι το τίποτα. Αυτό μπορώ να κάνω.

Και αυτό θα κάνω. 

Ακόμα και τις στιγμές που βρίσκομαι κοντά της ή την σκέφτομαι, καταλαβαίνω πόσο λάθος είναι αυτό. 

Και τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει αν από την αρχή του είναι καταδικασμένο. Γιατί θα αποτύχει. Και δεν νομίζω πως αντέχω άλλη αποτυχία.

Αρκετή έχω ζήσει.