"Heb je al je spullen habibi?" Vraagt Oualid.
Ik veeg snel een traan weg als ik hij voor me staat.
"Wat is er? Waarom huil je? Heb ik iets verkeerds gezegd?" Vraagt Oualid bezorgd.
Hij plaats meteen zijn hand op mijn schouders en veegt mijn traan weg met z'n vinger.
"Nee je hebt niks gedaan" Zeg ik snikkend.
Ik kijk hem met gekrulde mondhoeken aan.
"Ik ga de kinderen gewoon missen, dit wordt mijn eerste keer om voor zo een lange tijd niet met ze te zijn en ben bang dat ik het niet aankan" Zeg ik.
"Habibi.." Zegt hij fluisterend.
Hij schuift mijn haar achter mijn oren en tilt mijn hoofd op.
"Ik ga de kinderen ook enorm missen, maar ze zijn in goeie handen. We kunnen altijd terugkomen als er iets gebeurd" Zegt Oualid.
"Laten we gewoon samen genieten van onze tijd samen" Zegt Oualid.
Ik knik en hij plant zijn lippen op de mijne.
Ik ga erin mee en zo zoenen we voor een tijdje.
Als we op adem komen kijkt hij me blij aan.
"Gaan we?" Vraagt Oualid.
Ik knik en pak de koffers.
Oualid had Hassan gebeld en gevraagd of die ons kon brengen naar het vliegveld maar ook om op onze huis en auto te letten voor de komende 2 weken.
"Hebben jullie der een beetje zin in?" Hoor ik iemand achter me roepen.
Ik draai me om en zie Hassan naar ons toe lopen.
"Sowieso broer, gaat echt geweldig zijn wollah" Zegt Oualid en hij geeft hem een mannelijke knuffel.
"Echt tof van je dat je ons wilt helpen man bro" Zegt Oualid en hij geeft Hassan een tik op zijn achterhoofd.
"Ik help jullie graag, dit is gewoon wat wij voor elkaar doen" Zegt Hassan.
Ik stap de auto in terwijl Hassan en Oualid alles nog bespreken over het huis, de auto, de kinderen, wat afgesloten moet worden en een paar dingen op kantoor om dat ze sinds kort samen werken.
Ik pak mijn telefoon als ik hem voel trillen.
Ik zie dat Souhaila mij appt.
Souhaila: Hey schat, ik moet je helaas teleurstellen. Mijn werk wilt mij geen verlof geven vandaag en heb ochtenddienst. Het spijt me enorm!! Ik hoop dat jullie samen de beste tijd van jullie leven gaan hebben en koos veel kadotjes voor me, love You x
"Waarom kijk je zo verdrietig schat?" Vraagt Oualid als de die auto instapt.
Hij komt naast me zitten en houdt mijn hand vast.
"Souhaila kan ons niet meer uitzwaaien" Zeg ik droog.
"Oh, dus dat betekent dat de kinderen dan ook niet meer-"
"Ik weet wat dat betekend ja" Zeg ik kortaf.
Ik sluit mijn telefoon en kijk uit het raam.
"Rijd maar bro" Zegt Oualid tegen Hassan als die achter het stuur staat.
Hassan doet wat hij zegt en zo rijden we naar het vliegveld.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik 't echt moeilijk vind om de kinderen achter te laten.
Wat nou als Maroua niet kan slapen omdat ze mij mist?
Ik ben echt een slechte moeder als dat zou gebeuren.
