Chasing My Love

Chapter 39

Sophie

Nagising akong may mga kamay na naka yakap sa akin. I smile form in my lips. Isang tao lang naman ang nasa isip ko ngayon at ito ang naka yakap sa akin. Naka talikod kasi ako sa kanyang tulog.

Last night, we shared a wonderful kiss. Walang ibang halong kahulogan kundi pagmamahal lang. I know, iba sa inyo naiisip na bakit ako nagpapahalik sa kanya na wala pang kami. To answer that one, kahit naman ginawa ko iyon, I know in myself that I love Henley. Hindi ko siya hahalikan kung walang dahilan.

Umayos ako ng higa at humarap sa kanya. Tulog na tulog pa siya. Talagang pagod ito kahapon sa pagmamaneho. Hinaplos ko naman ang kanyang makinis na mukha. Wala kang makikitang dumi rito kahit na pimple marks, wala. Alagang alaga talaga ang mukha. Inayos ko rin ang buhok niya na medyo humahaba na rin kumpara dati. Ang himbing ng tulog.

Pero kasi dapat gisingin na siya dahil sa madami pa kaming gagawin ngayong araw. Susulitin pa namin ang bakasyon namin dito.

"Henley, wake up." Hinahaplos ko pa rin ang makinis niyang mukha.

Hindi pa siya agad magising sa una pero ng inulit ko, napamulat ka siya ng mata.

"Good morning." Bati ko.

"Good morning too, Sophie." At ngumiti siya.

Yung yakap niya sa akin kanina mas hinigpitan pa.

"Bangon na tayo?" I asked.

"Mamaya na. Gusto pa kitang kayakap."

"But we need to get up now. Madami pa tayong papasyalan di ba?"

Hindi ito agad sumagot pero kalaunan naman ay pumayag rin.

We both take a bath, take note, hindi kami nagsabay! Marriage first before those things. Dalagang Filipina pa rin ako ano!

After namin makaligo at magbihis, sa restaurant na lang ng hotel kami nagbreakfast. Henley wears a white polo shirt na naka open ang dalawang button from the top and blue colored shorts. Habang ako naman ay isang white floral dress. Inside is my two piece red bikini. Henley doesn't know what I wear inside.

"Bakit?" Tanong ko sa kanya. Kasi kanina pa siyang naka titig sa akin. Wala naman siyang sinasabi.

"Your are so gorgeous. Im so lucky that you will be mine, forever." Sagot niya.

I don't know what to say to her. Alam kong namumula ang mukha ko dahil sa kanyang sinabi. Yes, kinilig ako! Pero hindi ko iyon pinakita sa kanya baka asarin na naman ako.

"Thank you." Is all I can say. Nahihiya ako.

We finished our breakfast at nagpunta naman kami sa dalampasigan. Walking distance lang naman ito kaya ayos lang.

"The air is so refreshing. Nakakarelax talaga ang dagat." I said as I inhale the fresh air of the sea.

"We should do this everytime, you think?" Henley asked.

"Ang alin?"

"Eto, ang mag bakasyon at sa dagat ang punta natin. This sea makes you calm and relax. Para mawala ang stress sa katawan mo due to your work."

"Sure. Tignan natin kapag may maluwag akong schedule next. And your right, stress free dito."

Tuloy lang kami sa paglalakad and Henley intertwined our hands.

"See this?" Inangat niya ang magkahawak naming kamay. "Your hand really fits in my hand. Tayo talaga ang para sa isa't isa."

"Ang korny mo!" Sabi kong tatawa-tawa.