Oualid
Het is al een maand geleden dat ik vast zit. Het irriteert me enorm dat het allemaal zo langzaam gaat.
Badr zegt elke dag dat hij het gaat regelen maar hij moet eerst afhandelen met Tarik. Die hoerenzoon is sowieso in shi bunker ofs al mijn mensen proberen hem te zoeken zonder resultaat.
Ik krijg kanker veel stress hierdoor vooral omdat ik heel lang niet mijn vrouw en zoon heb gesproken en heb gezien. Badr zegt dat ze me niet wilt spreken omdat ze het niet aankan maar ze moet zich niet zo aanstellen. Ik heb voor de zekerheid ook 2 beveiligers voor onze huis gezet en eentje in de buurt van onze straat voordat Tarik gek gaat doen ofs.
"Oualid wil je bellen naar huis of eventueel je advocaat etc?" Vraagt een agent. Ik schud mijn hoofd en hij loopt weg.
"Wacht! Ik wil wel naar huis bellen" Zeg ik. Ik was even vergeten dat het nu wel legaal mag. Ik loop met hem mee en toets de nummer van Safae in.
Hij gaat over maar ik hoor na enkele seconden haar voicemail. "Kankerzooi!" Zeg ik boos en ik sla met mijn vuist tegen de muur en loop naar mijn "cel"
Waarom wilt ze mij niet spreken?
Safae
Ik laat mijn telefoon afgaan en zie een onbekend nummer. Het is vast vanuit het politiebureau dus neem ik niet op. Ik wil Oualid niet spreken omdat het me teveel pijn doet. Ik mis hem elke dag steeds meer en Anouar ook.
Anouar gedraagt zich heel anders en heeft nooit zin om te eten wat eerst heel anders was. Ik heb zelf ook meer last van mijn buik vanwege mijn zwangerschap. Het besef is er nog niet dat ik echt zwanger ben..
Ik pak mijn autosleutels en loop naar de garage. Ik stap mijn auto in en rijd naar de school van Anouar.
Als ik ben aangekomen in het gebouw wacht ik voor het klaslokaal van Anouar's klas waar ik veel ouders zie staan. De bel gaat en er komen meteen kinderen naar buiten. Ik zoek Anouar en ik hem naar mij toelopen.
"Heey schat, was het leuk?" Hij knikt zonder emoties en pakt mijn hand vast en trekt me naar buiten. "Heb je honger?" Hij schud zijn hoofd dit keer en wacht totdat ik de autodeur open. Ik open de deur en hij stapt zelf in en doet zijn gordel om.
"Anouar?" Hij zucht diep. "Mmmama stop mei steeds loepe (roept)" Jammert hij.
"Maar ik wil dat je gaat eten Anouar je even normaal doen. Ik heb al tegen je gezegd dat papa terug komt" " Jij sei nog 4 kee slape maar hij is niet hier!" Huilt Anouar meteen. Ik zucht diep en rijd langs de Mac. Ik kook een happy meal voor Anouar en een Fish o filet menu voor mezelf. Ik besluit om het buiten te gaan eten aan tafel samen naar Anouar.
Als we thuis aankomen helpt ik Anouar met douchen en neem ik zelf ook een douche. Daarna eten we onze koude Macdonald's en zitten samen vervolgens op de bank. "Mmmama solly dat jij boos bent op mei" Zegt Anouar ineens. Ik kijk hem bedroefd aan. Hij is zo lief.
"Nee schatje het is al goed mama is niet meer boos. Mama mist papa ook he. Sorry dat mama tegen jou had gelogen over dat hij vandaag zou komen. Ik hou heel veel van jou" "Ik hou van jou mmmaa!" Zegt Anouar en hij gaat op mijn schoot zitten en geeft me een kusje op mijn mond. Ik knuffel nog even met hem en breng hem dan vervolgens naar bed.
||
We zijn al twee weken veder en ik heb nog steeds niet met Oualid gesproken. Een gevoel in mij zegt dat ik hem moet bellen maar het lef is er niet.
"Hij/zij is nog hartstikke gezond Safae" Ik knik en kijk naar de echo scherm. Ik wordt meteen emotioneel en veeg snel mijn traan weg. Het idee dat ik zwanger ben en Oualid weet van niks af. Het is echt de slechtste timing ever.
"Gaat het wel met je Safae?" Vraagt Romaissa. Ik knik zachtjes zij is echt de liefste collega van iedereen. Ik werk zelf ook in deze ziekenhuis.
"Goed ik print de echo voor je uit en dan kan je gaan, rust lekker goed uit ja?" Zegt ze.
"Ik heb geen verlof gevraagd" Zeg ik. Ze kijkt me verbaasd aan. "Waarom?" Vraagt ze. "Ik ben nog geen eens op de helft van me zwangerschap ik kan gewoon nog prima werken!" Zeg ik en ik voel weer een steek in me buik maar dit keer een pijnlijke. "Zo kan jij toch niet werken" Zegt ze lachend. "Dat bepaal ik zelf wel" Zeg ik. Ik trek mijn jas aan en neem de echo mee.
Als ik naar mijn auto wil lopen wordt ik opeens hard geroepen. Ik draai me om en zie Badr. Ik zucht en rol mijn ogen.
"Wat wil je?" Zeg ik geïriteerd.
"Er komt een hoorzetting voor Oualid woensdag, ze hebben toch voldoende bewijs gevonden. Het is nu nog aan de rechter of hij schuldig is of niet" Zegt Badr met een serieuze blik.
Ik kijk hem met grote ogen aan en laat mijn tas zakken op de grond.
"Jullie zouden der toch wat aan doen Badr, ik snap het niet.." Zeg ik en ik voel dat ik moet huilen.
"Wollah ik ben nog steeds mee bezig maar sommige dingen zijn beetje moeilijk, het spijt me echt Safae" Zegt Badr.
Ik kan aan zijn gezicht zien dat het hem echt spijt maar dat maakt het er niet beter op.
"Ik kan dit echt niet meer aan Badr het is teveel echtwaar" "Het komt echt goed Safae, zorg dat je der optijd bent misschien kan hem nog spreken" Zegt Badr. Hij omhelst me voor een tijdje en en fluistert iets in me oor. "
"Bel hem vanavond" Fluistert Badr. Ik knik en maak me los. Ik pak mijn tas en loop naar mijn auto. Ik voel nu een en al pijn. Er komt elke dag steeds meer pijn. Ik hoop echt dat ze hem niet vast gaan zetten want ik kan niet zonder hem en Anouar ook niet.
Als ik thuis aankom zie ik dat Anouar al slaapt. Ik bedank Sarah voor het oppassen en geef haar, haar geld. Ik warm zelf eten op en spuug het al snel weer uit. Ik heb gewoon geen honger. Ik neem een korte douche en spring in me bed. Ik mis Oualid zo erg.. Ik kan dit niet aan. Ik loop naar de kamer van Anouar en geef hem een kus.
"Het komt echt goed schat, ik zal er voor je zijn en goed voor je zorgen, beloofd" Zeg ik en ik til hem op en neem hem mee naar mijn bed. Ik wil vandaag met hem slapen, hij kan mij nu nog alleen opvrolijken.
-
