Safae
Met opgezwollen ogen bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik heb gisteren de hele nacht gehuild in Oualid's armen. Hij was heel erg moe en merkte het gelukkig niet. Ik ben zo blij dat hij er weer is alleen ik maak me wel een beetje zorgen. Want hij is eigenlijk ontsnapt.
Ik voel twee sterke armen om mijn lichaamsmiddel en kijk meteen naar de spiegel.
"Ik kan niet wachten om hem te verrassen" Zegt Oualid en hij geeft me een kus op mijn wang en draait me om. Ik sta nu oog in oog met hem.
"Wie?" Vraag ik ontwettend. Hij lacht en kijk me diep in me ogen aan. "Ik heb het over Anouar habiba" Zegt hij. "Ooh, jaa hij gaat echt heel blij worden ik kan nu al niet wachten om zijn gezicht te zien" Zeg ik met een zwakke glimlach. Hij kijkt me meteen bezorgd aan.
"Wat is er habiba?" "Niks ik ben gewoon een beetje misselijk door de hormonen" Hij kijkt meteen naar mijn buik en houdt het met twee armen vast.
"Ik vergeef het mezelf echt nooit dat ik gewoon niet wist dat je zwang-" "Kom Oualid we gaan naar beneden anders wacht hij telang" Zeg ik een beetje geiriteerd. Ik snap wel dat hij spijt heeft maar voor nu heeft dat even geen zin.
We lopen samen naar beneden en Oualid wacht met lopen als we vlakbij de woonkamer zijn. Ik kijk Anouar aan en zie dat hij op zijn iPad zit.
"Anouar?Liefje?Mama heeft een verrassing voor je" Zeg ik en ik loop naar hem toe en geef hem een kus op zijn wang. "Wat dan?" Vraag hij nieuwsgierig en hij legt zijn iPad meteen weg. "Je moet even je ogen dicht doen en dan tel ik tot 3 als ik bij 3 ben mag je weer open doen" Zeg ik. Hij doet meteen wat ik zeg en ik kijk Oualid aan die zich verstopt achter de deur.
"Één...Twee..." Oualid loopt meteen onze kant op en gaat voor Anouar staan. "Driee!" Zeg ik en hij opent zijn ogen. "PAPAAAAAA!!" Schreeuwt hij heel blij en hij springt in zijn armen. "Mijn kleine mannetjeeeee, ik heb je zo erg gemist!" Zegt Oualid en hij omhelsd hem stevig. "Ik jou ook gemist papa!" Zegt Anouar heel blij. Dit breekt echt mijn hart om te zien dat ze zo lang zonder elkaar waren en nu pas elkaar weer zien. Ze hebben echt een sterke band.
"Gaan we straks voetballen?" Vraagt Anouar aan Oualid. "Jaa tuurlijk, ik ga eerst even met mama praten en dan gaan we voetballen ja?" Hij knikt en Oualid legt hem weer neer op de bank en geeft hem z'n iPad. Oualid geeft me een gebaar om mee te lopen. We lopen naar de eettafel en nemen plaats.
"Ik heb jullie zo erg gemist, ben zo blij om jullie weer te zien" Zegt Oualid en hij houdt mijn hand stevig vast. Ik schenk hem een glimlach en kijk naar onze handen. "Maar Badr zei dat je niet bent vrijgelaten maar bent ontsnapt..." Zeg ik.
"Jaa dat is waar hoe wil je anders dat ik vrij kom?" Ik kijk hem vragend aan. Hoe kan hij zoiets zeggen.
"Ik moet eerst genoeg informatie vinden om te bewijzen dat ik onschuldig ben maar deze amateurs kunnen het niet zelf dus moet ik mee helpen" Zegt Oualid.
Ik geef geen antwoord op zijn reactie en kijk weer naar mijn vingers. "Ik hoop dat we zo snel mogelijk hier weg kunnen en weer met z'n frietjes kunnen zijn. We hebben hier geen eens privacy" Zegt Oualid.
"Ik snap ook echt niet waarom je een huis kies helemaal in Duitsland maar oké" Zeg ik. "Ik? Ik heb helemaal niks gekozen schatje Badr had alles geregeld" "Oh ja weet ik veel..." Zeg ik droog. "Geen zorgen habiba ik ben al bezig met het zoeken van een huis gewoon in Nederland dit is ook niet leuk voor Anouar, maar ik hoop dat je kunt begrijpen dat we niet meer in onze oude huis kunnen wonen.." Ik knik en er valt een stilte.
"Heeft Badr goed voor jullie gezorgd?" Vraagt Oualid opeens. Ik schrik van de naam die die uitspreekt en sta meteen op. "Ik ga even liggen ik voel me niet zo lekker" Zeg ik. Oualid kijkt me meteen bezorgd aan.
"Wil je dat ik bij je kom liggen?" Ik schud mijn hoofd en loop naar de slaapkamer. Ik voel meteen weer de krampen en voel ook dat de baby schopt. Pijnlijkste pijn die er bestaat wollah.
Ik wikkel mezelf in het bed en huil het weer uit. Ik heb nog steeds super veel pijn van gisteren. Ik voel me ook echt een hoer. Wie gaat nou naar bed met de beste vriend van haar man?
-
"Schatje?" Hoor ik iemand fluisteren. Ik open moeilijk mijn ogen en zie Oualid voor me staan.
"Ik heb eten gemaakt voor jullie, wil je dat ik het voor je breng?" Ik schud mijn hoofd en sluit weer me ogen. "Safae.. Je moet wel eten je bent zwanger he" Zegt Oualid en hij houdt me vast bij me arm. Ik schrik en haal zijn hand weg. "Laat me nou even!" Zeg ik een beetje bang. Ik weet niet waarom maar kreeg opeens een flashback van Badr die mij ook zo aanraakte. Oualid kijkt me raar en en neemt een stap terug.
"Weet je zeker dat je alleen misselijk bent of wil je gewoon niet met me praten?" Vraagt Oualid op een andere toon. Ik probeer wat te zeggen maar de kwam niks uit mijn mond.
"Kankerzooi" Fluistert Oualid boos en hij loopt meteen weg. Dit wil ik dus niet dat hij weg loopt nu denk hij dat het zijn schuld is.
"Oualid, alsjeblieft!" Roep ik. Hij geen antwoord en ik neem een diepe zucht. Dit is allemaal mijn schuld.
-
