"Wil je iets drinken?" Vraagt Souhaila als ze de koelkast opent.
"Nee dankje" Zeg ik zacht.
Souhaila pakt voor haar zelf een cola blikje en komt naast me zitten op de bank.
Ze neemt gelijk een slok van haar drinken en kijkt dan mijn kant op.
"Schat, het komt echt goed Maroua is een sterke meid. Je moet juist postief blijven" Zegt Souhaila.
Ik wil er liever niet over praten maar ze is mijn zus dus ik heb soort van geen keus.
"Ik voel me gewoon echt schuldig, en haar vader was er niet eens bij. Ik vind het echt niet kunnen wat Oualid heeft gedaan" Zeg ik boos.
"Jaa schat, ik ook niet. Maar hij was wel meteen gekomen toen die het had gelezen toch?" Zegt Souhaila.
Ik mompel wat en kijk dan kort naar de tijd.
Het is tijd om Anouar op te halen van school.
"Wil je Anouar ophalen van school? Dan ga ik naar het ziekenhuis" Vraag ik aan Souhaila.
"Natuurlijk. Wil je dan dat ik met Anouar naar het ziekenhuis kom of moet ik thuis op jullie wachten?" Vraagt Souhaila.
"Wacht maar thuis. Ik wil niet dat hij zijn zusje daar ziet" Zeg ik.
Souhaila knikt en geeft me een strakke knuffel.
"Komt goed zusje" Fluistert ze.
Ik geef haar een zwakke glimlach en ze staat dan op en zegt gedag en loopt de deur uit.
Ik maak dan nog even snel het huis schoon en maak me dan klaar om naar het ziekenhuis te gaan.
Ik hoor de voordeur open gaan en kijk wie er binnen komt lopen.
Oualid.
"Hey" Zeg hij.
"Hoi" Zeg ik droog.
Ik loop langs hem en trek mijn schoenen aan.
"Waar ga je naartoe?" Vraagt hij.
"Naar het ziekenhuis" Zeg ik kortaf.
"Wtf? Waarom had je dat niet gezegd? Denk je dat het alleen jou dochter is ofs? Owerie" Zegt hij boos.
"Je moet echt ophouden met deze domme negeer acties. Ja nam niet op maar ik ben der nu toch? Even serieus Safae. Je kwetst me hier echt mee. Ik voel me enorm buitengesloten" Zegt Oualid.
Hij kijkt me lang aan en ik doe het zelfde.
"Oké. Het is al goed. Laten we gaan" Zeg ik.
Hij zegt niks en loopt met me mee de deur uit.
We stappen in zijn auto in en rijden maar het ziekenhuis.
De hele rit ernaartoe was het muisstil in de auto.
We hadden helemaal geen woorden met elkaar uit gewisseld.
Die dingen die hij zei had me echt aan het denken gezet.
Hij voelt zich buitengesloten.
Ik weet echt niet wat ik daarmee moet op eerlijk te zijn.
En zoals ik al zij, mijn prioriteit is nu Maroua.
"Kom je?" Vraagt hij als we geparkeerd staan voor het ziekenhuis.
Ik stap de auto uit en volg hem naar binnen.
We melden ons bij de balie en we lopen dan mee met een verpleegster. Zij brengt ons naar de kamer van Maroua.
"De arts komt er zo aan" Zegt de verpleegster als we voor de deur van Maroua staan.
"Dankuwel" Zeg ik.
Ik ren meteen Maroua's kant op als ik haar zie.
"Omg, mijn schatje mama is hier" Zeg ik. Ze is dit keer wel wakker geworden.
"Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En ik maar denken dat ze een griepje had" Zeg ik en der valt een traan langs mijn wang.
Ik ga over haar kleine gezichtje en zie dat ze me met een neutrale gezichtsuitdrukking aankijkt.
Dit breekt mijn hart echt.
Ik voel Oualid's hand op mijn hand.
Ik kijk naar zijn andere hand die op Maroua's hoofd bevind en ik kijk hem kort aan.
Ik staat aan de andere kant van het bed.
Zijn ogen zijn helemaal gevuld met tranen dit is echt de eerste keer dat ik hem zie huilen.
"Gaat het?" Vraag ik zacht.
Hij kijkt me met betraande ogen aan en probeert zijn brok in zijn keel door te slikken om te spreken wat heel moeilijk gaat.
"Het is.. het is mijn schuld Safae. Ik ben de slechtste vader ooit. Ik had het zo druk met werk dat ik niet eens merkte dat ze zo ziek was" Zegt Oualid met een gebroken stem.
"Zeg dat nou niet Oualid. Ik snap je schuldgevoel echt want ik voel het namelijk ook. Maar diep van binnen weet ik dat het niet zo is" Zeg ik zacht.
Ik loop zijn kant op en omhels hem.
Hij knuffelt mij stevig en later voel ik dat mijn schouders nat zijn, van zijn tranen.
"Sorry daarvoor" Zegt Oualid als hij me los laat.
"Het is oké" Zeg ik en schenk hem een glimlach.
-
Het is al avond en Oualid is eten gaan halen voor ons omdat we hebben besloten om hier te slapen bij Maroua.
Souhaila vond het goed om Anouar bij haar te houden.
Omdat Maroua ziek is moest ik de melk kolven en haar zo melk geven.
Wat ik echt nooit heb gedaan maar voor haar doe ik alles.
Ze is nu in slaapgevallen en ik zet zachtjes de tv aan. Met een lege maag.
Na een kleine tien minuten komt Oualid de kamer binnen met 2 grote pizza dozen en 2 blikjes cola.
"Ik vroeg om water Oualid" Zeg ik.
"Oh sorry, wil je dat ik terugga? Ik leg dit wel even neer" Zegt Oualid en legt het eten en drinken op het kleine tafeltje.
"Nee het is oké, laten we gaan eten" Zeg ik.
Hij kijkt me lang aan en gaat dan tegenover me zitten.
Ik maak de doos open en neem een hapje van de pizza.
Oualid doet het zelfde en kijkt continue mijn kant op.
"Safae" Zeg hij zacht.
"Ja?" Zeg ik droog.
"Ben je nog, ben je nog boos?" Vraagt hij.
"Nee, waarom zou ik nog boos zijn. Ik heb toch al gezegd dat we oke zijn?" Zeg ik.
Oualid knikt en neemt weer een hapje van zijn pizza.
"Waarom denk je dat ik nog boos ben dan?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Je doet anders ofs, maar misschien ligt het aan mij" Zeg ik.
Ik lach kort en sta voorzichtig op.
Ik loop zijn kant op en houdt zijn hoofd vast en kus hem kort.
Hij kijkt me blij aan en zoent me dit keer iets langer.
Ik moet ervan lachen en ga op zijn schoot zitten.
"Je weet toch dat ik niet zonder jou kan leven" Zegt Oualid.
"Duh" Zeg ik lachend.
Hij schud lachend zijn hoofd en kust mijn hand.
Die avond hebben we veel gepraat en vielen we uiteindelijk in slaap.
------
