Na een halfuurtje zie ik Oualid weer de zaal in lopen.
Hij is vast even naar buiten geweest om een frisse neus te halen.
Het is inderdaad niet niks wat we nu meemaken.
"Safae" Zegt Aleyna.
Ik kijk haar afwachtend aan.
"Denk je dat we gaan winnen, eerlijk?" Vraagt Aleyna onzeker.
"Ik hoop het wel maar ik zeg je eerlijk ik twijfel een klein beetje. Je weet maar nooit waar Badr toe instaat is. Misschien is het een beetje ver gezocht maar stel dat hij de rechter heeft bedreigd om hem te laten winnen ofs" Zeg ik en ik kijk kort Oualid's kant op.
Aleyna kijkt me meteen raar aan.
"Natuurlijk niet Safae, dat is echt strafbaar" Zegt Aleyna.
Ik bijt mijn onderlip en kijk dan naar Oualid.
Hij zit te praten met zijn advocaat en lijkt niet echt te vrede te zijn.
"Oualid?" Fluister ik.
Hij heeft me blijkbaar niet gehoord want hij geeft geen reactie. Het kan ook zijn dat die mij negeert en niet gestoord wilt worden. Wat ik wel respecteer.
Er gaat dan een deur open en de rechter komt tevoorschijn.
"De rechtbank" Roept de bode en maakt een gebaard dat iedereen moet staan.
We staan allemaal en als de rechter plaats neemt gaan we weer zitten.
"Dank u allen voor het wachten. Ik heb samen met de jury overlegd en we zijn tot een conclusie gekomen" Zegt de rechter.
Het is zo spannend ik voel gewoon dat je mijn benen trillen en mijn vinger ook. Ik hoop zo erg dat Badr gestraft wordt.
"Zouden de heer (Achternaam van Oualid) en de heer (Achernaam van Badr) op willen staan?" Vraagt de rechter.
Oualid en Badr staan beide op en hun advocaten ook. De rechter schrijft nog wat op een blaadje en kijkt hun dan beide aan.
"Tot conclusie is uitgekomen dat Meneer (Achternaam Oualid) onschuldig is in deze zaak en meneer (Achternaam Badr) schuldig is. Meneer krijgt 25 jaar celstraf. Hierbij sluit ik de rechtszaak!" Zegt de rechter en ze slaat met de hamer.
Ik geloof mijn oren niet en er vallen gelijk tranen over mijn wangen. Tranen van blijdschap en opluchting.
"OMG SAFAE WE HEBBEN GEWONNEN!" Hoor ik Aleyna luid roepen.
Ik vestig mijn blik alleen vestig op Oualid en zie dat hij niet blij kijkt. Ik snap het niet? Waarom is hij niet blij?
Ik besluit naar hem toe te lopen en zie dat hij in gesprek is met zijn advocaat.
"Hoe bedoel je 25 jaar? Wat voor kanker straf is dat?!" Zegt Oualid boos.
"Schat? Wat is er?" Zeg ik.
Hij kijkt me aan en neemt een diepe zucht.
"Ik begrijp u helemaal meneer maar-"
"Laat het. Kom we gaan Safae" Zegt Oualid en hij pakt mijn hand en neemt me mee naar buiten.
Als we vlakbij de auto staan stop ik met lopen.
"Oualid! Stop even. Waarom doe je zo?" Vraag ik.
Hij draait zich niet om maar staat wel stil.
"Ben je niet blij? Dat we gewonnen hebben?" Vraag ik en ik loop dichterbij hem.
